Στην Τουρκία δεν ευδοκιμούν καφές και Δημοκρατία…

Δημοσιεύθηκε: 21 Δεκεμβρίου 2004 - 08:55

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Στην Τουρκία δεν ευδοκιμούν καφές και Δημοκρατία…

Υπάρχουν 120 τρόποι –κατά Πετρόπουλο- για να ψήσει κανείς τον τούρκικο καφέ (”ελληνικό” μετά τα γεγονότα της Κύπρου). Στην Τουρκία, όμως, δεν ευδοκιμεί ο καφές ούτε και η Δημοκρατία, σύμφωνα με τον γνωστό συγγραφέα Αζίζ Νεσίν.

Οι Τούρκοι έχουν πάντως κάθε λόγο να πανηγυρίζουν όχι μόνο γιατί διαθέτουν σαράντα δύο τρόπους για να ψήσουν το ψάρι στα χείλη των άλλων, αλλά και διότι κατόρθωσαν να βάλουν ολόκληρη Ευρωπαϊκή Ένωση στην Τουρκία...

Πρώτη φορά στα χρονικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ένα υποψήφιο κράτος-μέλος να εκβιάζει ανοικτά, να απειλεί απροκάλυπτα και να παραβιάζει ασύστολα κάθε έννοια ευρωπαϊκής αντίληψης περί πολιτικής και πολιτισμού.

Είναι παράδοξο πέρα για πέρα να θέλει η Τουρκία να εισέλθει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει ένα άλλο κράτος-μέλος της, την Κύπρο. Όλα τα υπόλοιπα είναι για εσωτερική κατανάλωση...

Θέλουμε την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας. Θέλουμε την Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μόνο που εδώ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η Τουρκία επέβαλε τους όρους της και η Ευρωπαϊκή Ένωση τους δέχτηκε.

Οι Ευρωπαίοι βάφτισαν το κρέας ψάρι, ικανοποίησαν τους Αμερικανούς και τώρα μπορούμε να απολαύσουμε όλοι μας την αποθέωση του παραλόγου. Θα μπορούσαμε να πούμε, δίχως να υπερβάλλουμε, ότι δεν συζητάμε για να εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά η Ε.Ε. στην Τουρκία!

Η στήλη δεν διεκδικεί ειδικότητα επί των διεθνών σχέσεων ή επί της τουρκολογίας. Θέλουμε να πιστεύουμε, όμως, ότι είμαστε άνθρωποι που σκεφτόμαστε και η λογική μας δεν αποδέχεται όσα εκφράζονται από επίσημα χείλη.

Δεν νικήσαμε στις Βρυξέλλες. Ούτε και χάσαμε. Πολύ απλά διότι δεν δώσαμε μάχη. Δεν θελήσαμε να τη δώσουμε για να μη δυσαρεστήσουμε τους φίλους μας του Αμερικανούς. Και πολύ καλά κάναμε! Εδώ ολόκληρη Ευρωπαϊκή Ένωση ανέχτηκε τον κ. Ερντογάν να απειλεί ότι θα πάρει το καπελάκι του και θα φύγει, εμείς θα βγάζαμε το φίδι από την τρύπα;

Ας βάλουμε, όμως, τα πράγματα στη θέση τους. Για να ξέρουμε τι μας συμβαίνει και τι ενδεχομένως θα μας συμβεί.

Έχουμε στηρίξει όλες μας τις ελπίδες για την άμβλυνση της επιθετικότητας της γείτονος στην ευρωπαϊκή της πορεία. Περιμένουμε να κάνουν κάποια ουσιαστικά βήματα μόνο και μόνο επειδή θα συζητούν με τους Ευρωπαίους ”συμμάχους” μας για τη μελλοντική τους ένταξη.

Ξεχνάμε ότι ουδέποτε η Τουρκία έδειξε καλή διάθεση σε σχέση με εκείνα που θεωρεί κεκτημένα της. Γιατί, λοιπόν, θα το κάνει τώρα; Εδώ έφτυσε κατάμουτρα ολόκληρη Ευρωπαϊκή Ένωση και αρνήθηκε τα αυτονόητα: να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία.

Στα υπόλοιπα θα κολλήσει; Στα γεγονότα της Κύπρου δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι η σύμμαχος Τουρκία –στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ- θα εισέβαλε στη Μεγαλόνησο. Οι άλλοι σύμμαχοί μας αρνήθηκαν να τοποθετηθούν επί της ουσίας, με το αιτιολογικό ότι επρόκειτο για μία διαφορά μεταξύ δύο μελών του ΝΑΤΟ.

Η Ευρώπη, άραγε, τι στάση θα κρατήσει σε ένα πιθανό ανάλογο γεγονός; Θα παρέμβει καθοριστικά, όπως ελπίζουμε, ή θα νίψει τας χείρας της. Ας μην ξεχνάμε ότι η ραχοκοκκαλιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ταυτόχρονα και ραχοκοκκαλιά του ΝΑΤΟ...

Κάνουμε λάθος να πιστεύουμε ότι οι Ευρωπαίοι θα λύσουν τα δικά μας προβλήματα. Καρφάκι δεν τους καίγεται. Πόσο μάλλον μετά τα όσα έγιναν με την απογραφή. Έχουμε και επίσημα, πλέον, τη στάμπα των ”απατεώνων”.

Έχουμε δημιουργήσει στο εξωτερικό την εικόνα κακομαθημένων και άτακτων παιδιών. Τους έχουμε δώσει άλλοθι για να μας γυρίσουν την πλάτη. Για ποιον λόγο, λοιπόν, θα κάνουν τη βρωμοδουλειά για μας; Εμείς θα μπορούσαμε να κάνουμε τη δική τους, εκείνοι δεν θα έκαναν τη δική μας σε ουδεμία των περιπτώσεων...

Και τι να κάνουμε; Πόλεμο με την Τουρκία για να βρούμε το δίκιο μας; Η ρητορική αυτή ερώτηση αποτελεί το πιο συνηθισμένο επιχείρημα όλων εκείνων που στηρίζουν τα τελευταία δέκα χρόνια την ενδοτική πολιτική έναντι της γείτονος. Ασφαλώς και δεν θέλει κανείς τον πόλεμο.

Μόνο ένας τρελός θα έκανε μία τέτοια στρατηγική επιλογή. Από την άλλη πλευρά, όμως, η υποχωρητικότητα έχει και τα όριά της. Εκτός κι αν έχουμε αποφασίσει να τα δώσουμε όλα. Αν το έχουμε αποφασίσει, ας το κάνουμε για να τελειώνουμε...

Αρκετές ελληνικές εταιρείες, και ιδιαίτερα τράπεζες, ονειρεύονται νέες αγορές. Και μέσα σ’ αυτές τις νέες αγορές συμπεριλαμβάνεται και η Τουρκία. Ζουν μία πλάνη. Όσοι θέλουν να πουλήσουν τραπεζικές υπηρεσίες στην Τουρκία –για παράδειγμα- δεν έχουν παρά να απαντήσουν στο εξής: Οι Έλληνες καταναλωτές θα αγόραζαν τραπεζικές υπηρεσίες από μία τουρκική τράπεζα εγκατεστημένη στην Ελλάδα;

Η πραγματικότητα είναι ότι η Ελλάδα χάνει ένα από τα βασικά της επιχειρήματα στην άσκηση της εξωτερικής της πολιτικής. Μέχρι χθες λέγαμε ότι ήμασταν το μοναδικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ στη Βαλκανική και το χαρτί αυτό προσπαθούσαμε να το παίξουμε όσο πιο επιδέξια μπορούσαμε.

Σήμερα αυτή η συνθήκη χάνει την αξία της, τουλάχιστον προοπτικά... Με άλλα λόγια, οι εξελίξεις μας αφήνουν πίσω. Δεν φταίμε κατ’ ανάγκη. Δεν ξέρουμε αν θα μπορούσαμε να αλλάξουμε κάτι και τα πράγματα να ήσαν σήμερα διαφορετικά. Δεν μπορούμε, όμως, να αγνοούμε και την πραγματικότητα, επειδή αυτή δεν μας αρέσει...

Πολύ θα θέλαμε τα πράγματα να είναι τελείως διαφορετικά. Μία δημοκρατική Τουρκία στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι εγγύηση σταθερότητας και ειρήνης στην περιοχή.

Οι χθεσινοί ”εχθροί” μπορούν έτσι να ξεπεράσουν τις όποιες διαφορές τους, μέσα στο πλαίσιο της κοινής ευρωπαϊκής τους πορείας και με γνώμονα τα στοιχεία του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αυτό θα ήταν το ιδεώδες. Δυστυχώς, έπειτα από λίγο ξυπνήσαμε!

Η μόνη υπαρκτή σταθερά είναι ότι στην Τουρκία δεν ευδοκιμούν ο καφές και η δημοκρατία. Όταν ευδοκιμήσει ο καφές, υπάρχει μία ελπίδα να ευδοκιμήσει και η δημοκρατία...

Θανάσης Μαυρίδης

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.