Η ”εποχή” Ανδρεάδη και οι προκλήσεις του σήμερα

Ο εύκολος δρόμος για την κυβέρνηση είναι να υψώσει τείχος μίσους απέναντι σ’ αυτούς τους επιχειρηματίες που θεωρεί πολιτικούς της αντιπάλους. Ο δύσκολος δρόμος είναι να προχωρήσει σε σημαντικές θεσμικές αλλαγές, ικανές να αλλάξουν άρδην το επιχειρηματικό τοπίο.

Δημοσιεύθηκε: 2 Νοεμβρίου 2004 - 08:57

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Η ”εποχή” Ανδρεάδη και οι προκλήσεις του σήμερα

Ένα από τα πρώτα πράγματα που ζήτησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όταν επέστρεψε από την εξορία του στο Παρίσι, ήταν να μάθει για τον Όμιλο Ανδρεάδη.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται σήμερα με τον Όμιλο Μπόμπολα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ”Καραμανλήδες” της εποχής είχαν κάθε λόγο να δείξουν έμπρακτα τη δυσαρέσκειά τους για τη στάση των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων.

Το θέμα είναι αν ο τρόπος που επέλεξαν τότε για να λύσουν τις ”διαφορές” τους ήταν και είναι ο ενδεδειγμένος...

Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια δημιουργήθηκαν νέοι ισχυροί πόλοι στον επιχειρηματικό κόσμο που απέκτησαν ανεξέλεγκτη οικονομική και πολιτική δύναμη.

Η πηγή του πλουτισμού τους ήταν οι σχέσεις που ανέπτυξαν με τον κρατικό μηχανισμό. Γι’ αυτό άλλωστε και μας απασχολούν. Πρόκειται για ανθρώπους που ευνοήθηκαν ιδιαίτερα από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, μηδέ αυτής του κ. Μητσοτάκη εξαιρουμένης.

Η συγκέντρωση τόσης δύναμης σε τόσο λίγα χέρια δημιούργησε ανισορροπίες στο ”σύστημα” και νόθευσε τον υγιή ανταγωνισμό. Περί αυτού δεν υπάρχει αμφιβολία.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μόλις τρεις – τέσσερις κατασκευαστικοί όμιλοι εμφανίζονται σήμερα πανίσχυροι και όλοι οι υπόλοιποι καρκινοβατούν, παρά το γεγονός ότι μεσολάβησε μία πραγματικά χρυσή εποχή για τον κλάδο.

Ούτε ότι ο ΟΤΕ εξαναγκάστηκε να προχωρήσει σε ”ατυχέστατες” επενδύσεις στο εξωτερικό, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσει αλλότρια και όχι δικά του συμφέροντα.

Ούτε ακόμη ότι η κρατική διαφήμιση και οι χορηγίες πάσης μορφής στήριξαν επί σειρά ετών ετοιμόρροπα εκδοτικά συγκροτήματα. Όλα αυτά είναι γνωστά και η εύρεση θεραπείας είναι κάτι περισσότερο από επιβεβλημένη.

Μία θεραπεία που να αποκαθιστά τις ισορροπίες και να ενισχύει τον ανταγωνισμό και την επιχειρηματικότητα, δίχως να προκαλεί την αίσθηση ότι υπάρχουν ”πράσινα” και ”γαλάζια” χαρακώματα στον επιχειρηματικό κόσμο.

Οι φορείς εκείνοι που ευνόησαν την ανάπτυξη του προκλητικού φαινομένου των ”νέων τζακιών” επιχειρούν τώρα να πείσουν την κοινή γνώμη ότι πρόκειται για έναν ανελέητο επιχειρηματικό πόλεμο.

Είναι ένα πολύ βολικό αλλά συνάμα και επικίνδυνο παιγνίδι. Αν η κυβέρνηση πέσει στην παγίδα της αντιπαράθεσης σ’ αυτό το επίπεδο, είναι θέμα χρόνου να μετονομάσουμε την πλατεία Συντάγματος (όπου και βρίσκεται το υπουργείο Οικονομίας) σε πλατεία των ”θυμάτων της διαπλοκολογίας”, κατά τα πρότυπα της πλατείας Κλαυθμώνος.

Εκτός και αν έχουμε την πολυτέλεια σ’ αυτή τη χώρα να κάψουμε όλες τις επιχειρήσεις για να επέλθει η περίφημη κάθαρση.

Κι είναι αστείο πράγματι ότι τα ”αντιπολιτευτικά μέσα”, και σε μία επίδειξη ισχύος και σε μία προσπάθεια αντίπραξης, κατηγόρησαν τη νυν κυβέρνηση και τον υπουργό Ναυτιλίας για τη στάση που κράτησε στην Ευρωπαϊκή Ένωση για τα παλαιά πλοία.

Το σωστό κατά την άποψή τους (αν καταλάβαμε καλά) ήταν να υιοθετήσουμε την πρόταση των Ολλανδών και να βουλιάξουμε τον στόλο του κ. Αλαφούζου. Έλεος...

Ο εύκολος δρόμος για την κυβέρνηση είναι να υψώσει τείχος μίσους απέναντι σ’ αυτούς που θεωρεί πολιτικούς της αντιπάλους. Ο δύσκολος δρόμος είναι να προχωρήσει σε σημαντικές θεσμικές αλλαγές, ικανές να αλλάξουν άρδην το επιχειρηματικό τοπίο.

Να δημιουργήσει συνθήκες που θα επιτρέπουν τον υγιή ανταγωνισμό. Αν ο κ. Μπόμπολας ή ο οποιοσδήποτε άλλος μπορέσει να αντέξει σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο, ας το κάνει. Θα είμαστε μαζί του...

Θανάσης Μαυρίδης

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.