Δικαιοσύνη όχι μόνον τυφλή αλλά και παράλυτη

Στη χώρα μας η διαδικασία απονομής της Δικαιοσύνης ήταν πάντα μια αργή και συχνά βασανιστική υπόθεση. Τον τελευταίο χρόνο, με το μνημόνιο και την αποχώρηση ενός μεγάλου αριθμού δικαστικών, έχει γίνει και ανυπόφορη.

Δημοσιεύθηκε: 30 Αυγούστου 2011 - 07:50

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Δικαιοσύνη όχι μόνον τυφλή αλλά και παράλυτη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στη χώρα μας η διαδικασία απονομής της Δικαιοσύνης ήταν πάντα μια αργή και συχνά βασανιστική υπόθεση.

Τον τελευταίο χρόνο, με το μνημόνιο και την αποχώρηση ενός μεγάλου αριθμού δικαστικών, έχει γίνει μια ανυπόφορη υπόθεση.

Ανυπόφορη και αναποτελεσματική, αφού η εξασφάλιση «δικάσιμης» για ποινικές και αστικές υποθέσεις δεν είναι πλέον ζήτημα μηνών, αλλά ετών.

Ανυπόφορη και μάταιη, αφού, ακόμη και όταν εκδικαστούν οι υποθέσεις, η έκδοση της πολυπόθητης απόφασης μπορεί να γίνει έπειτα από μήνες και να έχει πλέον μόνον συμβολικό χαρακτήρα.

Η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα δεν λειτουργεί, ή για την ακρίβεια υπολειτουργεί σε τέτοιον βαθμό ώστε ο πολίτης να έχει χάσει πλέον την εμπιστοσύνη του προς αυτήν.

Αν, όμως, οι πολίτες αυτής της χώρας δεν μπορούν να βρουν το δίκιο τους στα δικαστήρια, πού μπορούν να το βρουν;

Σε μια χώρα στην οποία ο πολίτης δεν μπορεί να δικαιωθεί και η ατιμωρησία είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, τα πάντα μπορούν να συμβούν. Πολύ περισσότερο δε σε περίοδο κρίσης, όπως η σημερινή.

Δείτε, για παράδειγμα, τη χειμαζόμενη αγορά ακινήτων.

Όταν «οι αγελάδες ήταν παχιές» και ο κόσμος μπορούσε να πληρώσει το νοίκι του, το χρονικό διάστημα που απαιτούνταν για την εξασφάλιση ημερομηνίας εκδίκασης αγωγών εξώσεως ήταν περίπου από έναν έως τρεις μήνες.

Σήμερα, που η αύξηση του αριθμού κατάθεσης σχετικών αγωγών έχει σημειώσει άνοδο άνω του 500% και ο αριθμός των δικαστικών έχει συρρικνωθεί δραματικά, ξεπερνάει τον έναν χρόνο.

Αν συνυπολογίσουμε δε και το διάστημα που απαιτείται για την έκδοση της σχετικής απόφασης, ο συνολικός χρόνος πλησιάζει ή και ξεπερνά τους 20 μήνες.
Με άλλα λόγια, κοντά δύο χρόνια.

Μια μακρά χρονική περίοδος, στη διάρκεια της οποίας ο ενοικιαστής μπορεί νόμιμα να μένει «τζάμπα» στο ακίνητο που νοικιάζει και, εάν δεν έχει περιουσιακά στοιχεία στο όνομά του, να τρέφει μικρή ανησυχία για τις επιπτώσεις…

Πέραν όλων των άλλων λόγων για τους οποίους υποφέρει σήμερα ο κατασκευαστικός κλάδος στη χώρα μας -την πιστωτική ασφυξία, τη δραματική περικοπή του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, την ευρύτερη οικονομική ύφεση-, πλέον πλήττεται και από τους «τζάμπα ενοικιαστές», όσους δηλαδή πάνε από σπίτι σε σπίτι, εκμεταλλευόμενοι τις καθυστερήσεις στο σύστημα απονομής Δικαιοσύνης.

Εννοείται, βεβαίως, ότι καθ’ όλο αυτό το χρονικό διάστημα ο ιδιοκτήτης του ακινήτου δεν υποφέρει μόνον από την οικονομική ζημία από τη μη καταβολή ενοικίων, αλλά βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη και για τον κάθε φόρο τύπου ΕΤΑΚ, ΦΑΠ ή οτιδήποτε άλλο σκαρφιστεί η Πολιτεία για να γεμίσει τον δημόσιο κορβανά, και βεβαίως εξυπηρετεί τις δανειακές υποχρεώσεις που ενδεχομένως έχει επωμιστεί για να αποκτήσει αυτό το σπίτι…

Υπό το πρίσμα αυτό, γιατί δεν θα μπορούσε να υπάρχει, στο πρότυπο του τραπεζικού «Τειρεσία», ένα σημείο αναφοράς στο οποίο θα μπορούσαν να προστρέξουν όσοι νοικιάζουν το βιός τους, ώστε να προφυλαχτούν από τις κακοτοπιές;…

Γιατί θα έπρεπε να περιμένουμε ανάκαμψη ή και τόνωση της απασχόλησης στην αγορά κατοικίας, υπό τις παρούσες συνθήκες;

Γιατί θα έπρεπε να περιμένουμε ότι δεν θα κατακλυστεί η αγορά ακινήτων από σφραγισμένα σπίτια, τα οποία οι ιδιοκτήτες τους θα αρνούνται να εκμισθώσουν, ενώ την ίδια ώρα η ύφεση θα θρέφει τον αριθμό των ανέργων και πολύ πιθανόν, σύντομα, και αστέγων;

Η πρόσφατη μεταρρύθμιση του δικαστικού συστήματος, στην οποία προχώρησε ο αρμόδιος υπουργός κ. Μ. Παπαϊωάννου, είναι, κατά γενική ομολογία, προς τη σωστή κατεύθυνση. Όπως είναι και η μεταβολή των τριμελών συνθέσεων των δικαστηρίων σε μονομελή, αφού αυξάνεται ο αριθμός των διαθέσιμων εδρών.

Απουσιάζει όμως το στοιχείο εκείνο που θα έδινε ουσιαστική ώθηση στη διαδικασία απονομής της Δικαιοσύνης.

Γιατί δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένα συγκεκριμένο χρονικό όριο, ένα τρίμηνο για παράδειγμα, εντός του οποίου θα υποχρεούνταν να εκδίδουν την απόφασή τους οι δικαστές, και μάλιστα με το φόβητρο κυρώσεων σε περίπτωση καθυστερήσεων ή «λευκών απεργιών», αντί του οκταμήνου που συχνά πλέον απαιτείται για τον σκοπό αυτόν;

Πώς, εν τέλει, θα βρουν το δίκιο τους οι πολίτες αυτής της χώρας;

* Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.