Χοροί και «γλέντια» στον ευρωπαϊκό σκοπό…

Όσο απαραίτητο και εάν είναι το «φάρμακο» του μνημονίου, ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι είχε σαφείς «παρενέργειες», όπως θα έχει και το καινούργιο μνημόνιο. Όσο απαραίτητο και εάν είναι και αυτό…

Δημοσιεύθηκε: 22 Ιουνίου 2011 - 07:53

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Χοροί και «γλέντια» στον ευρωπαϊκό σκοπό…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όσο πολιτικά αφελής και εάν εμφανίζεται, τουλάχιστον σε πρώτη ανάγνωση, η προτροπή που διετύπωσε χθες ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ προς τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, να μιλούν «με μία σαφή φωνή» για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, εντούτοις ακουμπά στην καρδιά των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Από την εποχή όπου ο επίσης Αμερικανός πρώην υπουργός Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ επιστράτευε αντίστοιχη «αφέλεια» αναζητώντας κατά τη δεκαετία του ’70 «κάποιον» σε θέση «συνολικής ευθύνης» στην Ευρώπη, ώστε να συνεννοηθεί ως ίσος προς ίσο, με την περίφημη φράση «If I want to call Europe, who do I call?», η Γηραιά Ήπειρος δεν έχει κάνει μεγάλα βήματα προόδου.

Η πολυφωνία, και για την ακρίβεια η κακοφωνία, τόσο σε σχέση με την ελληνική κρίση χρέους όσο και για τη συνολική διαχείριση της ευρωπαϊκής πορείας, αποτυπώνεται καθημερινά στις δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων.

Μια κατάσταση η οποία αντικατοπτρίζεται πρώτα από όλα στις ίδιες τις δομές της Ε.Ε., βάσει των οποίων τα εθνικά κράτη-μέλη έχουν εκχωρήσει ορισμένες, αλλά όχι όλες, τις αρμοδιότητές τους στην εκτελεστική εξουσία των Βρυξελλών και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Διαθέτει σήμερα η Ευρώπη κοινή εξωτερική ή αμυντική πολιτική; Προφανώς όχι.

Διαθέτει ενιαία πολιτική σε φλέγοντα ζητήματα, όπως η μετανάστευση, και είναι σε θέση να την εφαρμόσει στα κράτη-μέλη της; Αντίστοιχα, όχι.

Ακόμη και το μεγάλο της επίτευγμα, το ευρώ, αφορά, ως γνωστόν, μόνον στα κράτη-μέλη της ευρωζώνης και όχι στο σύνολο της Ε.Ε. και βεβαίως αφορά αμιγώς σε μια νομισματική ένωση, δίχως ενιαία οικονομική διακυβέρνηση και με ένα βιβλίο κανόνων που πάσχει βαριά, όπως οι ίδιοι οι συντάκτες του ομολογούν.

Την ίδια ώρα, η κακοφωνία και ο λαϊκισμός κυριαρχούν.

Κυριαρχούν όταν οι Γερμανοί επιμένουν πάση θυσία στη συμμετοχή των τραπεζών και γενικότερα των ιδιωτών επενδυτών στο «βάρος» της ελληνικής κρίσης, ει δυνατόν ακόμη και από την «κλειδαρότρυπα», οδηγώντας κατά τρόπο βέβαιο στη διαιώνιση του αποκλεισμού της Ελλάδας από τις αγορές.

Κυριαρχούν όταν οι Βρετανοί, που παραμένουν εκτός ευρωζώνης, δεν χάνουν ευκαιρία να διατυμπανίσουν, από τον πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον έως ακόμη και αυτήν την εξόχως γραφική φιγούρα, τον δήμαρχο του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον, πως «δεν υπάρχει λόγος να συμβάλουν στη διάσωση της Ελλάδας», ξεχνώντας πως το 40% των βρετανικών εξαγωγών απορροφάται από την ευρωζώνη…

Αυτή είναι σήμερα η Ευρώπη και από αυτήν την Ευρώπη εξαρτώμεθα, καλώς ή κακώς, για να ξεφύγουμε από το φάσμα της χρεοκοπίας.

Δίχως αμφιβολία, οι «αμαρτίες» που κουβαλάμε είναι πολλές και μικρό μερίδιο ευθύνης μπορούμε να αποδώσουμε για αυτές στους Ευρωπαίους εταίρους μας, παρά τα σφάλματά τους στην τήρηση των κανόνων του ευρώ.

Η σπατάλη και η αδιαφάνεια, ο νεποτισμός και το πελατειακό κράτος, όπως και τόσα άλλα «νοσήματα», δικά μας δημιουργήματα είναι, όπως δικό μας είναι και το χρέος.

Αντίστοιχα, όμως, όσο απαραίτητο και εάν είναι το «φάρμακο» που παίρνουμε επί έναν χρόνο τώρα μέσω του πρώτου μνημονίου, ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι αυτό είχε σαφείς «παρενέργειες» ή αστοχίες, όπως αντίστοιχες, επίσης δίχως αμφιβολία, θα έχει και το καινούργιο, όσο απαραίτητο και εάν είναι και αυτό…

Την πρώτη φορά προέβλεπαν ότι η Ελλάδα θα είναι σε θέση να επιστρέψει στις αγορές το 2012 και ότι η ύφεση θα είναι μικρότερη. Δεν υπολόγιζαν όμως την πλημμελή εφαρμογή του μνημονίου από την κυβέρνηση και τις υπερβολές των αγορών…

Τώρα, μεταξύ άλλων, θέλουν να πουλάμε μία μεγάλη κρατική εταιρία περίπου κάθε 10 ημέρες. Είναι προφανές ότι και τώρα σφάλλουν.

Ο κατηγορηματικός τρόπος με τον οποίο απάντησε χθες ο επικεφαλής του Eurogroup, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, σε σχετικό ερώτημα του Κώστα Πάρη, δημοσιογράφου της «Wall Street Journal», δεν αφήνει χώρο για αμφιβολία σχετικά με την απουσία διορατικότητας εκ μέρους όσων κρατούν τα ηνία...

Αυτή είναι όμως η Ευρώπη. Τόσα ξέρει, τόσα κάνει, αλλά αυτή είναι που καθορίζει τον σκοπό στον οποίο «χορεύουμε» σήμερα.

Εάν επιθυμούμε να συνεχίσουμε να χορεύουμε και αύριο, γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε, όπως αντίστοιχα γνωρίζουμε και τι θα σημάνει το τέλος του χορού αυτού για εμάς…

* Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.