Το αβγό του φιδιού…

Πόσα μαθήματα πρέπει να αντληθούν από την Ιστορία μέχρις ότου αντιληφθεί το Βερολίνο ότι δεν πρέπει να σπρώχνουμε έναν λαό στα όριά του; Σύμφωνοι. Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει. Την αναδιάρθρωση τι τη χρειάζεται;

Δημοσιεύθηκε: 7 Ιουνίου 2011 - 07:48

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όπως όλα δείχνουν, η Γερμανία δεν έχει μάθει να αντλεί μαθήματα από την Ιστορία.

Είτε τη δική της, είτε την παγκόσμια.

Η στείρα εμμονή της καγκελαρίου κ. Ά. Μέρκελ και του κυβερνητικού συνασπισμού του οποίου ηγείται στη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, ήτοι κυρίως τραπεζών και θεσμικών επενδυτών, σε ενδεχόμενη αναμόρφωση του ελληνικού δημόσιου χρέους ως προϋπόθεση για τη συνέχιση της παροχής στήριξης προς την Ελλάδα, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον παρατεταμένο αποκλεισμό της χώρας από τις διεθνείς αγορές.

Παρά τις σαφείς διαβεβαιώσεις του προεδρεύοντος του Eurogroup κ. Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, χθες, ενώπιον της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Ευρωβουλής, ότι η ΕΚΤ επεξεργάζεται μια λύση αναφορικά με το ελληνικό δημόσιο χρέος, η οποία «δεν θα οδηγήσει τους οίκους αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας σε αρνητικές εκτιμήσεις και δεν θα σημάνει ότι η χώρα βρίσκεται σε χρεοκοπία», τα πράγματα, προφανώς, δεν είναι τόσο απλά.

Τόσο η Moody’s, κατά την υποβάθμιση του ελληνικού αξιόχρεου στην οποία προχώρησε την 1η Ιουνίου, όσο και η Fitch, με ειδική έκθεσή της χθες, καυτηριάζουν το ενδεχόμενο συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα σε τυχόν «αναμόρφωση» του ελληνικού χρέους και προειδοποιούν ότι τούτο θα οδηγήσει κατά πάσα βεβαιότητα σε περαιτέρω υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας και κατά συνέπεια στη συνέχιση του αποκλεισμού της από τις αγορές.

Στη χθεσινή της έκθεση, η Fitch πάει ένα βήμα παραπέρα, διατυπώνοντας επακριβώς τα δύο κριτήρια βάσει των οποίων τυχόν «ανταλλαγή (υφιστάμενου) χρέους» με νέο, μια ιδέα που φέρεται ως η επικρατέστερη σήμερα για την αποφυγή ενός «πιστωτικού συμβάντος», θα αξιολογηθεί ως «χρεοκοπία».

Το πρώτο κριτήριο που θέτει η Fitch είναι κατά πόσον οι όροι οι οποίοι θα συνοδεύουν το νέο χρέος, ήτοι τα νέα ομόλογα που θα προσφερθούν για ανταλλαγή με τα υφιστάμενα, θα είναι περισσότερο ή λιγότερο ευνοϊκοί από ό,τι οι σημερινοί, για τους ομολογιούχους.

Το δεύτερο κριτήριο που θέτει είναι κατά πόσον η ανταλλαγή αυτή γίνεται ώστε να αποφευχθεί μια στάση πληρωμών ή η έλλειψη ρευστότητας.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, με τη Γερμανία να συνδέει άμεσα τη συνέχιση της οικονομικής στήριξης προς την Ελλάδα με την προϋπόθεση συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα σε ενδεχόμενη αναμόρφωση του χρέους, ήτοι σε μια «ήπια αναδιάρθρωση», είναι ιδιαίτερα δυσχερές για οποιονδήποτε, συμπεριλαμβανομένης της ΕΚΤ, να πείσει τους οίκους αξιολόγησης ότι η απάντηση είτε στο πρώτο είτε στο δεύτερο κριτήριο θα είναι αρνητική.

Όπως έχει κατ’ επανάληψη τονίσει ο διοικητής της ΕΚΤ κ. Ζαν-Κλοντ Τρισέ, μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους δεν είναι απαραίτητη, κάτι που επανέλαβε χθες και το μέλος του εκτελεστικού συμβουλίου της ΕΚΤ κ. Λορέντζο Μπίνι Σμάγκι.

«Η πρακτική εφαρμογή αυτής της ιδέας είναι πλήρης περιπλοκών και εάν γίνει δίχως σοφία μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα επιζήμια και κατά συνέπεια να έχει μεγαλύτερο κόστος για τους (σ.σ. Ευρωπαίους) φορολογουμένους», είπε χθες ο κ. Σμάγκι, σε δημόσια ομιλία του στο Βερολίνο.

Υπό το πρίσμα αυτό, δεν μπορεί παρά να απορεί κανείς για τη μυωπική εμμονή του Βερολίνου σε αναδιάρθρωση του χρέους και μάλιστα με τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, ώστε να ικανοποιηθούν οι λαϊκιστικές γερμανικές φωνές που καλούν για την «τιμωρία» της άσωτης Ελλάδας και τη μείωση της συμμετοχής των κυβερνήσεων της ευρωζώνης στο πακέτο στήριξής της.

Η χρεοκοπία της Lehman Brothers τo 2008 και η συνεπακόλουθη παράλυση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν δίδαξαν κάτι τη Γερμανία;

Ακόμη περισσότερο, τα δεινά που η ίδια υπέστη ως αποτέλεσμα των άδικων προβλέψεων της Συνθήκης των Βερσαλλιών και η συνεπακόλουθη άνοδος της ακροδεξιάς στην εξουσία τη δεκαετία του 1930, με ό,τι αυτό σήμανε στη συνέχεια για την υφήλιο, δεν θα έπρεπε να κρούουν ένα «καμπανάκι» στο μνημονικό και στα αντανακλαστικά της, όταν επιμένει σε μια τόσο ταχεία δημοσιονομική προσαρμογή της Ελλάδας, υπό ασφυκτικούς όρους για τον πληθυσμό της;

Αν μη τι άλλο, δεν θα έπρεπε να θυμάται ότι η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, από τα σπάργανά της ως «Συνθήκη Άνθρακα και Χάλυβα» το 1950, συνεστήθη ώστε να πάψει η Γερμανία να αποτελεί έναν διαρκή κίνδυνο για την ειρήνη στην Ευρώπη;

Πόσα μαθήματα πρέπει να αντληθούν από την Ιστορία μέχρις ότου αντιληφθεί το Βερολίνο ότι δεν πρέπει να σπρώχνουμε έναν λαό στα όριά του;

Σύμφωνοι. Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει.

Τι σχέση όμως έχει το γεγονός αυτό με την αναγκαστική τιμωρία του λαού της, από μια πιθανή αναδιάρθρωση του χρέους και την έναρξη μιας διαδικασίας στο τέλος της οποίας όλοι θα είναι χαμένοι;

* Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.