Ξυπνήστε επιτέλους…

Γιατί προκαλεί απορία ότι, πιθανόν, προχωράμε σε μνημόνιο Νο 2; Πόσο αποτελεσματικά εκπληρώσαμε το πρώτο και κατά πόσο κατορθώσαμε να αποκαταστήσουμε την αξιοπιστία μας έναντι των αγορών;

Δημοσιεύθηκε: 9 Μαΐου 2011 - 07:50

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Γιατί θα έπρεπε να προκαλεί απορία ότι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, προχωράμε προς ένα δεύτερο μνημόνιο;

Πόσο αποτελεσματικοί φανήκαμε στην εκπλήρωση των στόχων του πρώτου και σε τι βαθμό κατορθώσαμε να αποκαταστήσουμε την αξιοπιστία μας έναντι των διεθνών αγορών;

Επόμενο δεν ήταν ότι οι πόρτες τους θα παρέμεναν κλειστές για τη χώρα μας και θα χρειαζόμασταν για ακόμη μία φορά «βοήθεια»;

Κακά τα ψέματα, φίλτατοι.

Έπειτα από ένα θετικό ντεμπούτο, βασισμένο όμως στην «εύκολη λύση» του οριζόντιου μαχαιριού σε μισθούς και συντάξεις, η προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής και απελευθέρωσης της οικονομίας κόλλησε.

Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις ουδέποτε έγιναν, οι κλάδοι και τα επαγγέλματα ουδέποτε απελευθερώθηκαν και η προσπάθεια συγκράτησης των ελλειμμάτων ελάχιστα απέδωσε.

Το μνημόνιο στο οποίο προστρέξαμε και η χρηματοδότηση που εξασφάλισε μέσω αυτού η ελληνική πολιτεία, ώστε να μπορεί να συνεχίσει να πληρώνει μισθούς και συντάξεις αλλά και τις λοιπές υποχρεώσεις της, προέβλεπαν κυρίως δύο πράγματα:

Πρώτον, τον περιορισμό των ελλειμμάτων, ήτοι την προσαρμογή του δημόσιου τομέα σε μια νέα οικονομική πραγματικότητα, και δεύτερον, την απελευθέρωση αγορών και επαγγελμάτων, ώστε να είναι δυνατή η παραγωγή περισσότερου πλούτου για τη χώρα και τους κατοίκους της αλλά και για τα δημόσια φοροέσοδα.

Ούτε το πρώτο έγινε, αλλά ούτε και το δεύτερο.

Πώς είναι δυνατόν να ισχυριζόμαστε ότι «εξυγιάνθηκαν» ο ΟΣΕ ή οι αστικές συγκοινωνίες, όταν συνεχίζουν να παράγουν ελλείμματα;

Πώς είναι δυνατόν να υποστηρίζουμε ότι πραγματικά περιορίστηκαν οι δαπάνες, όταν οι μετατάξεις ακόμη εκκρεμούν και ο δημόσιος τομέας συνεχίζει να χαρακτηρίζεται από χαμηλή παραγωγικότητα ή όταν η ηλεκτρονική συνταγογράφηση εξακολουθεί να είναι άπιαστο όνειρο για τα νοσοκομεία;

Αντίστοιχα, πώς είναι δυνατόν να ισχυριζόμαστε ότι απελευθερώθηκαν τα επαγγέλματα των μεταφορέων, των φαρμακοποιών ή δεκάδων άλλων κατηγοριών εργαζομένων και ότι πλέον όντως άλλαξαν τα δεδομένα στους τομείς της δραστηριότητάς τους, με τη μείωση των τιμών, την τόνωση του ανταγωνισμού και την «είσοδο» νέων παικτών;

Ποιον προσπαθούμε να κοροϊδέψουμε; Τους εαυτούς μας ή τις αγορές;

Σύμφωνοι. Βασίμως θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς ότι ήσαν φιλόδοξοι οι στόχοι και ασφυκτικά τα περιθώρια.

Όμως, με την ίδια ευκολία θα μπορούσε να διαπιστώσει κανείς την άρνηση που εξακολουθεί να χαρακτηρίζει σειρά υπουργών της κυβέρνησης, σε αυτό το μεταρρυθμιστικό έργο.

Δεν είναι μόνον ότι δεν μπορούν. Δεν θέλουν οι άνθρωποι αυτοί την αλλαγή.

Την ίδια ώρα όπου το κράτος καταρρέει και το μέλλον της χώρας περιγράφεται με τα μελανότερα χρώματα, αυτοί μιλούν ακόμη για δημόσιο έλεγχο της ΔΕΗ ή καλούν την τρόικα σε απευθείας διαπραγματεύσεις με τους εκπροσώπους των επαγγελματικών κλάδων, ξεχνώντας ακόμη και οι ίδιοι τον θεσμικό τους ρόλο…

Επιτέλους, για ποιο πολιτικό κόστος μιλάμε όταν τάσσεται υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων το 74% των Ελλήνων, σύμφωνα με έρευνα της Public Issue;

Τι θα χρειαστεί για να βγει αυτή η κυβέρνηση από τον βαθύ λήθαργό της;

* Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.