Θανάσιμο αμάρτημα των τραπεζών η απληστία

Ακριβώς οι ίδιοι λόγοι που οδήγησαν το 2008 στην κατάρρευση της Lehman, και στη μεγαλύτερη πιστωτική κρίση παγκοσμίως, συντρέχουν και σήμερα. Ο θεμέλιος λίθος του συστήματος, η πίστη, κλονίζεται πάλι.

Δημοσιεύθηκε: 11 Φεβρουαρίου 2011 - 07:50

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Θανάσιμο αμάρτημα των τραπεζών η απληστία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Τίποτε δεν έχουν μάθει μέχρι τώρα. Τίποτε και ακόμη λιγότερα.

Τα ίδια λάθη, τα ίδια αμαρτήματα, η ίδια απληστία.

Ακριβώς οι ίδιοι λόγοι που οδήγησαν τον Σεπτέμβρη του 2008 στην κατάρρευση της Lehman Brothers, και στη μεγαλύτερη μεταπολεμική πιστωτική κρίση παγκοσμίως, συντρέχουν και σήμερα.

Για ακόμη μία φορά, η λέξη-κλειδί για τη «λειτουργία» ολόκληρου του οικοδομήματος, η πίστη, χάνει το νόημά της.

Τι νόημα έχει, άραγε, να επιδεικνύουν πίστη οι πολίτες προς το χρηματοπιστωτικό σύστημα, όταν η μία τράπεζα κατηγορεί την άλλη ότι την κλέβει;

Τι νόημα έχει να μιλάμε για σταδιακή αποκατάσταση στη λειτουργία της διατραπεζικής αγοράς, όταν οι τράπεζες βρίσκουν συνέχεια νέους λόγους για να μην εμπιστεύονται η μία την άλλη;

Από τη μία πλευρά του Ατλαντικού, στις ΗΠΑ, δύο από τις μεγαλύτερες εταιρίες διαχείρισης κεφαλαίων στον κόσμο, η BlackRock και η Fidelity Investments, εμφανίζονται, σύμφωνα με δημοσίευμα της «Wall Street Journal», να «ανησυχούν» για τις χρεώσεις που επωμίζονται οι ίδιες και οι πελάτες τους από τράπεζες - θεματοφύλακες, όπως η Bank of New York Mellon, σχετικά με πράξεις που κάνουν στην αγορά συναλλάγματος (forex).

«Ανησυχίες» που έχουν ήδη οδηγήσει τις εισαγγελικές αρχές τριών πολιτειών των ΗΠΑ να κινηθούν εναντίον τραπεζών - θεματοφυλάκων, με την κατηγορία ότι κερδοσκοπούν παρανόμως, βάζοντας «στην τσέπη» τη διαφορά ανάμεσα στο κόστος που έχει ένα νόμισμα για τις ίδιες και στο κόστος που έχει για τον πελάτη, ήτοι τον συναλλασσόμενο χρηματοοικονομικό οργανισμό.

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στην Ευρώπη, η κουλτούρα των «μπόνους», δηλαδή η κουλτούρα της απληστίας, που ενθάρρυνε τους τραπεζίτες να αναλάβουν υπερβολικούς κινδύνους, διακυβεύοντας τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, καλά κρατεί.

Στη Βρετανία, αλλά και αλλού.

Τόσο ώστε ο επίτροπος Χρηματοοικονομικών Υποθέσεων, Μισέλ Μπαρνιέ, έκρουσε πρόσφατα τον κώδωνα του κινδύνου, λέγοντας ότι, αν υπάρχουν συγκεκριμένοι τραπεζίτες με βραχεία μνήμη, οι οποίοι πιστεύουν πως τώρα που η ανάπτυξη επιστρέφει μπορούν να επιστρέψουν και οι ίδιοι στις συνήθεις πρακτικές τους, δεν θα είναι «ευπρόσδεκτοι»…

Δεν γνωρίζω κατά πόσον το «αφτί» των συγκεκριμένων τραπεζιτών, που επικαλείται ο κ. Μπαρνιέ, θα «ιδρώσει» ή εάν αυτοί θα συνεχίσουν αμέριμνοι στον δρόμο της απληστίας.

Πρόκειται, εξάλλου, για ένα «θανάσιμο αμάρτημα» που ταλαιπωρεί την ανθρωπότητα επί αιώνες, και σήμερα εμφανίζεται να συνδυάζεται με ένα άλλο, το οποίο θεωρείται «η μητέρα όλων των αμαρτιών». Την αλαζονεία.

Οι ίδιοι άνθρωποι που οδήγησαν στο χείλος του ολέθρου την παγκόσμια τραπεζική κοινότητα και την υφήλιο σε βαθιά ύφεση και στη συνέχεια διασώθηκαν με τα χρήματα των φορολογουμένων, εμφανίζονται σήμερα να πορεύονται στον ίδιο αμαρτωλό δρόμο, σε μια πρωτοφανή επίδειξη απληστίας και αλαζονείας.

Τι επιτέλους χρειάζεται για να απαλλαγεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα από τα θανάσιμα αμαρτήματά του και για την αποκατάσταση της πίστης σε αυτό;

* Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.