Ο «τζάμπα» πόλεμος του ρεπό…

Εάν η ΓΣΕΕ επιθυμεί όντως να προασπίσει το εισόδημα των εργαζομένων, γιατί δεν πιέζει και η ίδια στην κατεύθυνση της άρσης των εμποδίων στην επιχειρηματικότητα, αντί να αναλώνεται σε μία ήδη χαμένη μάχη σε καιρό ύφεσης;

Δημοσιεύθηκε: 2 Δεκεμβρίου 2010 - 07:51

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όταν το κυρίαρχο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η απουσία ανταγωνιστικότητας, όχι ως αποτέλεσμα των μισθολογικών βαρών που πρέπει να φέρουν οι επιχειρήσεις, αλλά κυρίως εξαιτίας της διαχρονικής «ποινικοποίησης» της επιχειρηματικότητας, της γραφειοκρατίας, της υψηλής φορολογίας και των υψηλών ασφαλιστικών εισφορών, γιατί πρέπει ο «καβγάς» να αφορά στο κατά πόσον είναι δέον δύο ώρες υπερωρία να αποζημιώνονται με δύο ώρες λιγότερης απασχόλησης ή «ρεπό»;

Γιατί είναι απαραίτητο να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας και, εν τέλει, εάν η ΓΣΕΕ επιθυμεί όντως να προασπίσει το εισόδημα των εργαζομένων, γιατί δεν πιέζει και η ίδια στην κατεύθυνση της άρσης των εμποδίων στην επιχειρηματικότητα, αντί να αναλώνεται σε μία ήδη χαμένη μάχη σε καιρό ύφεσης;

Ο «πόλεμος» που ξέσπασε χθες μεταξύ ΣΕΒ και ΓΣΕΕ αναφορικά με τις προτάσεις των εργοδοτών για μεγαλύτερη ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις είναι «τζάμπα» πόλεμος.

Σε μια περίοδο όπου τα λουκέτα των επιχειρήσεων «πέφτουν βροχή», στόχος όλων θα όφειλε να είναι η διαφύλαξη θέσεων εργασίας και η λήψη μέτρων για την επιστροφή της χώρας σε αναπτυξιακή τροχιά.

Όλοι θέλουν να ζήσουν. Αυτό δεν μπορούν να το δουν τα συνδικάτα;

Ακόμη και εάν υποθέσουμε, πιθανότατα βασίμως, ότι αυτή είναι μια περίοδος όπου κάθε «κατεργάρης» εργοδότης επιδιώκει «να βγάλει από τη μύγα ξίγκι» και άρα τα συνδικάτα έχουν δίκιο στο σημείο αυτό, το γεγονός ότι η χώρα βρίσκεται σε βαθιά ύφεση και κινδυνεύει να οδηγηθεί σε κατάσταση χρεοκοπίας δεν στοιχειοθετεί ικανό λόγο για την έστω πρόσκαιρη υιοθέτηση του μέτρου, έως ότου «περάσουν τα δύσκολα»;

Κακά τα ψέματα. Όποιος βάζει τα λεφτά του στην Ελλάδα για να κάνει οποιαδήποτε «μπίζνα», εκτός και εάν είναι αμιγώς κρατικοδίαιτος, κάνει άθλο.

Όχι μόνον 30 σημεία ως «εμπόδια» στην επιχειρηματικότητα παρουσίασε χθες ο ΣΕΒ στον φίλτατο κ. Χρυσοχοΐδη, όπως είχε ζητηθεί από την τρόικα ΔΝΤ - Ε.Ε. - ΕΚΤ, αλλά συνολικά 250, τα οποία συμπεριλαμβάνουν, πέραν των εργασιακών θεμάτων, όπως η δυνατότητα εξαήμερης απασχόλησης με χορήγηση αναπληρωματικής ημέρας ανάπαυσης - ρεπό, η δυνατότητα συμψηφισμού των υπερωριών με το ωράριο επόμενων ημερών, η αναθεώρηση των βαρέων και ανθυγιεινών, και σειρά άλλων, τα οποία χρόνια τώρα βρίσκονται στο επίκεντρο της δυσχέρειας ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα.

«Παλιά, καλά και γνωστά» προβλήματα, όπως η απελευθέρωση αγορών και επαγγελμάτων, η κατάργηση μιας σειράς τελών και εισφορών υπέρ τρίτων που κρίνονται μη ανταποδοτικά, οι αλλαγές στη φορολογία, η διευκόλυνση των εξαγωγών και το άνοιγμα των τελωνείων και τα απογεύματα, η διευκόλυνση αδειοδότησης επιχειρήσεων, η μείωση της γραφειοκρατίας, η τήρηση προθεσμιών για την επιστροφή ΦΠΑ, η άρση των περιορισμών για την απόκτηση αδειών φορτηγών ιδιωτικής χρήσης, η κατάργηση του αγγελιόσημου και η μη επέκτασή του στο Ιnternet και η κατάργηση της υποχρεωτικής δημοσίευσης των ισολογισμών σε εφημερίδες είναι μερικά από τα 250 μέτρα που προτείνουν οι εργοδότες.

Ορισμένα από αυτά ίσως είναι όντως υπερβολικά, όπως υποστήριξε χθες και ο επίσης φίλτατος κ. Μίχαλος εκ μέρους των «μικρομεσαίων» εργοδοτών, η «καρδιά» όμως όσων προτείνονται αποτελεί ασφαλώς αυτό που ζητά η αγορά ώστε να μπορέσει να ανασάνει.

Εν τέλει, εάν είναι να βγούμε από τα σημερινά μας δεσμά, χρειάζεται ανάπτυξη, και αυτή δεν θα τη δούμε ποτέ, παρά μόνον εάν αρχίσει ξανά η χώρα να παράγει.

Το αντιλαμβάνεται αυτό ο κ. Παναγόπουλος;
Διότι στο Μαξίμου, μάλλον, έχει γίνει αντιληπτό…

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.