Ευρωσύμφωνο εξόδου από την κρίση

Πώς είναι δυνατόν η Ευρώπη να πείσει τους άλλους, όταν φαίνεται να μην έχει πεισθεί η ίδια σχετικά με την πορεία που πρέπει να ακολουθήσει; Πώς είναι δυνατόν να έχει αισιοδοξία για την «επόμενη ημέρα»;

Δημοσιεύθηκε: 26 Νοεμβρίου 2010 - 07:53

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αν κάνει κανείς ένα βήμα πίσω και προσπαθήσει να απομακρυνθεί από την παραζάλη ενδεχόμενων κρατικών χρεοκοπιών στην ευρωζώνη, ή το ντόμινο προσφυγών κρατών-μελών της στον μηχανισμό στήριξης, ποια εικόνα θα παρατηρήσει;

Πέραν του προφανούς πανικού, τον οποίο, αφού προκάλεσε, πλέον επιχειρεί να καταλαγιάσει η φίλτατη κ. Ά. Μέρκελ, θα δει ένα συνονθύλευμα 16 κρατών με μόνο κοινό γνώρισμα το νόμισμά τους, το ευρώ.

Πρόκειται για κράτη τα οποία λειτουργούν και αναπτύσσονται με διαφορετικές ταχύτητες, δανείζονται τόσο τα ίδια όσο και οι εθνικές τους επιχειρήσεις με διαφορετικό κόστος το ένα από το άλλο, δεν διαθέτουν ενιαία οικονομική πολιτική ή διακυβέρνηση και εν τέλει πορεύονται οικονομικά σε εντελώς ανεξάρτητους δρόμους.

Επιπρόσθετα, την κρισιμότερη ώρα για την ευρωζώνη, η λεγόμενη «περιφέρειά» της εμφανίζεται να αντιπαλεύει τον σκληρό πυρήνα της, τη Γερμανία, με επίκεντρο τον τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης.

Μια εικόνα χάους, που μικρή σχέση έχει τόσο με την περίφημη έννοια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης όσο και με ένα σοβαρό και ενιαίο σύνολο που μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στο επενδυτικό κοινό, διεκδικώντας έτσι με αξιώσεις τις κεφαλαιακές του τοποθετήσεις.

Πώς είναι δυνατόν η Ευρώπη να πείσει τους άλλους, όταν φαίνεται να μην έχει πεισθεί η ίδια σχετικά με την πορεία που πρέπει να ακολουθήσει;

Πώς είναι δυνατόν, εν τέλει, να «εμπνεύσει» τους λαούς που την απαρτίζουν, όταν ακόμη και η τύχη του ενιαίου νομίσματος τίθεται υπό αμφισβήτηση;

Ο χαμηλών τόνων και έως σχετικά πρόσφατα παντελώς άγνωστος πολιτικός, που θεωρητικά κρατά τα ηνία της, ο κ. Χέρμαν βαν Ρομπέι, είπε χθες μια μεγάλη αλήθεια, υποστηρίζοντας ότι «το ευρώ λειτούργησε ως υπνωτικό χάπι».

Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ε.Ε., «μερικές χώρες παρουσίαζαν επίπλαστους ρυθμούς ανάπτυξης, επειδή είχαν επιτρέψει να δημιουργηθεί μια οικονομία-φούσκα. Την ίδια ώρα, το ευρώ λειτουργούσε ως υπνωτικό χάπι. Οι χώρες αυτές αισθάνονταν ασφαλείς, επειδή άλλες χώρες λάμβαναν τα απαραίτητα μέτρα για τη διατήρηση της αξιοπιστίας του κοινού νομίσματος».

Όλα αυτά, δε, ενώ «επί δέκα χρόνια οι χρηματαγορές δεν είχαν αντιληφθεί το παραμικρό. Όταν την περασμένη άνοιξη ξύπνησαν απότομα, το παραμικρό περιστατικό θα μπορούσε να ήταν αρκετό για να δημιουργηθούν απρόβλεπτες καταστάσεις», σημειώνει σε συνέντευξη που παραχώρησε σε βελγικό περιοδικό, το οποίο κυκλοφόρησε χθες.

Δεν θα διαφωνήσουμε, όπως δεν θα διαφωνήσουμε και με την επισήμανσή του ότι «η ισχύς του ευρωπαϊκού οικοδομήματος έγκειται στο ότι ουδείς πλέον επιθυμεί να εγκαταλείψει την προσπάθεια, διότι το εγχείρημα έχει ήδη φτάσει μακριά και υπάρχουν αλληλένδετα συμφέροντα».

Για να έχει και μια «επόμενη ημέρα» όμως αυτό το οικοδόμημα, φίλτατε κ. Ρομπέι, η υπόθεση της ενιαίας οικονομικής διακυβέρνησης πρέπει να ξαναμπεί στο «τραπέζι». Στο ίδιο αυτό «τραπέζι» όπου πρέπει να ξαναμπεί και η υπόθεση του ευρωομολόγου.

Του ενιαίου «χαρτιού», βάσει του οποίου θα δανείζονται τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης.

Γιατί να χαλάμε το σάλιο μας, μιλώντας για ενιαία και ελεύθερη αγορά, ή για απρόσκοπτο ανταγωνισμό, όταν οι εθνικές επιχειρήσεις των «16» δανείζονται με διαφορετικά επιτόκια;

Όμως, για να γίνει αυτό, θα πρέπει οι «16» να κάτσουν σε αυτό το τραπέζι και να αρχίσουν να συζητούν, όχι για το πώς οι ιδιώτες επενδυτές θα αναλάβουν μέρος του βάρους διάσωσης όσων κρατών καταρρέουν, αλλά για το πώς τα κράτη αυτά θα πάνε ένα βήμα παραπέρα την υπόθεση της ευρωπαϊκής ενοποίησης, θεσπίζοντας ενιαία οικονομική διακυβέρνηση.

Είναι πολιτικά ώριμη η Ευρώπη, κ. Ρομπέι, να το αντέξει αυτό;

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.