Πόσο αξιόχρεο είναι πράγματι το Δημόσιο;

Μπορεί κανείς να εμπιστευτεί τα χρήματά του στο Δημόσιο σήμερα, έναντι συμπεφωνημένου επιτοκίου και χρόνου αποπληρωμής, και να προσδοκά ότι θα του επιστραφούν στο ακέραιο και στον συμπεφωνημένο χρόνο και τόκο;

Δημοσιεύθηκε: 18 Νοεμβρίου 2010 - 07:53

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Πόσο αξιόχρεο είναι πράγματι το Δημόσιο;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Είναι αξιόχρεο σήμερα το ελληνικό δημόσιο;

Μπορεί, δηλαδή, κανείς να εμπιστευτεί τα χρήματά του στο Δημόσιο σήμερα, έναντι συμπεφωνημένου επιτοκίου και χρόνου αποπληρωμής, και να προσδοκά βάσιμα ότι θα του επιστραφούν στο ακέραιο και στον συμπεφωνημένο χρόνο και τόκο;

Το ερώτημα, υπό τις παρούσες περιστάσεις, ούτε θεωρητικό ούτε ρητορικό είναι.

Εάν εμείς οι ίδιοι δεν πιστεύουμε ότι το ελληνικό δημόσιο είναι αξιόχρεο, γιατί θα έπρεπε να το πιστεύει ο οποιοσδήποτε τρίτος;

Εάν, αντίθετα, δεν το πιστεύουμε, γιατί δεν κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας ώστε να καταστήσουμε αυτό το κράτος αξιόχρεο;

Πρώτα από όλους, αυτοί που κρατούν τα ηνία του.

Η κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου, η οποία πρέπει είτε να πετύχει τους στόχους που συνυπέγραψε διεκδικώντας τα κονδύλια της τρόικας ΔΝΤ - Ε.Ε. - ΕΚΤ, είτε να αποφασίσει ότι έφθασε η ώρα να αναφωνήσει ένα νέο «δυστυχώς, πτωχεύσαμε».

Κατά δεύτερον, αυτοί που αμείβονται από το κράτος για να διεκπεραιώνουν την καθημερινή λειτουργία του.

Διότι, εάν αυτοί που κρατούν είτε το τιμόνι είτε τα κουπιά του σκάφους δεν πιστεύουν ότι αυτό δεν πάει για «φούντο», γιατί θα έπρεπε να το πιστεύουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι;

Ένας αποτελεσματικός τρόπος για να διαπιστώσουμε τι ακριβώς πιστεύει ο καθένας είναι να τον κάνουμε «συμμέτοχο» σε αυτό το κράτος.

Με άλλα λόγια, να τον προσκαλέσουμε να αποδείξει έμπρακτα την εμπιστοσύνη του στο αξιόχρεο του ελληνικού κράτους, συμμετέχοντας στην ανάληψη χρέους που αυτό εκδίδει.

Η «άσκηση» φυσικά θα αφορά σε όσους αποδεδειγμένα είναι σε θέση να αναλάβουν αυτό το βάρος, συμπεριλαμβανομένων των βουλευτών με μεγάλο «πόθεν έσχες» και υψηλές αποδοχές, ή των υπαλλήλων που εργάζονται είτε στο Δημόσιο είτε στις ΔΕΚΟ και αμείβονται με καθαρές αποδοχές άνω των 2.500 ευρώ μηνιαίως.

Το Δημόσιο θα μπορούσε να τους καταβάλλει, ως συνήθως, τις αποδοχές τους σε ρευστό έως του ποσού των 2.000 ευρώ και το όποιο υπόλοιπο σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου δεκαετούς διάρκειας, που θα αγόραζε στην ελεύθερη αγορά με την τρέχουσα «έκπτωση» και θα τους τα έδινε στην ονομαστική τους τιμή.

Το ελληνικό δημόσιο θα κατόρθωνε έτσι δύο τινά:

Πρώτον, θα απέσυρε υφιστάμενο χρέος του από τη διεθνή αγορά, σε ελκυστικές τιμές που αντιστοιχούν στο 70% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων αυτών (αφού τα ελληνικά χαρτιά έχουν ήδη ενσωματώσει «κούρεμα» της τάξης του 30%) και θα μετέτρεπε έτσι το εξωτερικό χρέος σε εσωτερικό, μειώνοντας και τα spreads λόγω της ζήτησης που θα δημιουργούσε, και δεύτερον, θα έδινε ένα υπεράνω αμφισβητήσεως κίνητρο στους δημοσίους υπαλλήλους να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους ώστε το κράτος να μη φαλίρει και κατά συνέπεια να μη χάσουν τα λεφτά τους.

Βέβαια, στην όλη διαδικασία χρήσιμο θα ήταν αυτό το «μεγάλο και κακό» κράτος αφενός να περιορίσει τις δαπάνες του και αφετέρου να προσανατολίζει τα όποια διαθέσιμα κεφάλαιά του στο κομμάτι της οικονομίας που είναι ικανό να δημιουργήσει πλούτο.

Αντί, δηλαδή, να δίνει την εγγύησή του στον ζημιογόνο ΟΣΕ για να αντλήσει 600 εκατ. ευρώ από την ανοικτή αγορά, να αντλεί το ίδιο τα κεφάλαια, για να τα προσανατολίσει στη συνέχεια στον ιδιωτικό τομέα που ασφυκτιά σήμερα και δεν μπορεί να βρει τα απαραίτητα χρήματα για την επιβίωσή του.

Μπορεί να τα κάνει αυτά το ελληνικό δημόσιο;

Διότι αν δεν μπορεί ή δεν θέλει να τα κάνει, είναι πολύ δύσκολο να αποδείξει σε τρίτους ότι μπορούν να του εμπιστευτούν, με μια σχετική άνεση, τα κεφάλαιά τους…

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.