Γερμανική επίθεση στο δυτικό μέτωπο;

Η ασφυκτική πίεση που ασκείται στην Ιρλανδία για να ενταχθεί στο μηχανισμό στήριξης, τόσο από τη Γερμανία όσο και από την ΕΚΤ, αποτελεί πιθανότατα την «κερκόπορτα» για την άλωση της ίδιας της ευρωζώνης.

Δημοσιεύθηκε: 16 Νοεμβρίου 2010 - 07:53

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Για ακόμη μία φορά, η Ευρώπη προσδοκά μια γερμανική υποχώρηση.

Μια υποχώρηση από τη σκληρή στάση της -κατά τα λοιπά φίλτατης- κ. Μέρκελ, σχετικά με την ανάληψη τμήματος του κόστους διάσωσης κρατών-μελών της ευρωζώνης που βρίσκονται προ του φάσματος της χρεοκοπίας, από τον ιδιωτικό τομέα.

Μιας στάσης η οποία, αν και απαντά στο εύλογο ηθικό ερώτημα που σχετίζεται με τυχόν επαναλαμβανόμενες διασώσεις και το κόστος που πρέπει να επωμίζεται ο Ευρωπαίος ή ακριβέστερα ο Γερμανός φορολογούμενος, τείνει να εξελιχθεί σε αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία, οδηγώντας τις αγορές σε αναταραχή και επιταχύνοντας έτσι το ενδεχόμενο χρεοκοπίας κάποιας χώρας-μέλους της ευρωζώνης, όπως ορθά επεσήμανε χθες ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου.

Η ασφυκτική πίεση στην οποία υποβάλλεται η Ιρλανδία για να ενταχθεί στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, τόσο από τη Γερμανία και την ΕΚΤ όσο και από «τρομοκρατημένους» εταίρους της στην περιφέρεια της ευρωζώνης, όπως η Πορτογαλία, αποτελεί πιθανότατα την «κερκόπορτα» για την άλωση της ίδιας της ευρωζώνης.

Εάν υπήρξε ένας λόγος για το περίφημο «ιρλανδικό θαύμα», αυτός ασφαλώς αφορούσε στην πολιτική των χαμηλών φορολογικών συντελεστών της τάξης του 12,5% για επιχειρήσεις, που χρόνια τώρα χαρίζει στον «κέλτικο τίγρη» υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Μια πολιτική που οι κεντροευρωπαίοι εταίροι της Ιρλανδίας αντιμετωπίζουν ως «αθέμιτο ανταγωνισμό» και θα απαιτήσουν να ανακληθεί σε περίπτωση υπαγωγής της χώρας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης.

Με άλλα λόγια, η Ιρλανδία θα κληθεί «να πετάξει στα σκουπίδια» το πολυτιμότερο όπλο της στη μάχη για επιστροφή σε αναπτυξιακή τροχιά, χάριν της «διάσωσής» της από κράτη τα οποία μαστίζονται από την ανεργία εξαιτίας της ίδιας πολιτικής υψηλών φορολογικών συντελεστών την οποία τώρα επιθυμούν να επιβάλουν σε αυτήν.

Προ του οξύμωρου αυτού διλήμματος, τι ακριβώς εμποδίζει τον φίλτατο κ. Μπράιαν Λένιχαν, υπουργό Οικονομικών της Ιρλανδίας, μιας χώρας γνωστής και για το ιδιαίτερο ταμπεραμέντο των κατοίκων της, να γυρίσει την πλάτη στον μηχανισμό στήριξης της ευρωζώνης και να στραφεί απευθείας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο ήδη δηλώνει έτοιμο να τον υποδεχθεί;

Ούτως ή άλλως, η κοσμοθεωρία που ασπάζονται στην Ουάσιγκτον «τα παιδιά του ΔΝΤ» είναι πιο κοντά σε εκείνην του Δουβλίνου παρά των Βρυξελλών και έχει στο επίκεντρό της την άποψη περί «λιγότερου κράτους» και περισσότερων κινήτρων για την ανάπτυξη της οικονομίας, ήτοι χαμηλότερων φορολογικών συντελεστών.

Εάν το ενδεχόμενο αυτό γίνει πραγματικότητα, η Γερμανία θα έχει ανοίξει τον δρόμο για την περιθωριοποίηση των ευρωπαϊκών θεσμών, από κράτη-μέλη της ίδιας της ευρωζώνης, οδηγώντας έτσι ολόκληρο το οικοδόμημα σε σταδιακή κατάρρευση ή τουλάχιστον σε διάσπαση.

Όλα αυτά, βεβαίως, υπό την προϋπόθεση ότι οι εξαγγελίες και οι ενέργειες της κ. Μέρκελ δεν στοχεύουν παρά μόνον στην προλείανση του εδάφους για την έξοδο της ίδιας της Γερμανίας από το ευρώ…

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.