Πόσος "καθαρός" χρόνος μας απομένει;

Η λευκή ή η άκυρη ψήφος και βεβαίως η αποχή, που κυμάνθηκαν σε πρωτόγνωρα επίπεδα, κατέδειξαν το μέγεθος της οργής και της απογοήτευσης που νιώθουν οι πολίτες της χώρας έναντι των πολιτικών. Άδικα;

Δημοσιεύθηκε: 15 Νοεμβρίου 2010 - 07:52

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η επομένη των αυτοδιοικητικών εκλογών βρίσκει τη χώρα να έχει απαντήσει στα διλήμματα που της τέθηκαν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, και την πολιτική ηγεσία του τόπου να έχει επαναβεβαιώσει την ισχύ της, για δεύτερη φορά τους τελευταίους 13 μήνες.

Αυτά, όμως, αμιγώς σε "πρώτη ανάγνωση" και μόνο σε ό,τι αφορά τη "μάχη των εντυπώσεων".

Διότι στη μάχη της ουσίας, ένας στους δύο Έλληνες ή και περισσότεροι γύρισαν την πλάτη τους στην εκλογική διαδικασία, αμφισβητώντας έμπρακτα το πολιτικό κατεστημένο και τους εκπροσώπους του, την ίδια ώρα όπου ο τόπος διέρχεται μία από τις πλέον κρίσιμες στιγμές του μεταπολιτευτικά.

Η λευκή ή η άκυρη ψήφος και βεβαίως η αποχή, που κυμάνθηκαν σε πρωτόγνωρα επίπεδα, κατέδειξαν το μέγεθος της αποξένωσης, της οργής και της απογοήτευσης που νιώθουν οι πολίτες αυτής της χώρας έναντι των πολιτικών τους αρχόντων.

Μολονότι για το φαινόμενο της αποχής οι ερμηνείες μπορεί να είναι πολλές, για το τι νιώθει ο Έλληνας δύσκολα μπορεί να υπάρξει αμφισβήτηση.

Όλοι μας στην ίδια χώρα ζούμε και όλοι μας για τα ίδια πράγματα μιλάμε.

Πώς αλλιώς, όμως, θα μπορούσε να νιώθει ο πολίτης αυτής της χώρας, όταν βλέπει ότι μόνο αυτός είναι που καλείται να επωμιστεί το βάρος της κρίσης;

Πώς αλλιώς θα μπορούσε να νιώθει όταν βλέπει ότι η φοροδιαφυγή ζει και βασιλεύει, ότι οι καθυστερήσεις στην αντιμετώπιση της "πηγής του κακού", ήτοι των ελλειμμάτων, είναι συνεχείς και ότι οι ΟΤΑ, οι ΔΕΚΟ και τα ταμεία παραμένουν αιμορραγούσα πληγή ή ότι οι περίφημες εξαγγελίες για την απελευθέρωση των αγορών, των κλειστών επαγγελμάτων ή της μείωσης του κράτους εξακολουθούν να είναι ακόμη κενό γράμμα;

Πώς ακριβώς πρέπει να νιώθει όταν πληροφορείται ότι στην υπουργική σύσκεψη που συγκάλεσε ο πρωθυπουργός, εν όψει του νέου γύρου διαβουλεύσεων με την τρόικα ΔΝΤ - Ε.Ε. - ΕΚΤ, μόνο δύο εκ των υπουργών του, ο κ. Λοβέρδος και η κ. Κατσέλη, ανταποκρίθηκαν στην έκκληση του φίλτατου κ. Παπακωνσταντίνου να προβούν σε περικοπές στις δαπάνες των υπουργείων τους αλλά και των φορέων που αυτά εποπτεύουν, το επόμενο έτος;

Γιατί θα έπρεπε να νιώθει διαφορετικά και να μην πιστεύει, ημέρα με την ημέρα όλο και περισσότερο ότι η χώρα οδεύει σε χρεοκοπία;

Κακά τα ψέματα, φίλτατοι.

Η ανακοίνωση των αναθεωρημένων στοιχείων ελλείμματος και χρέους 2009 από τη Eurostat, σήμερα, πετά στο καλάθι των αχρήστων το ενδεχόμενο επίτευξης των στόχων του τρέχοντος έτους, οι οποίοι ούτως ή άλλως είχαν υπονομευθεί από τα σημαντικά χαμηλότερα του αναμενομένου έσοδα.

Ο κ. Παπανδρέου ίσως έχει δίκιο όταν υποστηρίζει ότι η χώρα έχει κατορθώσει δημοσιονομικό άθλο, δεδομένου ότι μείωσε το έλλειμμά της κατά 5,5 ποσοστιαίες μονάδες, όμως η πραγματική δημοσιονομική προσαρμογή δεν επιτυγχάνεται απομυζώντας μόνο τα συνήθη υποζύγια, ήτοι όσους δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν, αλλά όταν καταπολεμείται η ρίζα του κακού: τα ελλείμματα.

Πέρα από οποιονδήποτε στόχο του μνημονίου, εάν δεν κατορθώσουμε να καταστήσουμε τα δημόσια οικονομικά πλεονασματικά, εάν δεν μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε τα περίφημα πρωτογενή πλεονάσματα, πώς θα αντιμετωπίσουμε ένα χρέος της τάξης του 140% του ΑΕΠ σήμερα ή αύριο ή του χρόνου;

Πώς θα μπορέσουμε να πείσουμε ακόμη και τους πλέον εύπιστους ότι θα είμαστε σε θέση να τιμήσουμε την υπογραφή μας και να τους επιστρέψουμε τα χρήματά τους στον συμπεφωνημένο χρόνο και τόκο;

"Έχουμε μπροστά μας μια καθαρή τριετία", υποστήριξε χθες ο φίλτατος κ. Γ. Παπανδρέου.

Ίσως, όμως, ο "καθαρός" μας χρόνος είναι πολύ λιγότερος…

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.