Η μάχη του αυτονόητου και πώς τη χάνουμε

Η μάχη που δίνεται αυτήν την ώρα στην Ελλάδα αφορά λίγο - πολύ στην επικράτηση του αυτονόητου. Το ερώτημα εάν θέλουμε να πάμε «μπροστά ή πίσω» προφανώς δεν έχει αυτονόητη απάντηση…

Δημοσιεύθηκε: 6 Οκτωβρίου 2010 - 07:53

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Η μάχη του αυτονόητου και πώς τη χάνουμε

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Την ώρα όπου η τρόικα του ΔΝΤ, της Ε.Ε. και της ΕΚΤ έχει στρογγυλοκαθίσει στην πλ. Συντάγματος από τον Μάιο και ελέγχει νυχθημερόν τα στοιχεία της ελληνικής οικονομίας, δίκην ανεξάρτητου και άρα αμερόληπτου παρατηρητή, και ενώ η ίδια η Eurostat εμφανίζεται έτοιμη να αναθεωρήσει το έλλειμμα του 2009 έως και το επίπεδο του 15%, αγγίζουν τα όρια του παραλόγου οι ισχυρισμοί ότι η παρούσα κυβέρνηση διόγκωσε επίτηδες τα στοιχεία ώστε η χώρα να οδηγηθεί σε επιτήρηση και επιτροπεία.

Πρόκειται, απλώς, για ισχυρισμούς που δεν στέκουν σε λογική ανάλυση.

Διότι οποιαδήποτε τέτοια ανάλυση προϋποθέτει ότι στο παιχνίδι της στρέβλωσης των κυριοτέρων δημοσιονομικών στοιχείων της χώρας εμπλέκονται τόσο η Ε.Ε. και η ΕΚΤ όσο και το ΔΝΤ, κάτι το οποίο εκφεύγει της λογικής ακόμη και εάν προσμετρήσουμε το ακραίο σενάριο ότι επιδίδονται σε πρακτικές του είδους αυτού χάριν της σταθερότητας του ευρώ.

Η μάχη που δίνεται αυτήν την ώρα στην Ελλάδα αφορά λίγο - πολύ στην επικράτηση του αυτονόητου.

Μιας έννοιας την οποία σαφώς υπερβαίνουν όσοι ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να είχε αντλήσει το σύνολο των δανειακών της αναγκών κατά το πρώτο τρίμηνο του έτους, ενόσω διέθετε ακόμη πρόσβαση στις αγορές χρήματος, όπως αντίστοιχα την υπερβαίνουν όσοι διατείνονται ότι για τη βελτίωση της δημοσιονομικής εικόνας της χώρας δεν απαιτούνται περαιτέρω ριζικές περικοπές δαπανών εκ μέρους του δημόσιου τομέα.

Πρόκειται δε για μια μάχη η οποία δεν αφορά μόνον στους διαξιφισμούς μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων και στην εκατέρωθεν επίρριψη ευθυνών σχετικά με τα αίτια της σημερινής κατάστασης της χώρας, αλλά για έναν αγώνα ο οποίος διεξάγεται σε κάθε επίπεδο και συχνά υποτιμά τη νοημοσύνη των κατοίκων αυτής της χώρας.

Το περίφημο μέτρο της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης, του οποίου την πιλοτική εφαρμογή στον ΟΑΕΕ από τις 18 Οκτωβρίου εξήγγειλε χθες η υπουργός Εργασίας κ. Λ. Κατσέλη και με το οποίο προσδοκά εξοικονόμηση πόρων της τάξης των 2 δισ.ευρώ, και μάλιστα σε συνδυασμό με την ανατιμολόγηση των φαρμάκων, είναι ένα μέτρο που όφειλε να βρίσκεται σε λειτουργία τουλάχιστον εδώ και μία δεκαετία.

Γι' αυτό το χρονικό διάστημα ήδη εφαρμόζεται από συγκεκριμένα αυτοδιοικούμενα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία απολαμβάνουν του οφέλους και έχουν τη δυνατότητα άμεσου και ουσιαστικού ελέγχου των κονδυλίων που διαθέτουν ως φαρμακευτική δαπάνη.

Αντίστοιχα, σε αυτήν την ίδια μάχη του αυτονόητου συγκαταλέγεται και η διαμάχη που έχει ξεσπάσει σχετικά με το ενδεχόμενο της υιοθέτησης της περίφημης «κάρτας του πολίτη», η οποία, αν και οδηγεί σε πολλαπλά οφέλη, τόσο ατομικά για τον πολίτη όσο και για τον συλλογικό φορέα έκφρασής του που είναι το κράτος, χαρακτηρίζεται ως «ανάθεμα» από τους πολεμίους της οι οποίοι κάνουν λόγο για το τέλος της προστασίας των ιδιωτικών δεδομένων και της ατομικότητας.

Μέσω της κάρτας αυτής, η οποία θα ενσωματώνει τον αριθμό της αστυνομικής ταυτότητας, που ήδη έχουμε, τον ΑΜΚΑ, που ήδη έχουμε, το ΑΦΜ, που ήδη έχουμε, τα στοιχεία δημοτολογίου, που ήδη έχουμε και θα παρέχεται επιπρόσθετα η δυνατότητα αξιοποίησής της για λόγους συνταγογράφησης, ταξιδιών, συναλλαγών με τις τράπεζες ή για σειρά άλλων υπηρεσιών, ουσιαστικά τερματίζεται ένα τερατώδες κομμάτι γραφειοκρατίας που καταδυνάστευε την καθημερινότητα του πολίτη και μείωνε την ανταγωνιστικότητα της χώρας. Μεγέθη που αποτιμώνται και χρηματικά.

Παρ' όλα αυτά, τόσο τμήμα της αντιπολίτευσης όσο και ο πρόεδρος της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, κ. Χρήστος Γεραρής, δήλωσαν χθες στη Βουλή ότι «ανησυχούν» για το ενδεχόμενο υιοθέτησης του μέτρου της «κάρτας του πολίτη».

Αν όλα αυτά και άλλα πολλά που όλοι μας καθημερινά συναντάμε δεν αποτελούν τη μάχη για την επικράτηση του αυτονόητου, τότε τι αποτελούν;

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.