Συνταγματική απαγόρευση ελλειμμάτων τώρα

Η Γερμανία και η Γαλλία επιλέγουν την οδό της συνταγματικής επιβολής για να φθάσουν στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και στα μηδενικά ελλείμματα. Εμείς γιατί όχι;

Δημοσιεύθηκε: 13 Ιουλίου 2010 - 07:51

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Συνταγματική απαγόρευση ελλειμμάτων τώρα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Τα δεινά που υφίστανται σήμερα οι πολίτες αυτής της χώρας θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί εάν οι κυβερνήσεις των τελευταίων 30 ετών δεν αντιμετώπιζαν το δημόσιο χρήμα ως δικό τους, για να κάνουν ό,τι επιθυμούν με αυτό και επιδείκνυαν τον προσήκοντα σεβασμό στους φορολογούμενους Έλληνες.

Επί 30 χρόνια όσοι διάβηκαν το κατώφλι της εξουσίας, αλλά και όσοι βρέθηκαν στα έδρανα της αντιπολίτευσης, επέτρεψαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την υπερχρέωση της χώρας και τη σταδιακή απαξίωση της πλουτοπαραγωγικής της βάσης.

Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο.

Μοίραζαν υποσχέσεις και χρήματα δεξιά και αριστερά ωσάν να ήταν δικά τους, με στόχο την παραμονή τους στην εξουσία, σε έναν φαύλο κύκλο που μόνο αποτέλεσμα είχε η Ελλάδα να βουλιάζει χρόνο με τον χρόνο βαθύτερα σε μια θάλασσα χρεών, αναποτελεσματικότητας και αδιαφάνειας.

Η ευθύνη είναι προφανώς συλλογική και αγγίζει και όλους εμάς που υποστηρίξαμε ή ανεχθήκαμε τη σταδιακή κατάπτωση ενός κάποτε "πτωχού πλην τίμιου" κράτους στη σημερινή του κατάντια.

Σήμερα, η Ελλάδα είναι δακτυλοδεικτούμενη και συνώνυμη με -τουλάχιστον- την οικονομική αποτυχία.

Δεν είναι έργο μόνο μιας κυβέρνησης αυτό.

Δεν είναι κάτι που συνέβη σε μία νύχτα.

Όπως δείχνει η καμπύλη του χρέους της χώρας, "μας πήρε" τριάντα χρόνια για να φθάσουμε σε αυτό το σκαλοπάτι.

Απαίτησε πολλούς ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, πολλά οικονομικά σκάνδαλα, έναν μεγάλο "όγκο" εξυπηρέτησης πελατειακών σχέσεων και μια τερατώδη ανεπάρκεια αλλά και απουσία βούλησης να επανέλθουμε στον "ίσιο δρόμο" της χρηστής διαχείρισης.

Της διαχείρισης που καλεί το κράτος να μην ξοδεύει περισσότερα από όσα "κερδίζει".

Της διαχείρισης που καλεί το κράτος να ενθαρρύνει έμπρακτα, με σταθερά νομοθετήματα και ισονομία τη δημιουργία του πλούτου και άρα της κοινωνικής προόδου και ευημερίας.

Της διαχείρισης που είναι χρηστή και διαφανής.

Τέτοιου είδους διαχείριση έχουμε χρόνια να δούμε στη χώρα μας.

Για να επανέλθει ίσως θα πρέπει να αντλήσουμε από το παράδειγμα των εταίρων μας, που αντιμέτωποι με αντίστοιχα προβλήματα επέλεξαν τη δύσκολη "λύση", διότι εύκολη μπορεί να θεωρηθεί μόνο αυτή του καλπάζοντος ελλείμματος.

Η Γερμανία ήδη και σύντομα και η Γαλλία θα απαγορεύουν με συνταγματική πρόβλεψη την ύπαρξη δημοσιονομικών ελλειμμάτων.

Οι κυβερνήσεις που επιθυμούν να ασκήσουν κοινωνική πολιτική ή εν τέλει να δαπανήσουν πέραν των δυνατοτήτων τους θα πρέπει είτε να βρίσκουν εναλλακτικές πηγές εσόδων είτε να ανακοινώνουν πώς ακριβώς προτίθενται να ισοσκελίσουν τον προϋπολογισμό τους και πότε ακριβώς θα το πράξουν.

Με άλλα λόγια, οι δύο οικονομικά ισχυρότερες χώρες της ευρωζώνης επέλεξαν την οδό της συνταγματικής επιβολής και της περιθωριοποίησης των πολιτικών "προτεραιοτήτων" για να φθάσουν στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και στα μηδενικά ελλείμματα.

Εμείς γιατί χρειαζόμαστε τον "μπαμπούλα" του ΔΝΤ και της τρόικας για να φθάσουμε στον ίδιο στόχο;

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.