Καβγάς για το πάπλωμα ή για το ευρώ;

Η εσωστρεφής και εθνοκεντρική πολιτική που ακολουθεί η Γερμανία στην ευρωζώνη οδηγεί στη συνεχή απαξίωση του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος. Μήπως όμως ο στόχος είναι ακριβώς αυτός;

Δημοσιεύθηκε: 9 Ιουνίου 2010 - 07:49

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Φταίει η τραυματική εμπειρία του υπερπληθωρισμού που κυριάρχησε στη Γερμανία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και οδήγησε τελικά στην άνοδο του ναζισμού;

Φταίει η αναβίωση κάποιας μορφής σύγχρονου εθνικισμού, που προτάσσει την προάσπιση των γερμανικών συμφερόντων αντί εκείνων των κρατών της ευρωζώνης ως συνόλου;

Φταίει, ίσως, η εσωτερική πολιτική κατάσταση της Γερμανίας και το γεγονός ότι η φίλτατη κ. Άνγκελα Μέρκελ ηγείται κυβέρνησης συνασπισμού ή ότι η χώρα της «βαρέθηκε να σηκώνει τον λογαριασμό» για την Ευρώπη;

Όποια και εάν είναι η αιτία, το γεγονός είναι ένα.

Η Γερμανία κατά τρόπο συστηματικό και συνεπή ακολουθεί δική της πολιτική «ατζέντα», διαφορετική από εκείνη σύσσωμης της ευρωζώνης και βεβαίως από εκείνη της Γαλλίας, όχι μόνον καθιστώντας παρελθόν τον διαβόητο «γαλλογερμανικό» άξονα, αλλά διακυβεύοντας ουσιαστικά και το μέλλον του ενιαίου νομίσματος.

Η επίκληση της ανάγκης δημοσιονομικής ευταξίας και του περιορισμού των ελλειμμάτων είναι κοινή και εκφράζεται από όλες τις χώρες της ευρωζώνης, όπως αντίστοιχα ενιαία είναι και η φωνή για την ανάγκη θέσπισης αυστηρότερων κυρώσεων σε περίπτωση παραβίασης των κανόνων «λειτουργίας» του ευρώ.

Γιατί τότε, λοιπόν, η Γερμανία θα πρέπει να υψώνει πρώτη και τόσο ψηλά την «παντιέρα» της ανάγκης για θέσπιση κανόνων περί ελεγχόμενης χρεοκοπίας ή και στέρησης των δικαιωμάτων ψήφου των κρατών-μελών της ευρωζώνης σε περίπτωση που αυτά παραβιάσουν το Σύμφωνο Σταθερότητας;

Οι συστηματικές καθυστερήσεις της Γερμανίδας καγκελαρίου στην έγκριση αρχικά του μηχανισμού διάσωσης της Ελλάδας και στη συνέχεια των τυχόν άλλων χωρών της ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν προβλήματα χρηματοδότησης του χρέους τους σηματοδότησαν την πολιτική της γερμανικής αυτονόμησης, την οποία επιβεβαίωσαν ενέργειες όπως τα μονομερή νομοθετικά μέτρα για την απαγόρευση των ακάλυπτων ανοικτών πωλήσεων ή η δημόσια διαφωνία του κεντρικού της τραπεζίτη κ. Άξελ Βέμπερ με την πολιτική της αγοράς ομολόγων από την ΕΚΤ.

Ο τρόπος με τον οποίο η Γερμανία αντιμετωπίζει σήμερα το ευρώ παραπέμπει σε ένα κράτος το οποίο λειτουργεί με αποκλειστικό γνώμονα την εξυπηρέτηση των στενών εθνικών του συμφερόντων.

Ήτοι, ως ένα νόμισμα βάσει του οποίου οι χώρες της ευρωζώνης μπορούν να δανείζονται φθηνά ώστε να αγοράζουν τα γερμανικά προϊόντα, τα οποία σημειωτέον πωλούνται στην Ευρώπη σε σαφώς ακριβότερα επίπεδα από ό,τι σε τρίτες χώρες, όπως οι ΗΠΑ.

Η πολιτική αυτή, η οποία απαξιώνει τη νομισματική ισχύ του ευρώ σε καθημερινή βάση, με κύριο στόχο την προώθηση της γερμανικής ανάπτυξης, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια και στην απαξίωση των εθνικών οικονομιών των λοιπών κρατών-μελών της ευρωζώνης, αλλά εν τέλει και του κοινού τους νομίσματος.

Είναι μια πολιτική απόκλισης και όχι σύγκλισης των οικονομιών της ευρωζώνης.

Οι αγορές, ευαίσθητες σε μηνύματα όπως αυτά, απομειώνουν το ευρώ καθημερινά και δημιουργούν μια κατάσταση υπό την οποία το χρέος που εκδίδουν οι κυβερνήσεις της ζώνης του ευρώ έχει διαφορετικό κόστος για την κάθε μία και ενισχύει τη διαδικασία απόκλισης της μιας από την άλλη, ενώ ταυτόχρονα συνθλίβει την ίδια την έννοια του ενιαίου νομίσματος.

Εν τέλει, εάν το ευρώ είναι το κοινό μας νόμισμα και εάν υπάρχει ξεκάθαρη ανάγκη δημοσιονομικής σύμπλευσης των κρατών-μελών της ευρωζώνης, γιατί αντιτίθεται η Γερμανία στις γαλλικές, κυρίως, προτάσεις για ενιαία οικονομική διακυβέρνηση;

Αυτή δεν θα οδηγούσε και σε ένα ισχυρότερο ευρώ;

Εκτός και εάν ο στόχος δεν είναι αυτός, αλλά η επιστροφή σε εθνικά νομίσματα…
Αν όχι για όλους, τουλάχιστον για τη Γερμανία…

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.