Σχεδιάζοντας ξανά τον χάρτη του ευρώ

Σε ώρες κρίσης, όπως η παρούσα, όταν μια κοινωνία αναγκάζεται να κάνει πράγματα που επί δεκαετίες επιμελώς απέφευγε, έρχονται στην επιφάνεια και ορισμένες αλήθειες.

Δημοσιεύθηκε: 3 Μαρτίου 2010 - 07:44

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα.

Σε ώρες κρίσης, όπως η παρούσα, όταν μια κοινωνία αναγκάζεται να κάνει πράγματα που επί δεκαετίες επιμελώς απέφευγε, έρχονται στην επιφάνεια και ορισμένες αλήθειες.

Αλήθειες που σε άλλους καιρούς προτιμούσαμε να παραβλέπουμε ή να αγνοούμε, εάν παρ’ ευχήν κάποιος «ενοχλητικός» μας τις υπενθύμιζε.

Μια τέτοια «αλήθεια» αφορά βεβαίως και στην ποιότητα των στατιστικών στοιχείων τα οποία χρόνια τώρα «σερβίρει» στη Eurostat η χώρα μας.

Όπως θέλει η λαϊκή ρήση, ο κόσμος το έχει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι ότι το κυρίαρχο συστατικό στοιχείο αυτών των στατιστικών, που αφορούν στους βασικούς δημοσιονομικούς δείκτες, είναι η λεγόμενη «δημιουργική λογιστική».

Η πρακτική, όπως μας υπενθύμισε χθες κατά τρόπο μάλλον στωικό και υπερβατικό, μιλώντας στο τηλεοπτικό δελτίο του Mega, ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, εφαρμοζόταν από αμφότερα τα κόμματα εξουσίας, με μόνη εξαίρεση την περίοδο της δικής του διακυβέρνησης.

Παρά την εύλογη νοηματική υπέρβαση και τις όποιες τυχόν πολιτικές σκοπιμότητες συνοδεύουν τη δήλωση αυτή του παλαίμαχου, πλην όχι απόμαχου πολιτικού, το γεγονός ότι συνόδευσε την «αποκάλυψη» με μια σύντομη αφήγηση για τον αδιάφορο τρόπο με τον οποίο ο τότε πρόεδρος της Κομισιόν Ζακ Ντελόρ τον είχε περίπου αποπέμψει όταν επιχείρησε να του περιγράψει τον τρόπο εκπόνησης αυτών των στατιστικών, είναι ενδεικτικό του κλίματος αλλά και των προτεραιοτήτων των τότε κοινοτικών Αρχών.

Βεβαίως και η Κομισιόν ανέκαθεν γνώριζε.

Βεβαίως και η αλήθεια αυτή δεν αφορά μόνον στη χώρα μας, αλλά και σε άλλες σε αντίστοιχη μοίρα, με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση της Ιταλίας.

Τότε όμως προτεραιότητα είχε το πολιτικό πεδίο.

Στόχος ήταν η πολιτική ενοποίηση και εργαλείο γι' αυτόν τον στόχο η οικονομική και νομισματική ένωση, όπως επανειλημμένα ο ίδιος ο Ντελόρ είχε καταστήσει σαφές.

Υπό το πρίσμα αυτό, η οργή την οποία εξέφρασε χθες ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας της Αυστρίας και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ΕΚΤ, Ewald Nowotny, χαρακτηρίζοντας ως απαράδεκτο το μέλλον μιας χώρας -και κατά προέκταση της ευρωζώνης- να εξαρτάται από την απόφαση ενός οίκου αξιολόγησης, είναι όχι μόνον απόλυτα κατανοητή αλλά και δίκαιη.

Οι προτεραιότητες του κ. Ζαν-Κλoντ Τρισέ, ο οποίος εμμένει ότι δεν θα γίνονται δεκτά από την ΕΚΤ ομόλογα με βαθμό αξιολόγησης χαμηλότερο του "Α-", από το τέλος του έτους, ως ενέχυρο για την άντληση ρευστότητας, ανάγουν τη Moody’s σε ρυθμιστή της πορείας των πραγμάτων τόσο στην Ελλάδα όσο και στην ευρωζώνη.

Έναν οίκο αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας ο οποίος από κοινού με τη Standard & Poor’s και τη Fitch φέρει σαφές μερίδιο ευθύνης για την πιστωτική κρίση που λίγο έλειψε να οδηγήσει σε οικονομική καταστροφή σύσσωμη την υφήλιο.

Αλλά βέβαια οι προτεραιότητες του κ. Τρισέ δεν είναι αντίστοιχες με εκείνες του κ. Ντελόρ, στο όνομα του οποίου προσωποποιείται η ευρωπαϊκή ενοποίηση αλλά και το ίδιο το ευρώ.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, όμως, ίσως είναι καιρός οι προτεραιότητες αυτές να επανεξεταστούν.

Όχι από τον κ. Τρισέ, αλλά από τα αφεντικά του, ακόμη και εάν δεν είναι του ιδίου διαμετρήματος με τη Θάτσερ, τον Μιτεράν ή τον Κoλ, όπως λέγει και ο κ. Πάγκαλος…

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.