Η Ιρλανδία δεν βρίσκεται στα Βαλκάνια

Θέλουμε να γίνουμε η Ιρλανδία των Βαλκανίων! Αυτό τουλάχιστον είπαν επιχειρηματίες και πολιτικοί στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ. Η αποδοχή ενός πετυχημένου μοντέλου ανάπτυξης, όπως αυτό της Ιρλανδίας, είναι ένα βήμα προόδου. Η χρήση της γενικής ”των Βαλκανίων” είναι που μας τρομάζει...

Δημοσιεύθηκε: 28 Μαΐου 2004 - 09:02

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Θέλουμε να γίνουμε η Ιρλανδία των Βαλκανίων! Αυτό τουλάχιστον είπαν επιχειρηματίες και πολιτικοί στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ. Η αποδοχή ενός πετυχημένου μοντέλου ανάπτυξης, όπως αυτό της Ιρλανδίας, είναι ένα βήμα προόδου. Η χρήση της γενικής ”των Βαλκανίων” είναι που μας τρομάζει...

Έχει ανοίξει μία μεγάλη συζήτηση για το τι είναι εκείνο που φταίει και δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον σκληρό πυρήνα των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας. Δεν γίνονται επενδύσεις, δεν παράγουμε, δεν έχουμε όραμα για το μέλλον.

Η λύση είναι γνωστή, αν και επώδυνη. Βαθιές τομές στην ελληνική κοινωνία, περιορισμός του επιχειρηματικού ρόλου του κράτους, έμφαση στην παιδεία, ουσιαστικά κίνητρα για επενδύσεις.

Τη λύση την ξέρουμε χρόνια τώρα, αλλά ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει προς αυτή την κατεύθυνση.

Γκρινιάζουμε διότι περιμέναμε περισσότερα πράγματα από απογραφές, έκθεση καλών προθέσεων και άλλα συναφή. Πώς μπορούμε, για παράδειγμα, να πειστούμε ότι θα γίνουν πράγματι βαθιές τομές στην ελληνική κοινωνία όταν καταργήθηκε η κατάργηση του ΣΔΟΕ;

Πώς μπορούμε να μην ανησυχούμε όταν ο νέος υφυπουργός Εσωτερικών προσπάθησε να δικαιώσει και να επαναφέρει στη θέση του έναν παυθέντα δήμαρχο, όταν ο τελευταίος έχει μοιράσει απλόχερα σε ”επιχειρηματίες” παραλίες της Σκιάθου; Στο Πόρτο Καρράς τι περισσότερο, άραγε, είχε γίνει;

Πώς μπορούμε να μην ανησυχούμε όταν τα λεγόμενα διαπλεκόμενα επιχειρηματικά συμφέροντα εξακολουθούν να έχουν ισχυρούς δεσμούς με την κρατική εξουσία;

Ο κ. Καραμανλής είναι ένας άνθρωπος που τόλμησε να πει τα πράγματα με τ’ όνομά τους και γι’ αυτό κέρδισε την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού. Κι όσοι τον έχουν γνωρίσει υποστηρίζουν ότι δεν είναι ένας συνηθισμένος πολιτικός.

Πιστεύει αυτά που λέει και έχει πράγματι τη διάθεση να προχωρήσει. Το ερώτημα είναι αν διαθέτει και τους κατάλληλους ανθρώπους που θα φέρουν σε πέρας το εγχείρημα.

Όσο και αν προσπαθούμε, δεν μπορούμε να φανταστούμε το πώς θα γίνουμε Ιρλανδία δίχως να έχουμε κτυπήσει κατά μέτωπο τη διαφθορά. Εκτός και αν πιστεύει κανείς ότι έχουν λυθεί τα προβλήματα σε εφορίες, πολεοδομίες, νοσοκομεία και λοιπά ευαγή ιδρύματα μόνο και μόνο επειδή κέρδισε τις εκλογές η Νέα Δημοκρατία.

Ο επιχειρηματικός κόσμος έχει μία σειρά από αιτήματα. Το κυριότερο όλων είναι ο περιορισμός του κράτους. Στην Ελλάδα το κράτος είναι ο μεγαλύτερος επιχειρηματίας, γεγονός που νοθεύει τον ανταγωνισμό.

Ποιος θα τολμήσει, όμως, να στείλει στο σπίτι τους χιλιάδες κρατικοδίαιτα κομματικά στελέχη κάθε απόχρωσης; Πόσο μάλλον όταν αυτά τα στελέχη βρίσκονται στα πολιτικά κέντρα των αποφάσεων.

Και ποιος θα πολεμήσει τη βλακώδη αντίληψη που υπάρχει στην κοινωνία ότι το κράτος μπορεί να προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες από τους ιδιώτες;

Πάρτε για παράδειγμα τις υπηρεσίες υγείας. Αχρείαστες να είναι οι καλές τους υπηρεσίες, αλλά μόνο ένας τυφλός θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ως χάρμα οφθαλμών μία βιομηχανική ζώνη! Αφήστε το κόστος των υπηρεσιών αυτών.

Με τα χρήματα που πληρώνουν οι Έλληνες ασφαλισμένοι θα έπρεπε να νοσηλεύονται σε σουίτες και όχι σε ράντζα. Αντί, λοιπόν, να κτυπηθούν στη ρίζα αυτές οι αντιλήψεις, καλλιεργείται η αίσθηση ότι θα ”προστατευτεί το κοινωνικό κράτος”.

Μα, για ποιο κοινωνικό κράτος μιλάνε; Έχουν δει τι αντίστοιχες υπηρεσίες προσφέρονται και με τι κόστος στις δήθεν ανάλγητες κοινωνικά χώρες της Εσπερίας;

Αλλά και οι επιχειρηματίες από την πλευρά τους θα πρέπει να αλλάξουν μυαλά. Έχουν αιτήματα, αλλά όταν φτάνει η ώρα της ανταπόδοσης, η ώρα των επενδύσεων, σφυρίζουν αδιάφορα. Ας μη παραπονιούνται. Το 1999 και το 2000 τους δόθηκε μία καταπληκτική ευκαιρία.

Συγκέντρωσαν με αυξήσεις κεφαλαίου τόσα χρήματα όσα δεν είχαν ποτέ τους ονειρευτεί. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα;

Στο διά ταύτα: Καλά είναι τα ιρλανδέζικα ή τα αυστριακά μοντέλα. Όλα τα μοντέλα είναι καλά. Αρκεί να μη γίνεται ανάμιξη με οτιδήποτε βαλκανικό. Εκεί αρχίζουμε να τα χαλάμε. Διότι η Ιρλανδία δεν βρίσκεται στα Βαλκάνια...

Θανάσης Μαυρίδης

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.