Βερεσέ και δεν βαριέσαι αδελφέ!

Δύο καλοντυμένες γερόντισσες μπαίνουν σχεδόν ταυτόχρονα στο μανάβικο. Η πρώτη ζητάει βερεσέ, κοκκινίζοντας. Της έχουν τελειώσει τα λεφτά της σύνταξης. Η δεύτερη επικαλείται την ουρά στην τράπεζα και προσφέρει ως ενέχυρο στον μανάβη την αστυνομική της ταυτότητα. Φρίκη!

Δημοσιεύθηκε: 27 Μαΐου 2004 - 09:00

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Δύο καλοντυμένες γερόντισσες μπαίνουν σχεδόν ταυτόχρονα στο μανάβικο. Η πρώτη ζητάει βερεσέ, κοκκινίζοντας. Της έχουν τελειώσει τα λεφτά της σύνταξης.

Η δεύτερη επικαλείται την ουρά στην τράπεζα και προσφέρει ως ενέχυρο στον μανάβη την αστυνομική της ταυτότητα. Φρίκη!

Το περιστατικό είναι πέρα για πέρα αληθινό και συνέβη πριν από λίγες ημέρες σε μανάβικο στην Νέα Ερυθραία. Ο μανάβης παραδέχτηκε στην συνέχεια ότι κρατά ένα μεγάλο τεφτέρι με λογαριασμούς πελατών του. Είναι φανερό ότι έχουμε γυρίσει στην εποχή του βερεσέ...

Πριν από δέκα χρόνια όλοι είχαν από λίγα ως περισσότερα χρήματα σε μία τράπεζα. Για μία ώρα ανάγκης. Σήμερα η μεγάλη μάζα οφείλει στις τράπεζες. Ζει χάρη στα καταναλωτικά δάνεια.

Κι αυτό, βέβαια, μέχρις ενός σημείου, αφού έρχεται κάποια στιγμή η ώρα που η τράπεζα ζητά πίσω τα χρήματά της.

Καταθέσεις εξακολουθούν και υπάρχουν. Μόνο που είναι συγκεντρωμένες σε λιγότερα φυσικά πρόσωπα. Το ανάθεμα για την ανακατανομή του εισοδήματος το εισπράττει σχεδόν αποκλειστικά η Σοφοκλέους.

Είναι όμως πράγματι έτσι; Ο μεγάλος τζόγος του 1999 ήταν αυτός που μας οδήγησε τελικά σε μία κοινωνική κρίση που όμοιά της έχουμε να αντιμετωπίσουμε από την δεκαετία του 50;

Είναι ψέμα! Μπορεί το 1999 να έγινε η ”μεγάλη αρπαγή”, αλλά το έγκλημα ολοκληρώθηκε με την έλευση του ευρώ. Η ακρίβεια ξετίναξε και τις τελευταίες αποταμιεύσεις των μικρών και των μικρομεσαίων εισοδηματικά τάξεων.

Η μετοχική ιδέα στηρίζεται στην αρχή της συμμετοχής. Για ποια συμμετοχή μπορούμε, όμως, να μιλάμε, και για ποιο χρηματιστήριο, όταν τα 2/3 του πληθυσμού βρίσκονται σε αδυναμία;

Το αντίθετο! Θα πρέπει να είμαστε πολύ ανήσυχοι για την συνέχεια. Κι όχι μόνο για το χρηματιστήριο...

Η σημερινή κατάσταση δεν είναι απόρροια μόνο κυβερνητικών χειρισμών ή των χειρισμών άλλων κέντρων εξουσίας. Αλλά μιας συνολικής νοοτροπίας ενός λαού, η οποία βαίνει ολοταχώς προς χρεοκοπία.

Η λογικής του γρήγορου κέρδους, των δήθεν ανέξοδων επενδύσεων, της εθνικής μαγκιάς, δεν περνάει. Έχει σκουριάσει. Αν είμαστε τόσο μαζοχιστές, ας πιούμε το πικρό ποτήρι μέχρι το τέλος, Μετά, όμως, ας μην παραπονιόμαστε για το τι θα μας έχει συμβεί.

Παράγουμε, άραγε, κάτι σ’ αυτή την χώρα, πέρα από δικηγόρους, γιατρούς, δικαστές, καθηγητές και δημόσιους υπαλλήλους;

Έχουμε τολμήσει να συνδέσουμε την Παιδεία με τις σύγχρονες ανάγκες της Οικονομίας; Όχι, γιατί σε μία τέτοια περίπτωση θα έρθουμε σε κόντρα με τους ίδιους τους καθηγητές που ζουν από τα δεκάδες τμήματα που έχουν ξεφυτρώσει σε κάθε χωριό αυτής της χώρας και με τις τοπικές κοινωνίες που ζουν απομυζώντας τους γονείς των σπουδαστών.

Έχουμε την θέληση να δώσουμε πραγματικά κίνητρα στις επιχειρήσεις. Όχι, γιατί τότε θα πρέπει να απολογηθούμε στα χιλιάδες κομματικά στελέχη που στηρίζουν τον κρατισμό.

Έχουμε πραγματικά αποφασίσει να κτυπήσουμε την διαφθορά; Όχι, γιατί θα θίξουμε δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόρους μας και πάνω απ’ όλα τα ιερά και όσια του λαού μας, όπως αυτά έχουν από την εποχή της τουρκοκρατίας.

Θέλουμε ανάπτυξη, θέλουμε πλούτο, θέλουμε ένα ζωντανό χρηματιστήριο, αλλά δεν θέλουμε να κάνουμε αυτά που απαιτούνται να κάνουμε για να πετύχουμε τους στόχους μας.

Θανάσης Μαυρίδης

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.