Κοινωνική αναλγησία και οικονομία...

Δημοσιεύθηκε: 17 Μαΐου 2004 - 08:58

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Σας έχει τύχει ποτέ να βρεθείτε στον δρόμο σε απόλυτη ανάγκη και να χρειαστείτε τη βοήθεια των συνανθρώπων σας; Αντίθετα με την εθνική προπαγάνδα που θέλει τους Έλληνες φιλότιμους, η αλήθεια θα σας συνθλίψει.

Η κοινωνική αναλγησία είναι το διαβατήριο για την Κόλαση! Και να είστε βέβαιοι ότι δεν απέχουμε ιδιαίτερα...

Τι μας έπιασε δευτεριάτικα και γκρινιάζουμε; Μία σειρά από περιστατικά μας κάνουν να σκεφτούμε πολύ σοβαρά για το κατά πόσο αυτός ο λαός έχει παιδεία, ομαδικό πνεύμα και θέληση για κάτι καλύτερο.

Για εκείνα, δηλαδή, τα συστατικά που κάνουν ένα έθνος να ξεχωρίζει και να τραβάει μπροστά. Η οικονομική άνθηση δεν είναι άσχετη με την κοινωνική συνοχή. Πόσο μάλλον με την παιδεία. Η οικονομική ανάκαμψη δεν είναι ένα γεγονός που επιτυγχάνεται με τρόπο τυχαίο και άσχετο με οτιδήποτε άλλο συμβαίνει στην κοινωνία...

Περιστατικό πρώτο: Βράδυ στην Εθνική Οδό. Κυριακή, ημέρα επιστροφής. Η κίνηση αυξημένη. Η οδήγηση δύσκολη. Και ξαφνικά οι τέσσερις λωρίδες κυκλοφορίας γίνονται μία και μισή. Ούτε καν δύο. Δημόσια έργα! Δεν πειράζει! Για το καλό μας γίνονται.

Όπως και για το καλό του... εργολάβου ο φωτισμός του δρόμου είναι ελλιπής, με αποτέλεσμα ο οδηγός να μην καταλαβαίνει για πότε προβάλλουν μπροστά του κάποιοι τεράστια τσιμεντένια διαχωριστικά, τα οποία υποτίθεται ότι έχουν τοποθετηθεί για να τον… προφυλάσσουν.

Το ότι τα τσιμεντένια διαχωριστικά πολλές φορές χορεύουν, συμβαίνει, προφανώς, για να διατηρεί αυξημένη την προσοχή των οδηγών, μην τυχόν και κοιμηθούν.

Φανταζόμαστε ότι αν (ο μη γένοιτο) το αυτοκίνητο του παιδιού του κατασκευαστή έπεφτε πάνω σ’ ένα τέτοιο τσιμεντένιο διαχωριστικό, ο ίδιος θα άλλαζε άποψη στο μέλλον για το θέμα και ανεξάρτητα από το τι τον υποχρεώνει ο νόμος να κάνει...

Περιστατικό δεύτερο: Σάββατο μεσημέρι στα καταστήματα Γκλου, στη Μεσογείων. Το παιδί του γράφοντος έχει άμεση ανάγκη να επισκεφτεί μία τουαλέτα. Ιατρικοί λόγοι κάνουν το πρόβλημα πιο επιτακτικό.

Οι υπάλληλοι του μεγάλου καταστήματος αρνούνται κατηγορηματικά να επιτρέψουν κάτι τέτοιο, με το αιτιολογικό ότι τους έχει απαγορευτεί από τη… διοίκηση! Τα παρακαλετά μετατρέπονται σιγά σιγά σε οργή. ”Δεν υπάρχει ένας χριστιανός σ’ αυτή την εταιρεία;”.

Όλοι κοιτούν απαθέστατα και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην γίνεται ιδιαίτερη... φασαρία!

Μετά την παρέμβαση της αστυνομίας (για να διαπιστώσει το περιστατικό και να μην αναγκαζόμαστε εκ των υστέρων να προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε... Κινέζοι) οι υπεύθυνοι του καταστήματος υποστηρίζουν ότι δεν τους υποχρεώνει ο νόμος να διαθέτουν τουαλέτα για το κοινό. Μπορεί και να είναι έτσι. Αυτό, όμως, ήταν το ζητούμενο;

Περιστατικό τρίτο: Παρασκευή πρωί και ένας συνταξιούχος ζητάει από τον αρτοποιό να του δώσει το ένα τέταρτο της φραντζόλας. Ταυτόχρονα μετράει τα λιγοστά του ψιλά. Ο αρτοποιός αρνείται και ο γέροντας φεύγει δίχως να πει κάτι άλλο...

Περιστατικό τέταρτο: Πέμπτη απόγευμα στα φανάρια. Ένας μετανάστης προσπαθεί να πείσει τον οδηγό ότι τα τζάμια του χρειάζονται καθάρισμα. Εκείνος γίνεται έξαλλος, βγαίνει από το αυτοκίνητο και σπρώχνει βίαια τον μελαμψό κύριο.

Όλοι οι άλλοι κοιτούμε με απάθεια. Ίσως και να ευχόμαστε να γίνει κάτι περισσότερο, προκειμένου να γίνει... ”φάση”.

Περιστατικό πέμπτο: Τετάρτη μεσημέρι. Σε καθώς πρέπει καφετέρια των Αθηνών ένα ζευγάρι έρχεται στα λόγια. Ο τσακωμός τους είναι προφανώς ευχάριστο θέαμα για το κοινό, αφού δεν επεμβαίνει.

Ούτε όταν ο ”άνδρας” απειλεί με χειροδικία. Ακόμη και αν έβγαζε πιστόλι να τη σκοτώσει, οι υπόλοιποι θα συνεχίζαμε μάλλον με απάθεια να απολαμβάνουμε τον εσπρέσο μας...

Περιστατικό έκτο: Τρίτη πρωί σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας ένας άνδρας ζαλίζεται. Είναι φανερό, από τον τρόπο που κάθεται στο πεζοδρόμιο. Οι περαστικοί απλώς τον κοιτούν. Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να τον ρωτήσει αν χρειάζεται κάτι. Θα αρκούσε να σχηματίσει ένα νούμερο στο κινητό του.

Περιστατικό έβδομο: Δευτέρα πρωί. Δεν ξέρω αν έχω πραγματικά τη διάθεση να ασχοληθώ με κάτι άλλο πέρα απ’ αυτό! Κοινωνική αναλγησία. Μα καλά, τι έχουμε πάθει;

Θανάσης Μαυρίδης

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.