Το εμβατήριο των χαμένων επενδυτών!

”Τα είχα όλα μια φορά κι ήθελα παραπάνω! Τι να τα κάνω όλα αυτά τώρα που σε χάνω”! Οι στίχοι του γνωστού τραγουδιού μπορούν άνετα να εκφράσουν τον κύκλο των αιωνίως εγκλωβισμένων επενδυτών. Αφού δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στο τι χρηματιστήριο θέλουμε, ας συμφωνήσουμε, τουλάχιστον, στον ύμνο...

Δημοσιεύθηκε: 5 Μαΐου 2004 - 09:00

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

”Τα είχα όλα μια φορά κι ήθελα παραπάνω! Τι να τα κάνω όλα αυτά τώρα που σε χάνω”! Οι στίχοι του γνωστού τραγουδιού μπορούν άνετα να εκφράσουν τον κύκλο των αιωνίως εγκλωβισμένων επενδυτών.

Αφού δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στο τι χρηματιστήριο θέλουμε, ας συμφωνήσουμε, τουλάχιστον, στον ύμνο...

Η μεγαλύτερη αμαρτία του κόσμου είναι η πλεονεξία. Σ’ αυτή την αδυναμία που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα όντα του πλανήτη οφείλονται όλα τα δεινά της κοινωνίας μας.

Και δεν ωφελεί κάθε φορά να κακίζουμε εκ των υστέρων εαυτούς και αλλήλους για το αποτέλεσμα της λαιμαργίας μας. Το ζητούμενο είναι να μη συμβεί...

Οι ασκήσεις αυτογνωσίας ίσως είναι καλύτερες για την περίσταση και από τις πλέον επιστημονικές χρηματιστηριακές αναλύσεις.

Την ώρα που αρχίζουμε να γκρινιάζουμε για το καλό που μας συμβαίνει, θεωρώντας, πιθανότατα, ότι μας αξίζει πάντοτε κάτι καλύτερο από αυτό που έχουμε ως δεδομένο στα χέρια μας, εκείνη την ώρα, λοιπόν, να έχουμε τη δύναμη να σταματήσουμε.

Πάρτε για παράδειγμα τη μόνιμη γκρίνια των τελευταίων εβδομάδων για την καχεξία της Σοφοκλέους. Γκρινιάζουμε ασταμάτητα για την αγορά των τριών ταχυτήτων, για το γεγονός ότι οι ξένοι κινούν τα νήματα της αγοράς και για ένα σωρό άλλα πράγματα.

Δεν μας αρέσει ο Γενικός Δείκτης στις 2.500 μονάδες. Τον θέλουμε στις 3.000 μονάδες και είναι βέβαιο ότι κι εκεί θα είμαστε ανικανοποίητοι και θα θέλουμε να τον δούμε στις 4.000 μονάδες και έπειτα σε νέο ρεκόρ όλων των εποχών. Έχουμε ξεχάσει ότι πριν από έναν χρόνο ”ψάχναμε” τον δείκτη κάτω από τις 1.500 μονάδες...

Κι αν συμβεί η ”στραβή”, τότε θυμόμαστε τους στίχους του τραγουδιού ”τα είχα όλα μια φορά κι ήθελα παραπάνω”...

Δεν είμαστε απαισιόδοξοι για την αγορά και δεν προσπαθούμε να περάσουμε κάποιο ”μήνυμα” ανάμεσα στις γραμμές. Απλώς, παρατηρούμε τις ανθρώπινες συμπεριφορές (τις δικές μας συμπεριφορές) και προσπαθούμε να αντλήσουμε διδάγματα για το μέλλον.

Αν ένας ”σωστός” επενδυτής είχε αγοράσει πριν από δώδεκα μήνες Εθνική στα 12 ευρώ (το χρησιμοποιούμε ως παράδειγμα), ποια εσωτερική παρόρμηση, άραγε, τον ωθεί να διατηρεί ακόμη το σύνολο της θέσης του; Κι εκείνος που δεν αγόρασε στα 12 ευρώ τι έχει ξαφνικά ανακαλύψει και χαλάει τον κόσμο για να αγοράσει στα 25;

Δεν θα ήταν φρονιμότερο να συγκρίνει τι αγόραζε όταν η Εθνική είχε 12 ευρώ και τι μπορεί να αγοράσει σήμερα που η Εθνική βρίσκεται στα 25;

Βρίσκουμε την αγορά μας καχεκτική και μας κακοφαίνεται που δεν κάνει κουμάντο ο Μήτσος από το παραδίπλα χωριό;

Να ξέρατε πόσο καχεκτική θα σας φαίνεται η αγορά έτσι και αποφασίσουν οι ξένοι να μας γνέψουν το μαντίλι. Κι αν δεν κάνουμε κάτι άλλο πέρα από το να γκρινιάζουμε, ίσως η ώρα εκείνη να μην είναι πολύ μακριά...

Θανάσης Μαυρίδης

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.