Παλιές συνταγές για νέα προβλήματα

Οι επαφές των συντελεστών της αγοράς με τις αρχές, αλλά και οι διαβουλεύσεις μεταξύ τους, αποκαλύπτουν ένα πράγμα: Ότι ο χαρακτήρας των αιτημάτων παραμένει στενά ”συντεχνιακός” σε μια περίοδο που όλοι θα έπρεπε να προτάσσουν το ”κοινό συμφέρον”.

Δημοσιεύθηκε: 12 Απριλίου 2002 - 09:11

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Του Γιώργου Παπανικολάου

Σε μία από τις δυσκολότερες περιόδους στην ιστορία της Σοφοκλέους, οι χρηματιστές εμφανίζονται χωρισμένοι σε δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, κάτι που προφανώς μειώνει τη δυνατότητα τους να ”αιτούνται” λύσεις για τα προβλήματα της οικονομίας και της αγοράς.

Οι τραπεζίτες, για πολλούς η πιό ισχυρή ( και κατα συνέπεια η πλέον παρεμβατική) δύναμη της οικονομίας, σύρονται πλέον από τη συγκυρία σε ένα αναγκαστικό διάλογο με την πολιτεία, αναζητώντας λύσεις για τα πιεστικά προβλήματα που δημιουργεί η μείωση της κερδοφορίας.

Ακόμη και ο ΣΕΒ εμφανίζεται να χρεώνει στη Σοφοκλέους ορισμένα από τα προβλήματα των μελών του. Πώς είναι δυνατόν να γίνεται λόγος για ”πρόβλημα άντλησης κεφαλαίων” από τη πλευρά των επιχειρήσεων, όταν τα προηγούμενα τρία χρόνια πήραν ένα πακτωλό χρημάτων, τον οποίο ακόμη ψάχνουμε να βρούμε πώς αξιοποίησαν;

Με τον τρόπο αυτό, οι επαφές των παραγόντων με τις αρχές, συμπεριλαμβανομένου και του οικονομικού επιτελείου, καταλήγουν σε μια καταγραφή απόψεων και ”προβλημάτων” χωρίς να υπάρχουν ορατά αποτελέσματα.

Με άλλα λόγια για να βρεθεί διέξοδος πρέπει να αλλάξει και η νοοτροπία των παραγόντων, όχι μόνο των αρχών, αφού αμφότερες οι πλευρές δείχνουν να ”ζούν” σε άλλη εποχή.

Στην εποχή που το κράτος ”προστάτευε” τα εγχώρια συμφέροντα και έδινε λύσεις (συνήθως εις βάρος των...φορολογούμενων) στα προβλήματα που δημιουργούσε ή ίδια η αγκύλωση της οικονομίας.

Καλώς ή κακώς, τέτοιου είδους λύσεις δεν πρόκειται να αποδειχθούν βιώσιμες στο νέο περιβάλλον της ευρωζώνης. Οι νόμοι του σκληρού ανταγωνισμού δεν είναι πια δυνατό, αλλά ούτε και σκόπιμο, να νοθευτούν.

Για πόσο καιρό θα συνεχίσει να υπάρχει η Σοφοκλέους των +300 εταιριών και των πάνω από 90 χρηματιστηριακών; Πόσο αντέχει η οικονομία, το ίδιο το σύστημα, να συντηρεί επιχειρήσεις με μειωμένη ανταγωνιστικότητα και μεγάλη δανειακή επιβάρυνση;

Πόσες πραγματικές συγχωνεύσεις μπορεί να γίνουν μεταξύ μεγάλων επιχειρήσεων, χωρίς ριζική αναδιάρθρωση στο λειτουργικό και το εργατικό κόστος;

Τα προβλήματα της οικονομίας απαιτούν σύγχρονες λύσεις μέσα απο διαδικασίες που θα είναι επίπονες για πολλά απο τα μέλη αυτών των ”συντεχνιών”, όπως και για τους εργαζόμενους. Και οι μάχες που δίνουν όσοι εξακολουθούν να έχουν ”παλιομοδίτικες” αντιλήψεις είναι μάχες οπισθοφυλακής.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.