Οι ξένοι παίζουν μπάλα!

Δημοσιεύθηκε: 15 Ιανουαρίου 2004 - 09:01

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Οι μεγάλοι πρωταγωνιστές της αγοράς είναι οι ξένοι θεσμικοί επενδυτές. Είναι οι μόνοι μεγάλοι παίκτες στην αγορά και φυσικό είναι να ορίζουν οι ίδιοι τους κανόνες του παιγνιδιού.

Οι Έλληνες έχουν περιορισμένο ρόλο και στην καλύτερη των περιπτώσεων ακολουθούν πιστά τις επενδυτικές επιλογές των ξένων.

Όλη αυτή η ιστορία είναι μία αλυσίδα. Οι ξένοι θεσμικοί κάνουν τον μεγάλο όγκο των συναλλαγών. Οι μεγάλες χρηματιστηριακές εταιρείες ζουν από τις πράξεις τους. Οι ξένοι έχουν τα δικά τους επενδυτικά πλάνα για την ελληνική χρηματιστηριακή αγορά.

Αν οι μεγάλες ελληνικές ΑΧΕ (τραπεζικές και ιδιωτικές) επιχειρήσουν να εκφράσουν μία διαφορετική άποψη από εκείνη που προσπαθούν να επιβάλουν οι πελάτες τους, τότε, πολύ απλά, θα τους χάσουν από πελάτες.

Κι όπως είναι γνωστό, τα έξοδα ενός μεγάλου χρηματιστηριακού γραφείου είναι πολλά και δεν μπορούν να βγουν από τις εντολές της κυρίας Μαρίκας και του κυρίου Μήτσου. Διότι η κυρία Μαρίκα και ο κύριος Μήτσος έχουν πάψει προ πολλού να ασχολούνται με τη Σοφοκλέους, σιχτιρίζοντας την ώρα και τη στιγμή που αγόρασαν μετοχές.

Είναι αλήθεια ”φθηνές” οι τράπεζες στα παρόντα επίπεδα τιμών; Αν πιστέψουμε τις αναλύσεις των ξένων οίκων που δημοσιεύονταν πριν από έναν ακριβώς χρόνο, οι σημερινές τιμές είναι η μεγαλύτερη ”φούσκα” του αιώνα.

Αν πιστέψουμε τις σημερινές αναλύσεις των ίδιων οίκων, τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι αγοράζοντας τραπεζικές μετοχές θα κάνουμε Πάσχα στη Χαβάη.

Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση και θα πρέπει κάθε φορά να την εξετάζουμε μέσα από το πρίσμα της ιδιοτέλειας των μεγάλων παικτών της αγοράς. Οι μετοχές των τραπεζών δεν ήταν για τα σκουπίδια πριν από έναν χρόνο, ούτε αποτελούν επενδυτική ευκαιρία το 2004.

Φυσικά, στην περίπτωση εκείνη που ο Γενικός Δείκτης αναρριχηθεί προς τις 2.800 μονάδες (ένα πολύ πιθανό σενάριο για τις επόμενες εβδομάδες), οι δεικτοβαρείς μετοχές θα πάρουν το αναλογούν μερίδιό τους. Άραγε, αυτό είναι το ζητούμενο;

Είναι κοινό μυστικό ότι οι ρευστοποιήσεις ενός μεγάλου παίκτη γίνονται στην άνοδο και όχι στην πτώση. Είναι απόλυτα λογικό, λοιπόν, οι έχοντες και κατέχοντες να ενισχύουν τις ανοδικές τάσεις της αγοράς με όλες τους τις δυνάμεις.

Αυτό δεν συνεπάγεται ότι θα πρέπει και να παίρνουμε τοις μετρητοίς όλα όσα λέγονται και γράφονται αυτή την περίοδο για τη Σοφοκλέους και για τις θαυμάσιες προοπτικές της...

Ας κρατάμε και μία... πισινή. Με άλλα λόγια, παραμένουμε θετικοί για την αγορά, αφού αυτή είναι η κυρίαρχη τάση, αλλά έχουμε ταυτόχρονα και το νου μας για το πότε θα πρέπει να ρευστοποιήσουμε. Αν όχι ολόκληρο, τουλάχιστον ένα σημαντικό μέρος του χαρτοφυλακίου μας.

Θανάσης Μαυρίδης

[email protected]

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Με αφορμή το χτεσινό μας άρθρο, ο αναγνώστης μας κ. Νίκος Κοσμίδης μας απέστειλε την παρακάτω επιστολή:

Θα ήθελα να σας αναφέρω ένα ακόμα από τα ευτράπελα του ΧΑΑ το οποίο όπως και πολλά άλλα δεν βλέπει ποτέ το φως της δημοσιότητας.

Η εταιρεία ΞΙΦΙΑΣ δεν μου έχει καταβάλει ακόμα το μέρισμα που είχε ανακοινώσει για τον Ιούλιο του 2002 αξίας 0,02348 ανά μετοχή. Η χρηματιστηριακή μου εταιρεία HSBC-Παντελάκης έχει προσπαθήσει επανειλημμένα να τα εισπράξει αλλά έχει αποτύχει.

Τώρα λοιπόν που το κλίμα τους βοηθάει, οι αρουραίοι, όπως πολύ σωστά τους αποκαλείτε, είμαι σίγουρος ότι θα προσπαθήσουν να πουλήσουν τα χαρτιά τους στο +18 σε κάποιους αφελείς.

Ευτυχώς εγώ πέρα από το μέρισμα δεν έχω χάσει λεφτά από τους αρουραίους. Θα ήθελα όμως να δημοσιεύσετε το e-mail μου ώστε να σωθούν κάποιοι άλλοι.

Μία δεύτερη επιστολή αναγνώστη αναφέρεται στο θέμα του δολαρίου και στις επιπτώσεις του στις διεθνείς χρηματιστηριακές αγορές.

Το δολάριο μου θυμίζει τον μεγάλο ασθενή της Ευρώπης του 19ου αιώνα. Προδεδικασμένο αποτέλεσμα που όλοι φοβούνται να αγγίξουν, αλλά μόλις δοθεί το σύνθημα πέφτουν με τα μούτρα σαν λύκοι. Μόνο που η οθωμανική αυτοκρατορία δεν είχε πυρηνικά.

Ούτε το 1929 ήτανε μόνοι τους αυτοί που φώναζαν, αυτό δεν επηρέασε πολύ την πορεία των γεγονότων. Και να σας θυμίσω ότι μετά την κρίση του ’29 και καθ’ όλη τη διάρκεια της κακής δεκαετίας του ’30 υπήρξαν δύο φάροι ανάπτυξης στον κόσμο.

Η ”βάρβαρη”, αμόρφωτη και οπισθοδρομική κομμουνιστική Ρωσία και η συγκεντρωτική ”κορπορατίστικη” φασιστική Γερμανία. Μέχρι το ’30 ούτε οι ίδιοι οι κομμουνιστές δεν πίστευαν στην ”παππαδόπληκτη οπισθοδρομική και αμόρφωτη Ρωσία”, και περίμεναν να εγκατασταθούν στην πρωτεύουσα της επανάστασης, δηλαδή το Βερολίνο.

Η αποδοχή των απόψεων του Κέινς οφείλει πολλά σε αυτό τον φάρο επιτυχίας σε μια εποχή όπου όλος ο καπιταλιστικός κόσμος αναστέναζε χωρίς να μπορεί να βρει τις αιτίες και το φάρμακο της κρίσης (μαζική παραγωγή αγαθών χωρίς αγοραστική βάση να τα καταναλώσει, άρα συνεχιζόμενη ύφεση από δημιουργία υπερβολικών αποθεμάτων), αρρύθμιστη οικονομία κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.

Αυτό που με φοβίζει περισσότερο δεν είναι η νομισματική κρίση (θα βολευτείτε εάν αγοράσουμε λίγη καλλιεργήσιμη γη στην αξία της προσόδου της, η τροφή δεν χάνει ποτέ την αξία της), αλλά η ανυπαρξία εναλλακτικού σχεδίου.

Η περίεργα καπιταλιστική Κίνα τρέχει από κεκτημένη ταχύτητα. Και ξέρουν πολύ καλά στο Πεκίνο ότι εάν σταματήσουν να τρέχουν θα υπάρξουν προβλήματα. Μια φίλη γύρισε πριν από δύο βδομάδες από την Κίνα (είχε πάει για ένα χρόνο) και από τα πρώτα πράγματα που έμαθα ήταν πόση ανάγκη έχουν να χρησιμοποιούν με κάθε τρόπο τα άπειρα εργατικά χέρια που διαθέτουν.

Τα παλιά κτήρια δεν τα γκρέμιζαν με γερανούς, αλλά άνθρωποι με σφυριά. Είναι λίγο πολύ το αντίθετο με ό,τι συμβαίνει στη δύση. Εδώ οι δουλειές είναι λιγοστές διότι η αυτοματοποίηση έχει μειώσει τις θέσεις εργασίας.

Εκεί δεν θέλουν την αυτοματοποίηση για να μην μειώσουν τις θέσεις εργασίας. Ίσως εάν σταματήσει να πουλάει τα αγαθά της στην Αμερική, να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, έστω και άχρηστες, προκειμένου να δίνει δουλειά στον κόσμο.

Και δεν μιλάμε για αγοραστική δύναμη, μιλάμε για εργασία επιβίωσης. Δύο πιάτα ζωμό τη μέρα κι ένα κατάλυμα για το βράδυ. Κάποτε η αυτοματοποίηση ήταν ένα όνειρο που θα έλυνε τα χέρια του ανθρώπου.

Μόνο που με το σημερινό σύστημα έχει μεταβληθεί σε εφιάλτη. Αντί να πανηγυρίζουμε που μπορούμε να βγάλουμε την ίδια δουλειά στο μισό του χρόνου, παραπονούμαστε για τις χαμένες θέσεις εργασίας.

Διότι τα αγαθά αποκτώνται με εργασία. Μόνο που διαθέτουμε πολύ περισσότερα αγαθά από εργασία.

Στις ΗΠΑ χρησιμοποιούν ένα αντίστοιχο μοντέλο με την Κίνα. Πρέπει να τρέχουν, έστω και επιτόπου, για να επιβιώσουν. Μια ανεργία του 12% στις ΗΠΑ θα σήμαινε επανάσταση. Το Τέξας θα είχε ήδη αποσχιστεί πριν φτάσουμε στο 10%.

Για να διατηρήσουν την ανάπτυξη, χρησιμοποίησαν την κατανάλωση, κι επειδή η διαπίστωση με την πληθώρα αγαθών και τη στενότητα εργασίας ισχύει, κατέφυγαν στον δανεισμό. Που όπως μαθαίναμε στο σχολείο, εάν δεν είναι παραγωγικός δανεισμός, είναι βάρος.

Σήμερα έχουμε φτάσει προφανώς σε ένα πλατό και μας έχουν τελειώσει οι ιδέες. Ακόμα και η λύση της πολεμικής οικονομίας δεν δουλεύει (αν και δούλεψε υπέροχα στο παρελθόν, η μαγιά του θαύματος της Ιαπωνίας δημιουργήθηκε παράγοντας όπλα για τον πόλεμο της Κορέας).

Έχουμε ξεχάσει ότι στην ουσία η οικονομία είναι μια κοινωνική επιστήμη. Είναι μια συμφωνία της κοινωνίας για το πώς θα μοιράζει τα αγαθά της και θα κάνει τα μέλη της πιο ευτυχή.

Εάν αύριο συμφωνήσουμε ότι αξία θα έχουν τα τουβλάκια λέγκο, η οικονομία θα μπορούσε να λειτουργήσει το ίδιο καλά (και κλείναμε πρώτα τα εργοστάσια της λέγκο, ε;).

Χρειαζόμαστε μάλλον ένα καινούργιο παραμύθι για να παίξουμε, αλλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος να παίξει με τα λέγκο, εάν τα δολάρια δεν αποκτήσουν πρώτα μικρότερη αξία από τα τουβλάκια.

Υ.Γ. Εάν το ευρώ γίνει το νέο δολάριο, τα χρηματιστήρια θα ανεβούν για απλούς λόγους πληθωρισμού. Ακόμα και τα μανιτάρια της Ιπποτούρ θα αποκτήσουν αξία. Αλλά εγώ δεν νιώθω έτοιμος να ποντάρω στη φούσκα του ευρώ.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.