Τα εκτρωματικά σχέδια Χριστοδουλάκη

Διαρροές επαναφέρουν στο προσκήνιο την υποτιθέμενη ”σύμπλευση” μεταξύ Εθνικής και Εμπορικής, πιστοποιώντας ότι ο αρμόδιος υπουργός κινείται με μόνο κίνητρο την (προεκλογική) ενίσχυση των κρατικών ταμείων. Εάν τα σχέδια αυτά γίνουν πραγματικότητα το αποτέλεσμα θα είναι ολέθριο.

Δημοσιεύθηκε: 25 Ιουλίου 2003 - 09:00

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

του Γιώργου Παπανικολάου

Μόνον η προεκλογική σκοπιμότητα της ενίσχυσης των κρατικών ταμείων και της καλλιέργειας ”προσδοκιών” (αποκλειστικά σε εκείνο το τμήμα της αγοράς που είναι πρόθυμο να αποδεχτεί οποιαδήποτε κίνηση αρκεί να υπάρχει έστω και μια πιθανότητα εκμετάλλευσης της, βραχυχρόνια), μπορεί να δικαιολογήσει οποιοδήποτε σχέδιο ”σύμπλευσης” ή ”συνένωσης” μεταξύ της Εθνικής και της Εμπορικής Τράπεζας.

Σταδιακά αντιλαμβανόμεθα ότι όταν ο κ. Χριστοδουλάκης μιλά για ”εθνικούς πρωταθλητές”, έχει στο νου του μοντέλα προερχόμενα από ένα παρελθόν ”κρατικο-σοσιαλιστικής εμπνεύσεως” το οποίο οι περισσότεροι θεωρούν πλέον παρελθόν.

Στα όποια επιχειρήματα των υποψήφιων υποστηρικτών μιας τέτοιας κίνησης –μεταξύ των οποίων δεν αποκλείεται να βρεθούν επίσημα ή ανεπίσημα και εκπρόσωποι των μεγάλων ιδιωτικών ομίλων, (αφού μια τέτοια κίνηση ευνοεί τελικά τα συμφέροντα τους), υπάρχουν έτοιμες, συντριπτικές απαντήσεις.

Η εμπειρία από την απόπειρα συνένωσης μεταξύ Εθνικής και Alpha έδειξε ότι οι ξένοι αναλυτές αφού πρώτα έσπευσαν να επωφεληθούν από την πρόσκαιρη ευφορία, στη συνέχεια φρόντισαν να ξεγυμνώσουν όλα τα τρωτά μιας τέτοιας σύμπραξης.

Απώλεια μεριδίου αγοράς, πολύ πλεονάζων προσωπικό (ποιος αλήθεια θα το απολύσει), επικάλυψη καταστημάτων (ποιος αλήθεια θα τα κλείσει;) και καμία πραγματική ”συνέργια” σε λειτουργικό επίπεδο.

Για ποιό λόγο άραγε μια... ”Εθνική-Εμπορική” θα έχει μεγαλύτερο prestige ή ισχύ στη Ν. Υόρκη, τη Φραγκφούρτη και το Λονδίνο; Η μήπως θα καταστεί ο ”γίγας” της Ν.Α. Ευρώπης;

Στην ουσία θα δημιουργηθεί ένας δυσκίνητος γίγαντας, για τα ελληνικά δεδομένα, απόλυτα ελεγχόμενος από το κράτος, ο οποίος όμως δεν θα έχει κανένα από τα φόντα που απαιτούνται για να διακριθεί στο διεθνή στίβο του ανταγωνισμού.

Ένας υπέρβαρος και αδύναμος (για τα ξένα δεδομένα) εθνικός πρωταθλητής, πραγματικά ”χαράς ευαγγέλια” για τον εγχώριο και τον ξένο ανταγωνισμό!!!!

Κι από την άλλη πλευρά, ας δούμε τις συνέπειες από μια ”ανταλλαγή ποσοστών” , τα οποία κατέχει σήμερα το Δημόσιο, με προφανές αποτέλεσμα το γέμισμα των κρατικών ταμείων.

Το γεγονός ότι δύο τράπεζες που διοικούνται ήδη κατ ουσία από διορισμένες (άσχετο άν είναι επιτυχημένες ή όχι) διοικήσεις, θα έχουν υποτίθεται ”παρεμβατική παρουσία”, η μία στην άλλη, προφανώς στερείται οποιουδήποτε πλεονεκτήματος.

Το επόμενο ερώτημα είναι αν προκύπτει πλεονέκτημα για οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο αγοραστή-στρατηγικό επενδυτή.

Προφανώς στη περίπτωση αυτή, θα κερδίσει ο πιο... γρήγορος. Αυτός που θα σπεύσει να αποκτήσει τον έλεγχο της μίας θα μπορεί να κάνει ”τη ζωή δύσκολη” στους μετόχους και τη διοίκηση της άλλης!!!

Ποιο σκοπό εξυπηρετεί όμως κάτι τέτοιο, ιδίως όταν στη μία από τις δύο υπάρχει ήδη ξένος μέτοχος που ”εύκολα” μπορεί να ανέβει και πάνω από το 10%;

Στην ουσία απολύτως κανένα. Απλά δημιουργεί νοητικές εξισώσεις με... πολλαπλές λύσεις, του είδους που μπορεί να συνάρπαζαν κομματικές οργανώσεις τις πάλαι ποτέ αριστεράς, (εκ των οποίων προέρχονται ορισμένοι από τους διάττοντες αστέρες της περιόδου), δεν έχουν όμως καμία θέση στο σύγχρονο επιχειρηματικό γίγνεσθαι.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.