ΔΕΗ: Της άλλαξαν τα... φώτα

Είναι δυνατόν μία -υπό κρατικό έλεγχο- δημόσια επιχείρηση κοινής ωφέλειας να λειτουργεί με μόνο γνώμονα τα συμφέροντα των μετόχων της; Η απάντηση είναι προφανώς όχι.

Δημοσιεύθηκε: 17 Ιουνίου 2008 - 07:59

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα και καλό (υπόλοιπο) εβδομάδας.

Κατά τρόπο που προσομοιάζει στο οξύμωρο της χθεσινής αργίας, στη διάρκεια της οποίας ο εμπορικός κόσμος της χώρας εργαζόταν αόκνως (ή περίπου) και ο δημόσιος τομέας αργούσε (ως συνήθως...), τις τελευταίες ημέρες ξετυλίγεται μπροστά μας ένα ακόμη οξύμωρο γεγονός.

Παρατηρούμε μία εκ των μεγαλυτέρων ελληνικών επιχειρήσεων -εισηγμένη στο χρηματιστήριο- με δεσπόζουσα θέση στην αγορά, που λειτουργεί -εν τέλει- υπό μονοπωλιακές συνθήκες, να οδηγείται με βήματα σταθερά και βέβαια προς τον όλεθρο.

Εάν δεν υπάρχει μεγαλύτερο οξύμωρο από ένα ζημιογόνο μονοπώλιο, όπως η ΔΕΗ, τότε τι άλλο υπάρχει;

Και βεβαίως, όπως και η διοίκηση της επιχείρησης αυτής ομολογεί, το οξύμωρο αυτό προκύπτει και από τη «στρεβλή απελευθέρωση» της αγοράς ενέργειας, όπου κράτος και ιδιώτες καλούνται να παράγουν ενέργεια σε κόστος υψηλότερο της τιμής πώλησής της.

Καταρχήν, πριν πάμε στα πιο «σύνθετα», ας δούμε τα «βασικά» της υπόθεσης.

Είναι δυνατόν μία -υπό κρατικό έλεγχο- δημόσια επιχείρηση κοινής ωφέλειας να λειτουργεί με μόνο γνώμονα τα συμφέροντα των μετόχων της; Ήτοι όσων ιδιωτών επένδυσαν ώστε να καταστούν μέτοχοί της; Η απάντηση είναι προφανώς όχι.

Μη βιαστείτε να πείτε: «Μα, δεν είναι η μόνη, και η ΕΥΔΑΠ και ο ΟΤΕ (είναι, ήταν;) ΔΕΚΟ κ.λπ.». Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τις επιχειρήσεις αυτές.

Υπάρχει μία θεμελιώδης αντίθεση. Ένα καίριο ασυμβίβαστο. Μία επιχείρηση «λειτουργεί» είτε προς τη μία κατεύθυνση είτε προς την άλλη.

Ταυτόχρονη πλεύση προς αμφότερες τις κατευθύνσεις δεν είναι δυνατή.

Και πώς προκύπτει το ασυμβίβαστο αυτό; Τη στιγμή που οιαδήποτε κυβέρνηση (στην περίπτωση της ΔΕΗ ο βασικός μέτοχος) επιλέξει να ασκήσει κοινωνική πολιτική, μέσω της συγκεκριμένης επιχείρησης.

Η «παρέλαση» δηλώσεων, συνεντεύξεων και τοποθετήσεων του ανθρώπου που κρατά τα ηνία αυτής της επιχείρησης, του κ. Τ. Αθανασόπουλου (και προφανώς καλά κάνει ο άνθρωπος και τα λέει όλα αυτά) καθιστά αδιαμφισβήτητη την ύπαρξη αυτής της αντίθεσης.

Δεν είναι δυνατόν μία εισηγμένη επιχείρηση, που διαθέτει χιλιάδες (μικρο- ή μεγαλο-) μετόχους να πωλεί τα προϊόντα της σε καθεστώς διατίμησης.

Ταυτόχρονα, δεν είναι δυνατόν να μην της χορηγούνται άδειες από τη ΡΑΕ και να εμποδίζεται να πραγματοποιήσει νέες επενδύσεις, ώστε να καλύψει το όποιο έλλειμμα αντιμετωπίζει, από πλευράς παραγωγής.

Συνέπεια της κατάστασης αυτής είναι η συγκεκριμένη επιχείρηση να «οδηγείται» σε συμπράξεις με τρίτες εταιρίες του ιδιωτικού τομέα, ώστε να μπορέσει -βάσει των κοινών αδειών που θα εξασφαλίσει (με την ανοχή της ΡΑΕ)- να πραγματοποιήσει τις επενδύσεις αυτές...

Απλή παράνοια.

Τι ακριβώς συμβαίνει εδώ; Μία επιχείρηση που αντιμετωπίζει αυξημένο κόστος λειτουργίας εξαιτίας της ανόδου των τιμών του πετρελαίου διεθνώς αδυνατεί να μετατοπίσει αυτό το αυξημένο κόστος στην πελατειακή βάση της, τον Έλληνα καταναλωτή, επειδή η κυβέρνηση κρίνει ότι εν μέσω του κύματος ακρίβειας η τσέπη του Έλληνα δεν θα έπρεπε να επωμιστεί το επιπλέον βάρος.

Σύμφωνοι. «Ωραία» μέχρις εδώ. (Δίχως να εισέλθουμε ούτε στιγμή στην όλη ιστορία των εκπεμπόμενων ρύπων και να τα μπλέξουμε χειρότερα... με τη μεταφορά και αυτού του κόστους στον καταναλωτή...).

Ας διαλέξουμε όμως. Είτε αυτή η επιχείρηση ασκεί «κοινωνική πολιτική» είτε θέλει να βγάλει χρήματα για τους μετόχους της. Όλα μαζί δεν γίνονται. Τουλάχιστον δεν γίνονται με τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς... Αλλά εδώ απ' ό,τι φαίνεται η αγορά δεν είναι ελεύθερη.

Διότι και μονοπώλια έχουμε και καθεστώς διατίμησης έχουμε.

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.