Πόρτα εισόδου ή «πελάτης»;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα.

Μία καλή «μπίζνα» με μικρή ή με μεγάλη γεωπολιτική σημασία;

Τι ακριβώς θα είναι ο πολυδιαφημισμένος αγωγός φυσικού αερίου «South Stream»;

Αυτό θα κριθεί, κατά τα φαινόμενα, στην εσπευσμένη (αν και επισήμως προγραμματισμένη) συνάντηση του πρωθυπουργού κ. Κ. Καραμανλή στη Μόσχα, με τον ακόμη πρόεδρο και μέλλοντα πρωθυπουργό (τι να κάνουμε, έτσι είναι τα πράγματα στη Ρωσία...) κ. Β. Πούτιν στα τέλη Απριλίου.

Συνάντηση που πραγματοποιείται υπό το φως και των πρόσφατων, συνεχών και επαναλαμβανόμενων, πιέσεων εκ μέρους του Αμερικανού βοηθού υφυπουργού Εξωτερικών κ. Μάθιου Μπράιζα, που εκδηλώθηκαν τόσο με την ομιλία του στο Συνέδριο του Economist, την προηγουμένη εβδομάδα, όσο και στις συναντήσεις του με τον υπουργό Ανάπτυξης κ. Χ. Φώλια και την υπουργό Εξωτερικών κ. Ντόρα Μπακογιάννη.

Αντικείμενο των πιέσεων αυτών ήταν, επισήμως, «η διαφοροποίηση των πηγών για το φυσικό αέριο, πριν υπάρξει μεγάλη εξάρτηση από μία πλευρά», όπως είπε, ενώ τόνισε ότι «η Ελλάδα εξαρτάται ήδη σε μεγάλο ποσοστό από μία εταιρία» (σ.σ. Gazprom).

Ανεπισήμως; Οι πιέσεις αφορούσαν απλώς στη μη συμμετοχή της χώρας μας στον South Stream ή -και εδώ είναι το ενδιαφέρον- στη μη επέκταση του αγωγού αυτού μέσω του Ιονίου και της Αδριατικής στην Ιταλία.

Ακόμη, αφορούσαν και στην ενδεχόμενη τροφοδότηση του εναλλακτικού αγωγού φυσικού αερίου, του Nabuco, με ρωσικό φυσικό αέριο.

Ο αγωγός που θα υλοποιηθεί και με αμερικανική αλλά και με κοινοτική συμμετοχή, μεταφέροντας φυσικό αέριο από το Αζερμπαϊτζάν, μέσω Κασπίας, θα μπορεί να διοχετευτεί, λένε οι Αμερικανοί, ακόμη και με ρωσικό φυσικό αέριο, ενώ συνολικά θα μπορεί να τροφοδοτηθεί -όταν και όποτε τελειώσει- με φυσικό αέριο ακόμη και από το Ιράν, τη Συρία, το Καζακστάν, το Τουρκμενιστάν, την Αίγυπτο και βεβαίως... το Ιράκ, στο οποίο -εάν θυμάστε- υπάρχουν ακόμη αμερικανικά στρατεύματα... Γιατί άραγε;

Μάλιστα, αμέσως μετά την επίσκεψη Μπράιζα, έγινε «γνωστό» και το ενδεχόμενο η ρωσική πλευρά να «κάνει πίσω» στην προηγούμενη συμφωνία Καραμανλή - Πούτιν για την επέκταση του αγωγού έως την Ιταλία και να υιοθετήσει την πιο συντηρητική (και συμβατή με τα αμερικανικά συμφέροντα) εκδοχή ο αγωγός να καταλήξει στη χώρα μας (ή εν τέλει ένα παρακλάδι του)...

Ποιο είναι όμως το «διά ταύτα» όλης αυτής της ιστορίας;

Ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό deal που, με τη μία ή με την άλλη εκδοχή του, θα συνεισφέρει στη διασφάλιση της ενεργειακής επάρκειας της χώρας μας δεν υπάρχει αμφιβολία.

Θα συμβάλει όμως στην ανάδειξη της Ελλάδας σε «ενεργειακό κόμβο», όπως συχνά ισχυρίζεται η κυβέρνηση; Θα βοηθήσει στον γεωπολιτικό «επαναπροσδιορισμό» της Ελλάδας με όποια εθνικά οφέλη αυτό συνεπάγεται για τη χώρα;

Μόνον εφόσον η χώρα μας αποτελέσει τη νότια «πόρτα εισόδου» της Ευρώπης σε φυσικό αέριο, αφού ήδη «λειτουργεί» η βόρεια μέσω άλλων αγωγών.

Αλλά αυτό είναι το έργο που ανέλαβε ο πρωθυπουργός...

[email protected]