Κομματική γραφειοκρατία και λαϊκή βάση

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σε μία εποχή κατά την οποία ολόκληρη η Ευρώπη, της χώρας μας συμπεριλαμβανομένης, διερωτάται σχετικά με τα αίτια της στροφής μίας σημαντικής μερίδας του εκλογικού σώματος προς την ακροδεξιά, στην Ελλάδα, η Αριστερά εμφανίζεται να «φλερτάρει» με την ιδέα αποκλεισμών και απομόνωσης της λαϊκής της βάσης από πρόσωπα που εκτιμά ότι απειλούν την κομματική της «γραφειοκρατία».

Ο λόγος για όσα διαδραματίζονται εσχάτως στον ΣΥΡΙΖΑ και τα κάθε λογής αιτήματα που υποβλήθηκαν στην Κεντρική του Επιτροπή με στόχο ακόμη και τη διαγραφή του τέως προέδρου του, Στ. Κασσελάκη, από το κόμμα και τον συνεπακόλουθο αποκλεισμό του από την εκ νέου διεκδίκηση της προεδρίας.

Η «φωτογραφική» τροπολογία που κατατέθηκε εκ μέρους των Κώστα Ζαχαριάδη και Θανάση Θεοχαρόπουλου με περιεχόμενο: «Προσβλητικές αναφορές σε βάρος στελεχών, μελών και του ίδιου του κόμματος για δήθεν εξυπηρέτηση σχεδίων της διαπλοκής είναι απαράδεκτες και καταδικαστέες. Τραυματίζουν την ενότητα του κόμματος, προσβάλλουν την προσωπικότητα των μελών και είναι αντίθετες με τις καταστατικές και θεμελιώδεις αρχές του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία», αυτόν τον προφανή στόχο εξυπηρετούσε.

Όπως αντίστοιχα στην ίδια κατεύθυνση ήταν και η Όλγα Γεροβασίλη, η οποία, μετά την κατάθεση της υποψηφιότητας Κασσελάκη, που συνοδευόταν από τον απαραίτητο αριθμό υπογραφών και το πόθεν έσχες του, υποστήριξε ότι υπάρχει και μία τρίτη προϋπόθεση: «Ο σεβασμός στις καταστατικές αρχές, στις αξίες και στις συλλογικές αποφάσεις του κόμματος».

Κορωνίδα δε αυτής της τάσης υπήρξε η πρόταση για την παραπομπή του κ. Κασσελάκη στην Επιτροπή Δεοντολογίας με το ερώτημα της διαγραφής, εκ μέρους του πρώην βουλευτή Χάρη Μουμουλίδη.

Υπό το φως όλων αυτών, ακόμη και ο γνωστός για το «αψύ» του ύφος, «σύντροφος» Παύλος Πολάκης  εξεμάνη, δηλώντας από τον λογαριασμό του στο  Facebook, μεταξύ άλλων: «Κόψτε τις αηδίες περί διαγραφής. Ελάτε να μετρηθούμε στα ίσια με ιδέες, προτάσεις, προγράμματα και οράματα».

Ε, λοιπόν, ο «σύντροφος», με τον οποίο -ομολογώ- μας χωρίζει μία ιδεολογική άβυσσος, έχει δίκιο. Εάν όντως πρέπει να δοθεί μία μάχη για τον προσδιορισμό της ταυτότητας της σύγχρονης Αριστεράς, αυτή πρέπει να διεξαχθεί, πρώτον, στη βάση θέσεων και προτάσεων και δεύτερον, στην ευρύτερη δυνατή λαϊκή βάση, ώστε να αποκτήσει ισχυρή νομιμοποίηση και να εκφράσει κατά το δυνατόν ακριβέστερα το λαϊκό αίσθημα.

Από τις εξελίξεις στο «γειτονικό» ΠΑΣΟΚ δεν αντιλήφθηκαν κάτι οι «σύντροφοι» του ΣΥΡΙΖΑ; Το γεγονός ότι περισσότεροι από 300.000 μέλη και φίλοι του ΠΑΣΟΚ έσπευσαν στις εσωκομματικές κάλπες με στόχο την κατάθεση των προτιμήσεών τους για τον επόμενο πρόεδρο του κόμματος δεν σημαίνει κάτι για τον ΣΥΡΙΖΑ;

Ακόμη κι αν παραβλεφθεί το γεγονός ότι ο «σύντροφος» Κασσελάκης εξελέγη από τη βάση και επαύθη από ένα όργανο του κόμματος (το οποίο ειρήσθω εν παρόδω κρίνει ότι δεν πρέπει να τεθεί στη βάσανο της λαϊκής ετυμηγορίας, παρά τις σχετικές προβλέψεις του καταστατικού, που ορίζει ότι «ο πρόεδρος και η Κεντρική Επιτροπή εκλέγονται την ίδια ημέρα»), πώς είναι δυνατόν να επιχειρείται ο συγκεκριμένος αποκλεισμός από μία κορυφαία δημοκρατική διαδικασία, χάριν μικροκομματικών σκοπιμοτήτων;

Φίλτατοι και «σύντροφοι», οι παρόντες καιροί, κατά τους οποίους οι παραδοσιακοί πολιτικοί και λοιποί θεσμοί τελούν σε σταδιακή πλην επιταχυνόμενη απαξία από την κοινή γνώμη, δεν επιτρέπουν νέα πλήγματα αξιοπιστίας.

Οι δημοκρατικές διαδικασίες οφείλουν να κυλήσουν ανεμπόδιστες για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και η αναμέτρηση για τη θέση του προέδρου να αφορά ιδέες, προτάσεις και όραμα, όπως λέγει -ο πάντα αψύς Κρητικός- Π. Πολάκης.

Τα λοιπά -δυστυχώς, θα συμφωνήσω μαζί του- αποτελούν «αηδίες», που εντείνουν την τάση αποστροφής του εκλογικού σώματος από παραδοσιακούς εκφραστές του.