Η ακέφαλη Δύση

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Πόσο ισχυρή μπορεί να αποδειχθεί στην πράξη η δέσμευση των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ για παροχή στήριξης στην Ουκρανία για «όσο χρειαστεί», μετά την απόπειρα δολοφονίας κατά του Ντόναλντ Τραμπ και τη δυναμική ώθηση που αναμένεται αυτή να δώσει στην υποψηφιότητά του για τη θέση του προέδρου των ΗΠΑ;

Η πρόσφατη απόφαση των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ, με πρωτοστατούσες τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία και τη Γερμανία, την «καρδιά» δηλαδή της Δύσης, αποτέλεσε μια προσπάθεια «προεξόφλησης» του αποτελέσματος των εφετινών αμερικανικών εκλογών και του ενδεχομένου νικητής τους να αναδειχθεί ο Ντ. Τραμπ. Ένας άνθρωπος, δηλαδή, ο οποίος έχει απειλήσει να τερματίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, εν μία νυκτί -τραβώντας το χαλί κάτω από τα πόδια του Κιέβου- αλλά και να αποσύρει τις ΗΠΑ από το ΝΑΤΟ. Με άλλα λόγια, έχει απειλήσει να ανατρέψει την παρούσα τάξη πραγμάτων στη Δύση.

Είναι απολύτως ενδεικτικός, δε, ο όμιλος των χωρών που πρωτοστάτησαν στην προεξόφληση αυτού του ενδεχομένου: οι υπό Μπάιντεν ΗΠΑ στις οποίες το ενδεχόμενο πολιτικής έντασης και βίας έχει αυξηθεί κατακόρυφα μετά την απόπειρα δολοφονίας κατά του Τραμπ και αναμένεται να παραμείνει υψηλό ακόμη και μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου, η Βρετανία, στην οποία μόλις υπήρξε πολιτική αλλαγή και στα ηνία της βρίσκεται κυβέρνηση Εργατικών για πρώτη φορά τα τελευταία 14 χρόνια -με προφανή απουσία εμπειρίας διακυβέρνησης-, η Γαλλία, με έναν «λαβωμένο» πολιτικά Μακρόν, μετά το πλήγμα ευρωεκλογών και βουλευτικών εκλογών και η -πολιτικά ανύπαρκτη- Γερμανία, με Σολτς.

Όλα αυτά, δε, σημειώνονται ενώ κορυφώνεται η ένταση μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας σχετικά με το ενδεχόμενο  εγκατάστασης νέων αμερικανικών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς σε ευρωπαϊκά εδάφη και συνεχίζεται ο πόλεμος στην Ουκρανία αλλά και στη Μέση Ανατολή, με ορατό πλέον το ενδεχόμενο διάχυσής του στον Λίβανο και εμπλοκής του Ιράν σε αυτόν.

Κοντολογίς, σε μία ώρα κρίσης, όπως η παρούσα, κατά την οποία διεξάγονται στη γειτονιά της εχθροπραξίες όμοιες των οποίων είχε να βιώσει η Ευρώπη από τον Β’ Π.Π., η Δύση εμφανίζεται επί της ουσίας ακέφαλη. Η αμερικανική παντοκρατορία τρίζει, η Ευρώπη εμφανίζεται πλήρης προβλημάτων, αλλά δίχως λύσεις και η Κίνα συνεχίζει να στηρίζει τη Ρωσία και όποιον τρίτο κρίνει σκόπιμο ότι την εξυπηρετεί στην προσπάθειά της να ανατρέψει το μεταπολεμικό status quo στη Δύση.

Απέναντι σε όλα αυτά, ποια είναι η απάντηση του ΝΑΤΟ και ειδικά της Ευρώπης, αν όχι μία αμφιταλαντευόμενη και επιφυλακτική τοποθέτηση περί επανεξοπλισμού; Ποια είναι η απάντηση σε προτάσεις και πρωτοβουλίες, όπως αυτές που ανέπτυξαν οι πρωθυπουργοί Ελλάδος και Πολωνίας, Κυριάκος Μητσοτάκης και Ντόναλντ Τουσκ, αντίστοιχα, για τη δημιουργία κοινής ευρωπαϊκής αντιαεροπορικής ασπίδας;

Κυριότερα, ποια είναι η απάντηση της Ευρώπης στην προφανή ανάγκη να βάλει βαθύτερα το χέρι στην τσέπη για την άμυνά της, σε συλλογικό επίπεδο;

Το σημερινό έλλειμμα ή, ακριβέστερα, η σημερινή κρίση ηγεσίας που αντιμετωπίζει ο δυτικός κόσμος, ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού, στέλνει το λάθος μήνυμα στην υφήλιο και ειδικά στους εχθρούς του δυτικού τρόπου ζωής και των δυτικών αρχών και αξιών. Η Δύση εμφανίζεται ακέφαλη σε ένα ιδιαίτερα κρίσιμο σταυροδρόμι για το μέλλον της και στον βαθμό που δεν κατορθώσει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, θα βρεθεί προ μη αναστρέψιμων καταστάσεων.