Κεντροαριστερά: Απουσία πρότασης, όχι προσώπων

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν η ΝΔ επεβίωσε, παρά τη σφοδρή «αιματοχυσία» της στην κάλπη της 9ης Ιουνίου, τούτο οφείλεται, κυρίως, στο γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξακολουθεί να «παίζει» χωρίς αντίπαλο.

Εξακολουθεί, δηλαδή, να εκπροσωπεί -κατά την άποψη του εκλογικού σώματος- την πλέον βιώσιμη πολιτική λύση που προσφέρει σήμερα το ελληνικό πολιτικό σύστημα, συγκρινόμενος τόσο με τις δυνάμεις που βρίσκονται στα δεξιά του όσο και στα αριστερά του, παρά τα προφανή ελλείμματα που παρουσιάζει και η πολιτική της κυβέρνησής του. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο, όσοι έστρεψαν τα νώτα τους στη ΝΔ επέλεξαν να «πάνε για μπάνιο» αντί να ψηφίσουν κάποιον από τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, η βαθιά εσωστρέφεια και αμφισβήτηση προσώπων στην οποία εμφανίζονται να βρίσκονται σήμερα, κυρίως το ΠΑΣΟΚ και σε μικρότερο βαθμό ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αφορά κυρίως στις πολιτικές που προτάσσουν έως τώρα και στην απουσία απήχησης που αυτές είχαν -και έχουν- στο εκλογικό σώμα.

Ανεξαρτήτως της ορθότητας ή μη των θέσεων που είχε για τις υποκλοπές και τα Τέμπη στον πολιτικό του λόγο ο Νίκος Ανδρουλάκης, ως πάγια αιχμή της κριτικής του στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν κατόρθωσαν να του προσφέρουν προβάδισμα στην κάλπη και τη θέση του δεύτερου κόμματος των ευρωεκλογών, που ήταν ο στόχος του. Για την ακρίβεια, το ΠΑΣΟΚ έλαβε στις εφετινές εκλογές 508.399 ψήφους, έναντι 436.726 στις ευρωεκλογές του 2019 και 617.487 ψήφων στις βουλευτικές εκλογές πέρυσι.

Με άλλα λόγια, ο πολιτικός του λόγος δεν «έπεισε» και δεν κατόρθωσε να του προσφέρει έναν μεγαλύτερο βαθμό υποστήριξης από το εκλογικό σώμα.

Αντίστοιχα, ο ΣΥΡΙΖΑ στην κάλπη της 9ης Ιουνίου εξασφάλισε 593.133 ψήφους έναντι 1.343.595 ψήφων στην αντίστοιχη ευρωκάλπη του 2019 και 930.013 ψήφων των βουλευτικών εκλογών του προηγουμένου Ιουνίου. Είναι προφανές ότι διαδραματίστηκε ένα αντίστοιχο σενάριο.

Πρόκειται για επιδόσεις, στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, που θα μπορούσαν να αφορούν στους λόγους ύπαρξης και γιγάντωσης του συγκεκριμένου πολιτικού σχηματισμού ως κόμματος διαμαρτυρίας, οι οποίοι πλέον εκλείπουν σε μεγάλο βαθμό και του στερούν άρα την παλαιότερη απήχηση που είχε στην ελληνική κοινωνία.

Η υπερφορολόγηση βεβαίως της πρώτης φοράς Αριστερά, όπως και η πιστή εφαρμογή σειράς άλλων μνημονιακών πολιτικών φέρουν επίσης μερίδιο ευθύνης για την εξέλιξη. Όμως η κάθοδος από τις 930.013 ψήφους των περυσινών βουλευτικών εκλογών, στις 593.133 ψήφους των εφετινών ευρωεκλογών, δεν αφορά αποκλειστικά, ούτε το παρελθόν, καθώς αυτό είχε ήδη δοκιμαστεί στην κάλπη, ούτε και τα πρόσωπα.

Αφορά κυρίως τόσο στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ στο πρόταγμα των «λύσεων» που είχαν να προσφέρουν τα δύο κόμματα έναντι των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο πολίτης στην καθημερινότητά του. Έτσι, λοιπόν, εάν το βασικό κριτήριο αφορούσε στο κατά πόσον τα κόμματα της κεντροαριστεράς διαθέτουν εκείνες τις εναλλακτικές πολιτικές που θα μπορούσαν να υποκαταστήσουν αυτές που ακολουθεί η κυβέρνηση, κατά τρόπο αποτελεσματικό, τότε εξηγούνται οι εκλογικές επιδόσεις αμφοτέρων αυτών των κομμάτων.

Τούτου δοθέντος, ακόμη κι αν υπάρξει μία χαρισματική πολιτική προσωπικότητα η οποία θα αναλάβει τα “ηνία” τους για το επόμενο διάστημα, εάν δεν αναδειχθεί μία σαφής και βιώσιμη εναλλακτική πρόταση πολιτικής εκ μέρους τους, περιορισμένο και πάντως πρόσκαιρο θα είναι το όφελος. Ακόμη και απαστράπτουσες προσωπικότητες του πρόσφατου παρελθόντος δεν κατόρθωσαν να αναχαιτίσουν την πτώση των παρατάξεών τους στην κάλπη, όπως είδαμε όλοι.