Η αντιπολίτευση και γιατί είναι τελικά... απαραίτητη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν η υπόθεση της αποπομπής του κ. Γ. Πατούλη από τη θέση του επισήμου υποψηφίου της ΝΔ για την Περιφέρεια Αττικής είναι για οποιοδήποτε λόγο “χρήσιμη”, αυτός, κατά πάσα βεβαιότητα, έγκειται στο ότι καταδεικνύει την “άνεση” με την οποία η κυβερνώσα παράταξη έκρινε σκόπιμο να προχωρήσει σε μία κίνηση αυτού του είδους, μόλις μία ανάσα πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές.

Εάν δεν είχε τη βεβαιότητα ότι μέσα σε διάστημα μόλις δυο μηνών θα μπορούσε να υπερβεί το όποιο πολιτικό κόστος συνόδευσε την αποπομπή Πατούλη και να υπερισχύσει των πολιτικών της αντιπάλων, θα προχωρούσε στην καρατόμηση ενός υποψηφίου ο οποίος είχε λάβει το επίσημο χρίσμα της, μόλις πρόσφατα και εξακολουθεί ακόμη να κρατά τα ηνία της συγκεκριμένης Περιφέρειας; Μάλλον αμφίβολο.

Αντίστοιχα, εάν δεν ήταν βεβαία ότι η αντίστοιχη “καρατόμηση” του φίλτατου Ν. Μηταράκη από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη δεν θα της “στοίχιζε” πολιτικά αλλά μάλλον θα την ωφελούσε, υπό το φως των συνεχών ατοπημάτων στα οποία υπέπιπτε ο συγκεκριμένος πολιτικός άνδρας, θα τον αντικαθιστούσε με τόση ευκολία μόλις ένα μήνα μετά την ανάληψη των καθηκόντων του;

Ακόμη, θα ξεπερνούσε αβρόχοις ποσί την γκάφα της δημοσιοποίησης απόρρητων στρατιωτικών χαρτών, μέσω φωτογραφιών που απεικόνιζαν τον επίσης φίλτατο κ. Ν. Χαρδαλιά να τους παρατηρεί στωικά; Όσο για τις πυρκαγιές και την πυροπροστασία στην πατρίδα μας, ας μην κάνουμε λόγο όσο η μάχη είναι σε πλήρη εξέλιξη. Ούτως ή άλλως, ο κατάλογος των κινήσεων αυτού του είδους εκ μέρους της κυβέρνησης είναι μακρύς και η λαϊκή εντολή της τόσο… πρόσφατη.

Για λόγους ακριβώς όπως οι παραπάνω είναι απαραίτητος ο έλεγχος που θα μπορούσε να ασκήσει μία συγκροτημένη και ισχυρή αντιπολίτευση. Εκεί βρίσκεται ο εξισορροπητικός ρόλος που οφείλει να διαδραματίζει μία αντιπολίτευση έναντι όσων κρατούν τα ηνία της εξουσίας ώστε να μην εκτιμούν ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο.

Όμως και χθες για ακόμη μία φορά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, επέλεξε να εμμείνει σε ένα αφήγημα το οποίο από πολλού χρόνου έχει καταδειχθεί ότι δεν συγκινεί -πια - την κοινή γνώμη: Τις υποκλοπές.

Κατέδειξε έτσι, με τη σειρά του, ότι παραμένει εγκλωβισμένος σε διλήμματα που συνέβαλαν στην εκλογική του ήττα και τον οδήγησαν στην παρούσα εσωστρέφεια του. Όσο παραμένει σε αυτή την κατάσταση, δε, απομειώνει τον ρόλο που – αν μη τι άλλο - θα όφειλε να διαδραματίζει στα κοινοβουλευτικά και πολιτικά πράγματα του τόπου. Το ρόλο που ασκεί, εκ του Συντάγματος και της πολιτικής παράδοσης, η αξιωματική αντιπολίτευση έναντι της κυβέρνησης. Αυτόν του “αντίβαρου” στην εξουσία.

Ένα ρόλο τον οποίο, την ίδια ώρα, εμφανίζεται αδύναμο να καταλάβει και το τρίτο από πλευράς κοινοβουλευτικής ισχύος κόμμα, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, η παρεμβατικότητα του οποίου εμφανίζεται τόσο απούσα όσο και η παρουσία του στην ειδησεογραφία.

Πώς βρέθηκε, όμως, η χώρα σε αυτό το σημείο;

Το κυβερνών κόμμα, η Νέα Δημοκρατία, είναι σήμερα στην εξουσία με τον ίδιο αριθμό εδρών που είχε εξασφαλίσει στις εκλογές του 2019. Η ειδοποιός διαφορά βρίσκεται, άρα, στην αποδυνάμωση των “απέναντι” και στο γεγονός ότι δεν διαθέτουν, ακόμη και αθροιζόμενοι, την ικανότητα να προκαλέσουν εξελίξεις… Εάν σε αυτό προσθέσουμε, δε, και την απουσία βιώσιμης εναλλακτικής πολιτικής, τότε…