Ενας Ιμάμογλου δεν φέρνει την Ανοιξη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η μάλλον νηφάλια και πάντως πλουραλιστική προσέγγιση που έχει στα πράγματα ο κεμαλιστής δήμαρχος Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου συνιστά μία όαση στην τεράστια έρημο ανθελληνικών ιαχών που εκπέμπεται σχεδόν καθημερινά από την Τουρκία.

«Όσο κοιτάζω στα Βαλκάνια δεν βλέπω σουλτάνους και βασιλιάδες, μόνο ένα δημοκρατικό αύριο», δήλωσε χθες ο δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, κατά τη σύνοδο του βαλκανικού αυτοδιοικητικού δικτύου B40 Balkan Cities Network που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, παρουσία δημάρχων από όλη την Βαλκανική   και πρόσθεσε: «Δεν υπάρχει άλλη περιοχή από την Αθήνα, που να είναι κοιτίδα πολιτισμού». Παράλληλα, ο κ. Ιμάμογλου ζήτησε «να καταδικάσουμε τους λαϊκισμούς που απειλούν τη δημοκρατία και φέρνουν μίσος».

Τα λόγια του, όσο εύηχα κι αν είναι για πολλούς στην Αθήνα, είναι προφανές ότι δεν αποτελούν πανάκεια για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ακόμη κι αν υποτεθεί ότι ο ίδιος πρόκειται να αντιπαρατεθεί στον Ερντογάν στις επικείμενες εκλογές, ενδεχόμενο που είναι ιδιαίτερα επισφαλές, θα εξακολουθεί να κατατρέχεται από το εκεί σύστημα απονομής δικαιοσύνης, με κίνδυνο να εκπέσει του όποιου αξιώματος κατέχει τη συγκεκριμένη στιγμή.

Πέραν, όμως, της υπόθεσης της ενδεχόμενης υποψηφιότητας Ιμάμογλου, μετά από σχεδόν 20 χρόνια «ερντογανικής» παρουσίας στα ηνία της χώρας, η Τουρκία και το βαθύ της κράτος είναι σταθερά προσανατολισμένα κατά της Ελλάδος, ενώ οι δυτικές αρχές και αξίες όπως βεβαίως και το κράτος δικαίου βρίσκονται σε διαρκή υποχώρηση. 

Συχνά, εδώ στην Ελλάδα, εντάσσεται αυτή η ανθελληνική ρητορική στο εκεί προεκλογικό κλίμα και στην ανάγκη δημοσκοπικής τόνωσης του ισλαμιστή προέδρου Ερντογάν, ενόψει των επικείμενων εκλογών στη γείτονα. Πρόκειται, όμως, περί φενάκης.

Σε ποια χώρα ευδοκιμεί μία προσπάθεια, έστω λαϊκιστική, διεύρυνσης της απήχησης ενός πολιτικού προσώπου στο εκλογικό σώμα, εάν ήδη δεν υφίσταται μία ανθελληνική βάση ως προς αυτό; Εάν το έδαφος δεν είναι ήδη εύφορο, πώς ελπίζεται ότι θα καρποφορήσει αυτή η πολεμική, φέρνοντας περισσότερες ψήφους σε όποια πλευρά την ασκεί; Είναι δε όλες οι πολιτικές πλευρές του εκεί πολιτικού φάσματος, με ενδεχομένως μόνη εξαίρεση, το διωκόμενο και το ίδιο κουρδικό κόμμα HDP, που επιδίδονται σε αυτή την ανθελληνική ρητορική, συχνά διαγκωνιζόμενες ποιος θα υπερασπιστεί καλύτερα τη «γαλάζια πατρίδα» και τις αναθεωρητικές τάσεις της Τουρκίας.  

Είναι όντως σύμμαχος χώρα η Τουρκία, όταν καθημερινά εξαπολύει απειλές εισβολής και πυραυλικών πληγμάτων κατά της Αθήνας; Όταν αμφισβητεί την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, μπορεί να λογίζεται ως σύμμαχος χώρα; Αυτή όμως είναι η κυρίαρχη ιδεολογία στη γείτονα και οποιαδήποτε παρεκτροπή ισοδυναμεί σχεδόν με προδοσία στην Τουρκία, ακριβώς επειδή η απήχηση αυτής της πολιτικής είναι τόσο ευρεία.

Έτσι, λοιπόν, ακόμη κι αν εμφανίζονται ως μάννα εξ ουρανού τα λεγόμενα του κ. Ιμάμογλου, εδώ στην Αθήνα,  εν μέσω κυμάτων αυτοδιοικητικής ευφορίας, διανθισμένης με μπόλικη δημοκρατία, ας κρατάμε μικρό καλάθι σχετικά με την επίδραση που μπορούν να έχουν στην κοινή γνώμη της Τουρκίας αυτές οι κουβέντες, όσο ευρεία, ταξικά, οικονομικά ή κοινωνικά κι αν είναι αυτή διαστρωματωμένη ή διαφοροποιημένη.

Εντέλει, ό,τι ηχεί ενδεχομένως εύηχα στις εύπορες γειτονιές της Κωνσταντινούπολης, δεν είναι βέβαιον ότι θα τύχει της ίδιας αντιμετώπισης στο μακρινό Ερζερούμ ή ακόμη και στην πολύπαθη Σμύρνη. Ο Ερντογάν και η έως τώρα παρουσία του στα ηνία της χώρας έχουν κάνει «καλή» δουλειά.