Οι ευκαιρίες και οι … καλικάντζαροι!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όποιες κι αν είναι οι προσδοκίες μας για τη χρονιά που έρχεται, το βέβαιον είναι ότι η χρονιά που μας αποχαιρετά αφήνει πίσω της “παρακαταθήκη” προβλημάτων.

Από τα μείζονος σημασίας, εθνικά ζητήματα, όπως οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, έως τα καθημερινά, που άπτονται, για παράδειγμα, της ακρίβειας ή της πανδημίας, η αβεβαιότητα είναι περιρρέουσα. Κύριο ζητούμενο, υπό τις περιστάσεις, δεν είναι η εξασφάλιση “οράματος” ή κάποιου είδους “από μηχανής” επίλυση, αλλά η ορθή διαχείριση αυτών των προβλημάτων, ούτως ώστε να έχουν την μικρότερη δυνατή επίπτωση στην καθημερινότητα των πολιτών. Πράγμα, μάλλον, δύσκολο.

Έτσι, λοιπόν, με πρώτο σκόπελο τον αποκλιμακούμενο πλην ακόμη υψηλό πληθωρισμό του 8,5% που αντιμετωπίζει η χώρα μας, η “επιστράτευση” σειράς μέτρων, όπως το περίφημο “καλάθι του νοικοκυριού” ή τα πολυποίκιλα βοηθήματα και επιδόματα που παρέχονται στους οικονομικά πλέον  αδύναμους, ελπίζεται ότι θα αμβλύνει την κατάσταση. Μία ελπίδα, η οποία εξανεμίζεται σε μεγάλο βαθμό, ωστόσο, όταν αναλογιστούμε πως στην πατρίδα μας ακόμη στέκει κραταιά η φοροδιαφυγή, καθιστώντας μία φενάκη την υιοθέτηση εισοδηματικών κριτηρίων κατά την απονομή αυτών των επιδομάτων. Πρόκειται, κατά κανόνα, απλώς, για την μεταφορά πόρων από τους – κατά τεκμήριο – ειλικρινείς φορολογουμένους, μισθωτούς, συνταξιούχους και ιδιοκτήτες ακινήτων, στους υπολοίπους, ανεξαρτήτως της πραγματικής οικονομικής ισχύος των μεν και των δε. 

Ας μην ξεχνάμε, όμως, τα αίτια αυτού του πληθωρισμού, τα οποία είναι απότοκο τόσο της αναστάτωσης που επέφερε στην εφοδιαστική αλυσίδα η πανδημία και τα lockdowns που τη συνόδευσαν, όσο και η εκτόξευση των ενεργειακών τιμών, ως αποτέλεσμα της ρωσικής εισβολής στην  Ουκρανία. Αυτά τα προβλήματα είναι ακόμη καθόλα παρόντα και βεβαίως εκφεύγουν οποιασδήποτε δυνατότητος δικής μας παρέμβασης, πλην της τιθάσευσης της κερδοσκοπίας που εκδηλώνεται εγχωρίως. Και πάλι, δηλαδή, άπτονται ζητημάτων διαχείρισης.

Όπως βεβαίως παραμένει ζήτημα διαχείρισης και η υπόθεση της πανδημίας του κορωνοϊού, της γρίπης και των ιώσεων που εμφανίζονται σε έξαρση, συνθέτοντας  ένα επικίνδυνο τρίγωνο για τη δημόσια υγεία. Σε τι βαθμό, άραγε, έχει συνέλθει το Εθνικό Σύστημα Υγείας από τα επίχειρα της πανδημίας και της αναγκαστικής απομάκρυνσης των ανεμβολίαστων νοσηλευτών και ιατρών αλλά και της κόπωσης που σωρεύτηκε στους ώμους των λοιπών συναδέλφων τους οι οποίοι συνέχισαν να στελεχώνουν το ΕΣΥ; Κατά πόσον, δηλαδή, το ΕΣΥ έχει εξέλθει ισχυρότερο από την πανδημία; Ερώτημα το οποίο, φευ, μπορεί να απαντηθεί μόνον... στην πράξη, αποδεικνύοντας έτσι, εάν η μέχρι τούδε διαχείριση υπήρξε ορθή ή όχι.

Τους “διαχειριστές”, λοιπόν, όλων αυτών των ζητημάτων και άλλων πολλών τα οποία – είναι βέβαιον – ότι θα εμφανιστούν στην πορεία, καλούμαστε ως εκλογικό σώμα να αναδείξουμε, κατά τις επικείμενες εκλογικές αναμετρήσεις.  Ας λάβουμε ως δεδομένη, δε, την “επιστράτευση” του πληθυντικού, ως προς τις εκλογές, υπό το φως της εκπεφρασμένης πρόθεσης του ισχυροτέρου πολιτικά κόμματος, της Νέας Δημοκρατίας,  να εξασφαλίσει τη δυνατότητα σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης.

Εδώ είναι, όμως, που αρχίζουν τα δύσκολα. Διότι, “καλά” να μάχεσαι τον πληθωρισμό, το ενεργειακό και την πανδημία αλλά εάν είναι να προκύψει -ενδεχομένως - και… ελληνοτουρκική διαμάχη εν μέσω της περίπου δίμηνης  περιόδου που εκτιμάται ότι θα απαιτηθεί για την ανάδειξη κυβέρνησης στην Ελλάδα, τότε τα πράγματα μάλλον ζορίζουν και ίσως, όντως, χρειαστεί “από μηχανής σύμμαχος”.

Όμως ας μην είμαστε απαισιόδοξοι. Οι “καλικάντζαροι” κάποια στιγμή... φεύγουν.