Η χαμένη ατζέντα νόμου και τάξης

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εικόνες όπως αυτές που εκτυλίχθηκαν προ διημέρου σε καφετέρια της Νέας Σμύρνης, με μασκοφόρο άνδρα να εισέρχεται και να πυροβολεί κατά θαμώνων, στερώντας τη ζωή δύο εξ αυτών και τραυματίζοντας ακόμη έναν, ευλόγως, σοκάρουν.

Είναι δε απολύτως φυσικό να σοκάρουν. Είναι εικόνες με τις οποίες ουδεμία κοινωνία μπορεί να συμφιλιωθεί ή να συμβιώσει. Ο κυνισμός του στυγνού εγκλήματος, της στυγερής δολοφονίας, δεν μπορεί να ενσωματωθεί στη λειτουργία μιας κοινωνίας, πολλώ δε μάλλον της ελληνικής, στην οποία τέτοια φαινόμενα κατά το παρελθόν ήταν, αν όχι παντελώς ξένα, τουλάχιστον σπάνια.

Το βίαιο έγκλημα, ωστόσο, αποτελεί από πολλού χρόνου στοιχείο και της ελληνικής καθημερινότητας και η υπόσχεση καταπολέμησής του υπήρξε τμήμα της προεκλογικής ατζέντας της παρούσας κυβέρνησης. Μία υπόσχεση που, εκ των πραγμάτων, αποδεικνύεται ότι παρέμεινε ανεκπλήρωτη.

Προσπάθεια επιβολής νόμου και τάξης δεν σημαίνει πυρ σχεδόν «στα τυφλά» εκ μέρους των αστυνομικών δυνάμεων, όπως είδαμε πρόσφατα στην περίπτωση του 16χρονου Ρομά, ο οποίος έχασε τη ζωή του από αυτά τα πυρά. Ούτε βεβαίως κατευναστική πολιτική εκ μέρους των ιδίων δυνάμεων επιβολής της τάξης έναντι όσων εξεγέρθηκαν διεκδικώντας αυτοδικία, πολλοί ένοπλα, και προέβησαν σε καταστροφές περιουσίας και ποικίλες επιθέσεις σε ένδειξη διαμαρτυρίας για αυτόν τον θάνατο.

Προϋποθέτει, δε, οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια, μία άρτια εκπαιδευμένη αστυνομική δύναμη, κατάλληλα εξοπλισμένη και με όρους συντονισμού και πειθαρχίας που δεν θα επιτρέπουν είτε στο έγκλημα να ανθίσει είτε στην ίδια να παρεκτραπεί του σκοπού της. Αν και διεθνώς αυτό το είδος αστυνομίας σπανίζει, βέβαιον είναι ότι η πατρίδα μας δεν το διαθέτει. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος.

Εάν, όμως, έχουν όντως έτσι τα πράγματα, τότε πόσο συντεταγμένη μπορεί να θεωρείται η πολιτεία μας; Εάν η παραβατικότητα όχι μόνο βρίσκεται σε έξαρση αλλά καθημερινά αποθρασύνεται ολοένα και περισσότερο, τότε σε τι είδους ασφάλεια μπορούν να προσδοκούν στην πατρίδα τους οι πολίτες;

Όταν υφίσταται η αίσθηση ότι η Αστυνομία είναι απούσα, όταν εκλείπουν οι ένστολες περιπολίες, όταν δεν διεξάγονται οι προσήκοντες έλεγχοι, τότε για ποια προσπάθεια επιβολής του νόμου και της τάξης μπορούμε να κάνουμε λόγο; Γιατί θα έπρεπε ο κάθε πολίτης, συμπεριλαμβανομένου εκείνου ο οποίος θα επιλέξει να δαπανήσει στιγμές από τη ζωή του στην πλατεία της Νέας Σμύρνης ή σε οποιαδήποτε πλατεία της χώρας, να νιώθει ασφαλής;

Δίχως αμφιβολία, όχι μόνον απέχουμε από το επίπεδο ασφάλειας και ευνομίας που προσέφερε η χώρα μας κατά το παρελθόν αλλά απομακρυνόμαστε καθημερινά από αυτό όλο και περισσότερο.

Η παρούσα κυβέρνηση, όπως βεβαίως και όσες προηγήθηκαν τα τελευταία χρόνια,  φέρουν μερίδιο ευθύνης ως προς αυτό. Τα αλλεπάλληλα κύματα μετανάστευσης στη διάρκεια των τελευταίων 30 ετών, επίσης δίχως αμφιβολία, συνέβαλαν στη διαμόρφωση αυτής της κατάστασης. Κυριότερα, όμως, συνέβαλε η απουσία ελέγχου και η απουσία αίσθησης ελέγχου στην ελληνική κοινωνία.

Στην Ελλάδα, γενιές γαλουχήθηκαν με την πεποίθηση ότι μπορούν, από διαφορετικά εισοδηματικά ή λοιπά μετερίζια, να δρουν ανεξάρτητα από τις επιταγές του νόμου. Αυτή η πεποίθηση είναι πλέον εδραία για ορισμένα τμήματα της κοινωνίας μας και εμφανίζεται να κερδίζει έδαφος και για νεοείσακτους σε αυτήν. Εάν δεν καταπολεμηθεί κατά τρόπο συντεταγμένο πλην συστηματικό, θα κερδίσει, φυσικά, περαιτέρω έδαφος, εις βάρος της λοιπής κοινωνίας και θα ανοίξει τις πόρτες του χάους.