Τα μηνύματα μιας «άλλης Ελλάδας»

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η επωδός της δήλωσης της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου χθες, για την απώλεια του καθηγητή και διευθυντή του Μουσείου της Ακρόπολης Δημήτρη Παντερμαλή, της μοναδικής ερμηνεύτριας Ειρήνης Παπά, του καταξιωμένου ηθοποιού Κώστα Καζάκου καθώς και του κορυφαίου Γαλλο-ελβετού σκηνοθέτη και σεναριογράφου Ζαν Λικ Γκοντάρ, εμπεριέχει ένα μήνυμα που δεν πρέπει να αγνοηθεί: «Ο θάνατός τους σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, κληροδοτώντας ευθύνη και έμπνευση στους συνεχιστές τους».

Πρόκειται για ένα διττό μήνυμα, τόσο για το «τέλος μίας εποχής», η οποία σφραγίστηκε από τα έργα προσωπικοτήτων όπως των εκλιπόντων, όσο και για τη δυνατότητα της χώρας μας να εμπνευστεί και να ακολουθήσει στα βήματά τους, αναδεικνύοντας συνεχιστές.

Πρόκειται, δηλαδή, για το μήνυμα της «άλλης Ελλάδας». Εκείνης που είναι σε θέση να προοδεύσει ή ακόμη και να μεγαλουργήσει, αποτελώντας πρότυπο ανά την υφήλιο. Στον βαθμό που όντως θα επιλέξει να ακολουθήσει στα βήματα είτε των δικών της τέκνων, που άφησαν την τελευταία τους πνοή χθες, είτε διεθνών προσωπικοτήτων όπως ο Γκοντάρ, ο οποίος πλέον τους συντροφεύει.

Με άλλα λόγια, της Ελλάδας που δεν περιμένει τη σωτηρία της από τρίτους αλλά κοπιάζει, με όραμα, μεθοδικότητα και επιμονή, ώστε να εξασφαλίσει τους στόχους της, σε οποιοδήποτε πεδίο. Στις τέχνες και στον πολιτισμό όπως οι εκλιπόντες αλλά και στην επιστήμη, στο επιχειρείν και βεβαίως στην άμυνα, όπως πράττουν άλλες χώρες στον περίγυρό μας, με κορυφαίο παράδειγμα το Ισραήλ.

Δεν λείπουν τα σημεία αναφοράς από τη χώρα μας. Δεν λείπουν τα παραδείγματα προς μίμηση, από τα οποία μπορεί να αντλήσει έμπνευση η νέα γενιά, στον αγώνα της για καταξίωση και πρόοδο. Αρκεί να έχουμε τη διάθεση να τα δούμε.

Όπως επίσης αρκεί να έχουμε τη διάθεση να δούμε και να απορρίψουμε την «άλλη πλευρά». Αυτήν της οπισθοδρόμησης, που θέλει, για παράδειγμα, να κρατά -το φυτώριο της γνώσης και της προόδου- την πανεπιστημιακή κοινότητα, όμηρο μίας ισχνής μειοψηφίας, η οποία στέκει αντίθετη στην αριστεία αλλά κόπτεται για καταλήψεις και συλλογικότητες.

Έτσι, λοιπόν, εάν ο θάνατος αυτών των ανθρώπων σημειώνεται όντως ως το τέλος μίας εποχής όπως επισημαίνει στην καταληκτική αποστροφή της χθεσινής της δήλωσης η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ή ως  το κληροδότημα ευθύνης και έμπνευσης ώστε να υπάρξει συνέχεια, σε εμάς εναπόκειται για να διαπιστωθεί.

Από εμάς εξαρτάται η έκβαση αυτού του στοιχήματος, που θα κρίνει την πορεία της χώρας μας τα επόμενα χρόνια. Ποια Ελλάδα θέλουμε; Αυτή του συμβιβασμού με το εφικτό ή εκείνην που έχει όραμα για το μέλλον; Ποια Ελλάδα αντέχουν οι ώμοι μας; 

Ο Παντερμαλής, η Παπά, ο Καζάκος και τόσοι άλλοι πριν από αυτούς, που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους σε αυτόν τον τόπο, με έργα και καταξίωση, μας δείχνουν ότι όποιες κι αν είναι οι αντιξοότητες, η επιτυχία εναπόκειται και σε εμάς. Αρκεί να μη συμβιβαζόμαστε με τη μετριότητα και να επιδιώκουμε την αριστεία. Μία ιδιαίτερα ταλαιπωρημένη έννοια επί των ημερών μας.

Έτσι, λοιπόν, μόνον έμπρακτα και εκ του αποτελέσματος θα καταστεί σαφές εάν όντως το έργο και η προσφορά αυτών των ανθρώπων μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης και συνέχειας.

Πρόκειται όμως για ένα αποτέλεσμα που θα κρίνει τις ζωές όλων μας και βεβαίως την πορεία της χώρας.