Το μήνυμα Μενέντεζ στην Τουρκία και το επικίνδυνο παζάρι Ερντογάν

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αυτό το “παιχνίδι” γνωρίζει καλά, αυτό συνεχίζει να παίζει. Ούτως ή άλλως, στη διάρκεια του επομένου δωδεκαμήνου πρέπει να τα παίξει “όλα για όλα”, καθώς ο χρόνος, ίσως, τελειώνει.

Το νέο κεφάλαιο στο παιχνίδι για τρεις που παίζει μεταξύ Δύσης και αντι- δυτικών δυνάμεων εδώ και πολύ καιρό ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρ. Τ. Ερντογάν, αφορά στις πληροφορίες που έφερε πρόσφατα στην δημοσιότητα το ρωσικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Tass περί της υπογραφής νέας σύμβασης μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, για την προμήθεια πυραύλων S-400. 

Αν και τούτη δεν έχει επιβεβαιωθεί από την Άγκυρα, αξιωματούχος της οποίας δήλωσε στο  πρακτορείο Reuters ότι «δεν υπάρχουν νέες συμφωνίες», σύμφωνα με ΜΜΕ της γείτονος, η αρχική σύμβαση που υπογράφηκε με τη Ρωσία για την αγορά των S-400 περιελάμβανε δύο συστοιχίες και πλέον εκτελούνται τμήματα της που αφορούν σε εγχώρια παραγωγή.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η συγκεκριμένη υπόθεση δημιουργεί για ακόμη φορά ένα “κλίμα” ενδεχόμενης περαιτέρω σύσφιγξης των σχέσεων Ρωσίας - Τουρκίας, δίκην μηνύματος προς τις ΗΠΑ, ότι σε περίπτωση που δεν ικανοποιηθούν οι τουρκικές απαιτήσεις  σε ζητήματα αμυντικών προμηθειών, όπως για παράδειγμα η αναβάθμιση και επέκταση του στόλου αεροσκαφών F-16 που διαθέτει η γείτονα, τότε… υπάρχουν και “εναλλακτικές”.

Υπ’ αυτό το πρίσμα θα μπορούσε να ερμηνευτεί και η χθεσινή παρουσία του προέδρου της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας, Ρόμπερτ Μενέντεζ, στην Αλεξανδρούπολη, από όπου απηύθυνε στην Άγκυρα ένα σαφές μήνυμα αποδοκιμασίας του ενδεχομένου νέων αμυντικών προμηθειών της Τουρκίας από τη Ρωσία.

Απειλώντας δια στόματος Μενέντεζ με νέες κυρώσεις κατά της Τουρκίας, -οι τελευταίες αφορούσαν στον αποκλεισμό της από το πρόγραμμα των αεροσκαφών F35- οι ΗΠΑ επέλεξαν να μην ενδώσουν στον τουρκικό εκβιασμό. Πόσο όμως μπορεί να διαρκέσει αυτό το παιχνίδι, που τόσο αριστοτεχνικά παίζει ο πρόεδρος Ερντογάν, κυρίως, από το 2016 έως σήμερα;

Διεκδικώντας οθωμανικά μεγαλεία από τον Καύκασο, έως τη Λιβύη, με σειρά ενδιάμεσων προορισμών, ο Ερντογάν “παίζει” τη Δύση, απέχοντας από τις δυτικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, με την οποία διατηρεί αγαστές σχέσεις, όπως και με το Ιράν, -έτερη αντιδυτική δύναμη- προσδοκώντας ακόμη και τη δημιουργία ενός εναλλακτικού πόλου στο ΝΑΤΟ. Συμβαδίζει έτσι με σχεδιασμούς ενός άξονα που θα συμπεριλαμβάνει ενδεχομένως και την Κίνα και διεκδικεί για την Τουρκία -με αξιώσεις- πρωταγωνιστικό  ρόλο στην ευρύτερη περιοχή.

Όλα αυτά δε χάρις στην άνεση που του προσφέρουν δεκαετίες πολιτικής κατευνασμού του εκ μέρους της Δύσης, εξαιτίας της γεωστρατηγικής θέσης της Τουρκίας, αλλά και κινήσεων πολιτικής όπως ο διαμεσολαβητικός ρόλος που διαδραμάτισε μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, για την επανάληψη του εμπορίου σιτηρών αλλά και των επαφών μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων πλευρών.

Όπως κι αν έχει όμως, τα περιθώρια πλέον στενεύουν. Αρχικώς για τον ίδιο, καθώς στις επικείμενες εκλογές στην Τουρκία οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ευρεία ήττα του αλλά και για την ίδια την Τουρκία, η οποία -πέραν των λοιπών, οικονομικών και άλλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει- αδυνατεί να ανανεώσει το στόλο της Πολεμικής της Αεροπορίας, σημαντικό τμήμα του οποίου παραμένει καθηλωμένο στο έδαφος. 

Αντίστοιχα, τα περιθώρια στενεύουν και υπό το φως της δυσαρέσκειας που προκαλεί η στάση της Τουρκίας, στο ζήτημα της ένταξης της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ (έτερος εκβιασμός), της προκλητικότητας έναντι της Ελλάδας και βεβαίως των στρατιωτικών της επιχειρήσεων στη Συρία.

Το “παιχνίδι” των εκβιασμών βρίσκεται ακόμη σε πλήρη εξέλιξη. Όσο ο χρόνος πλησιάζει στη λήξη του όμως, οι λεπτοί χειρισμοί που απαιτούνται για την διεξαγωγή του, δεν θα είναι τόσο ευχερείς.

Τότε ίσως όλα να είναι πιθανά…