Το Δημόσιο, ο θερμοστάτης και η ουσία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν παραμερίσουμε, έστω προς στιγμήν και χάριν συζητήσεως, τα κάθε είδους επιφωνήματα που συνόδευσαν, χθες, την ανακοίνωση του πλέγματος ρυθμίσεων για τη μείωση της κατανάλωσης ρεύματος στα δημόσια κτίρια, θα καταλήξουμε, πιθανότατα, στο συμπέρασμα ότι είναι για καλό.

Το να θέτουν οι φίλτατοι δημόσιοι υπάλληλοι τον θερμοστάτη του κλιματισμού στους 27 βαθμούς το καλοκαίρι και στους 19 βαθμούς τον χειμώνα είναι για καλό, για πολλούς λόγους. Είναι περιβαλλοντικά καλό, είναι ενεργειακά καλό και βεβαίως είναι καλό για την τσέπη του ελληνικού Δημοσίου, δηλαδή την τσέπη του καθενός από εμάς.

Εκτός, όμως, από καλές, πολλές από τις ρυθμίσεις που ανακοινώθηκαν χθες από τα χείλη των αρμόδιων υπουργών θα όφειλαν να είναι και αυτονόητες.

Για παράδειγμα, δεν θα έπρεπε να είναι αυτονόητη η «συντήρηση συστημάτων θέρμανσης και ψύξης συμπεριλαμβανομένων των κλιματιστικών μονάδων τουλάχιστον μία φορά κατ’ έτος»; Αντίστοιχα, δεν θα έπρεπε να είναι αυτονόητη η «απενεργοποίηση ψύξης/θέρμανσης σε χώρους και ώρες που δεν υπάρχουν εργαζόμενοι»; Ακόμη, δεν θα έπρεπε να είναι αυτονόητη, η «απενεργοποίηση εξοπλισμού γραφείου σε χώρους και ώρες που δεν υπάρχουν εργαζόμενοι»;

Με άλλα λόγια, εάν οι φίλτατοι Σκρέκας, Βορίδης, Πιερρακάκης και Σκυλακάκης δεν μεριμνούσαν για την έκδοση αυτού του πλέγματος μέτρων και ρυθμίσεων περί εξοικονόμησης ενέργειας, δεν θα ήταν αυτονόητο ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι θα έπρεπε να κλείνουν τον ηλεκτρονικό τους υπολογιστή φεύγοντας από το γραφείο και να τερματίζουν τη λειτουργία του κλιματιστικού; Αντίστοιχα, μία φορά τον χρόνο δεν θα όφειλαν ούτως ή άλλως να υποβάλλουν σε διαδικασία συντήρησης το κλιματιστικό;

Εκτός από αυτονόητα, όλα αυτά δεν είναι και στοιχειώδη; Δηλαδή, σπίτι τους τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι; Αφήνουν αναμμένα τα φώτα, τους υπολογιστές και τα κλιματιστικά και φεύγουν;

Προφανώς όχι! Στον τόπο εργασίας τους γιατί χρειάζονται τέσσερις υπουργοί να υπογράψουν μία απόφαση που θα τους υποχρεώνει να κάνουν αυτά τα στοιχειώδη; Ακόμη, ρυθμίσεις όπως η αλλαγή των λαμπτήρων με ενεργειακά αποδοτικούς ή η μόνωση σωληνώσεων συστημάτων θέρμανσης, που επίσης προβλέπονται στο παραπάνω πλέγμα, δεν συνιστούν μία περιβαλλοντικά και ενεργειακά θεμιτή και επιβαλλόμενη ενέργεια, που θα όφειλε να έχει γίνει ούτως ή άλλως;

Γιατί, όμως, να τα ζητάμε όλα αυτά από τους δημόσιους υπαλλήλους, όταν τέσσερις υπουργοί -και μάλιστα με άμεση συνάφεια στο αντικείμενο- εμφανίζονται να αγνοούν ή εντέλει να αδιαφορούν για όσα ήδη ισχύουν σε αυτόν τον τόπο;

Όπως σημειώνεται στη σχετική ΚΥΑ, για την παρακολούθηση της εφαρμογής αυτών των μέτρων σε κάθε κτίριο του δημόσιου τομέα, ο «ο οικείος υπουργός, εντός επτά εργάσιμων ημερών από τη δημοσίευση της απόφασης, ορίζει υπεύθυνο ενεργειακών υποδομών/εγκαταστάσεων», ο οποίος δύναται να είναι για τους εποπτευόμενους φορείς του Υπουργείου ο επικεφαλής του φορέα…

Σε ό,τι αφορά στην εποπτεία του πράγματος, η απόφαση εμφανίζεται ενδεχομένως λογική. Σε ό,τι αφορά όμως στην ουσία, δεν παραβλέπεται έτσι ο θεσμός του Ενεργειακού Επιθεωρητή, τον οποίο η ίδια η πολιτεία έχει θεσπίσει, υποχρεώνοντας μάλιστα τους πολίτες να προστρέχουν στις υπηρεσίες του, για την έκδοση ενεργειακών πιστοποιητικών και για μία σειρά από άλλες υπηρεσίες (πρόγραμμα εξοικονομώ, κ.ά.);

Γιατί, δηλαδή, ο γενικός διευθυντής ή ο πρόεδρος μίας δημόσιας επιχείρησης είναι καταλληλότερος από έναν μηχανικό πιστοποιημένο από την πολιτεία για αυτή τη δουλειά; Το καλύτερο όμως το φυλάει η συγκεκριμένη ρύθμιση για το τέλος. Οι φορείς του δημοσίου που εφαρμόζουν τα μέτρα και θα πετύχουν τον στόχο, θα επιβραβευτούν μέσω της ενίσχυσης του προϋπολογισμού τους.

Δηλαδή, η πολιτεία θα τους βραβεύσει που θα κάνουν το αυτονόητο και στη συνέχεια μέρος (ή και όλα) τα χρήματα που εξοικονόμησαν, θα τα προσθέσει στον προϋπολογισμό τους!

Αν είναι έτσι, τότε προς τι ο κόπος, φίλτατοι;