Η Βουλή, το τάγμα Αζόφ και οι ασπρόμαυρες ερμηνείες του πολέμου

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αυτό το οποίο έγινε χθες στο ελληνικό κοινοβούλιο -και παρακολούθησε το πανελλήνιο- είναι ότι ο ηγέτης ενός κυρίαρχου κράτους, της Ουκρανίας, το οποίο τελεί σε εμπόλεμη κατάσταση κατόπιν της εισβολής ενός τρίτου κράτους, της Ρωσίας, ζήτησε τη συνδρομή της χώρας μας σε εξοπλισμό και προμήθειες.

Ιδίως, δε, για την περιοχή της Μαριούπολης, όπου υπάρχει έντονο ομογενειακό στοιχείο και η πόλη έχει σχεδόν ισοπεδωθεί από τα ρωσικά πυρά.

Κατά την έκκλησή του αυτή, ο ίδιος ή όσοι τον συμβουλεύουν, θεώρησαν σκόπιμο να συμπεριλάβουν μία βιντεοσκοπημένη παρέμβαση δύο ανθρώπων, οι οποίοι κατά δήλωσή τους είναι ομογενείς και μάχονται κατά των Ρώσων. O δε εις εξ αυτών, κατ’ ομολογίαν του, από τις τάξεις του αμφιλεγόμενου και χαρακτηριζόμενου ως νεοναζιστικού, τάγματος Αζόφ.

Όλες οι πτέρυγες της Βουλής, της κυβέρνησης συμπεριλαμβανομένης, καταδίκασαν με διαφορετική ένταση η καθεμία, την εμβόλιμη παρουσία του «Μιχαήλ», όπως συστήθηκε. Ακολούθησε, ως είθισται στο ελληνικό κοινοβούλιο, μία ακραία πολιτική αντιπαράθεση, την οποία μπορούμε ευχερώς να υπερβούμε.

Αυτό το οποίο, ωστόσο, δεν είναι δυνατόν να ξεπεραστεί εύκολα, αφορά, πρώτον, στην αναγωγή της υπόθεσης αυτής σε βατήρα αμφισβήτησης του δικαίου στον αγώνα που διεξάγει η Ουκρανία κατά του Ρώσου εισβολέα και δεύτερον, στην ευχέρεια με την οποία παραβιάστηκε χθες η πρόσκληση του Ελληνικού Κοινοβουλίου σε έναν ξένο ηγέτη να απευθυνθεί στους Έλληνες βουλευτές.

Ο πρόεδρος της Βουλής κ. Κ. Τασούλας, απευθυνόμενος προς εκπροσώπους του Τύπου, χαρακτήρισε «αχρείαστο» το βίντεο και είπε ότι ο ίδιος, δέκα λεπτά πριν αρχίσει η συνεδρίαση με την τηλε-ομιλία του Βολοντιμίρ Ζελένσκι, ενημερώθηκε ότι θα υπήρχε βίντεο με στρατιώτες, αλλά χωρίς περαιτέρω λεπτομέρειες.

Συνιστά αυτή η «ομολογία» ανάληψη ευθύνης για το «μεγάλο λάθος», κατά τον χαρακτηρισμό Σαμαρά, εκ μέρους του κ. Τασούλα; Ενδεχομένως. Σε αντίθετη περίπτωση, κάποιος οφείλει να ενημερώσει τον φίλτατο πρόεδρο της Βουλής ότι υπό τη δική του ευθύνη διεξήχθησαν όλα αυτά και ότι εάν κάποιος όφειλε να επιβλέψει την όλη διαδικασία, αυτός ήταν ο ίδιος.

Από εκεί και μετά, η υπόθεση της εμβόλιμης παρουσίας των δυο «μαχητών» στην τηλε-παρέμβαση Ζελένσκι αποτελεί μία εξαιρετική αφορμή για τη διατύπωση ορισμένων σκέψεων: Τόσο για την ίδια την πολεμική αντιπαράθεση στην Ουκρανία όσο και για τον τρόπο με τον οποίο αυτή εκλαμβάνεται και ερμηνεύεται εγχωρίως.

Πρώτον, πρόκειται για έναν πόλεμο επιβίωσης, κατά τον οποίο εκδηλώνονται ακρότητες κάθε είδους, αποδείξεις διάπραξης των οποίων έχει παρακολουθήσει σύσσωμη η Δύση. Δεύτερον, διεξάγεται με τη συμμετοχή, πέραν των τακτικών δυνάμεων των εκατέρωθεν πλευρών, και με δυνάμεις οι οποίες κατά το παρελθόν έχουν κατηγορηθεί για ακρότητες, όπως οι Τσετσένοι του Καντίροφ και το τάγμα Αζόφ.

Υπ’ αυτό και μόνον το πρίσμα, δεν πρόκειται για έναν πόλεμο όπου τα πάντα είναι άσπρα ή μαύρα.

Ας μη γελιόμαστε, όμως, ούτε για μία στιγμή. Όσο συγκεχυμένη κι αν εμφανίζεται ενίοτε η εικόνα αυτού του πολέμου, ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ως προς το ποιος είναι ο εισβολέας και ποιος ο αμυνόμενος.

Αυτό, επίσης, που οφείλουμε να μην αγνοούμε -όπως διαπίστωσε το πανελλήνιο χθες- είναι ότι σε αυτόν τον πόλεμο η κάθε πλευρά -και αυτή τη φορά ήταν η ουκρανική- μετέρχεται επικοινωνιακών τεχνασμάτων ούτως ώστε να περάσει το όποιο μήνυμα επιθυμεί.

Στην περίπτωσή μας, δε, -ελέω του φιλτάτου κατά τα λοιπά κ. Κ. Τασούλα- την «πατήσαμε» μεγαλοπρεπώς!