Η Ουκρανία, οι επισκέψεις κορυφής και η ουσία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η ευθεία παραδοχή του Ουκρανού προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι, χθες, τρεις εβδομάδες μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής στη χώρα του, ότι η Ουκρανία δεν θα μπορέσει να προσχωρήσει στο ΝΑΤΟ, δεν συνιστά ήττα του ιδίου ή της πατρίδας του.

Η Ουκρανία απέδειξε καθ’ όλο αυτό το διάστημα ότι μπορεί να μάχεται και να υπερασπίζεται γενναία την ακεραιότητά της και την κυριαρχία της, ακόμη και εάν βρίσκεται αντιμέτωπη με σημαντικά υπέρτερες στρατιωτικές δυνάμεις. Αντίθετα, συνιστά ήττα όσων καλλιέργησαν τις ελπίδες της ότι είναι δυνατόν να ενταχθεί υπό την σκέπη της βορειοατλαντικής συμμαχίας.  

Η πραγματικότητα, ωστόσο, ήταν διαφορετική και τόσο η Ουκρανία όσο και η πολιτική της ηγεσία βρέθηκαν σύντομα αντιμέτωπες με αυτό που έχει γίνει γνωστό στη Δύση ως ρεαλπολιτίκ (Realpolitik). Δηλαδή, την πολιτική η οποία βασίζεται στον ρεαλισμό, στα πραγματικά γεγονότα και στοιχεία και άρα απέχει από τις ιδεολογικού, ηθικολογικού ή άλλου χαρακτήρα προσεγγίσεις. 

«Ακούγαμε επί χρόνια ότι οι πόρτες ήταν ανοιχτές, όμως ακούσαμε επίσης ότι δεν θα μπορούσαμε να ενταχθούμε. Αυτή είναι η αλήθεια και πρέπει να την παραδεχτούμε», είπε ο Ουκρανός πρόεδρος μιλώντας χθες μέσω βιντεοκλήσης στη σύνοδο των ηγετών της JEF (Κοινή Εκστρατευτική Δύναμη), μιας στρατιωτικής συμμαχίας της οποίας ηγείται το Ηνωμένο Βασίλειο. «Είμαι ικανοποιημένος που ο λαός μας αρχίζει να το κατανοεί και να μην υπολογίζει παρά μόνο στις δικές του δυνάμεις», πρόσθεσε, όπως μετέδωσαν τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία και αναμετέδωσε το ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, παρά τον τεράστιο συμβολισμό υποστήριξης που συνόδευσε χθες τη μετάβαση -υπό τις «ευλογίες» της ΕΕ- των πρωθυπουργών της Πολωνίας Mateusz Morawiecki, της Τσεχίας Petr Fiala και της Σλοβενίας Janez Jansa στην Ουκρανία, ενόσω αυτή βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, δεν παύει να αντιπροσωπεύει μία αναγνώριση της Δύσης ότι «απέτυχε» έναντι των προσδοκιών που είχε καλλιεργήσει στη συγκεκριμένη χώρα.

Έτσι, λοιπόν, όσο κι αν το γεγονός της επίσκεψης αποτελεί «νίκη» της Ουκρανίας και ειδικά του Κιέβου, καθώς θα καταδείξει ότι παρά την περικύκλωσή του από ρωσικές δυνάμεις είναι ακόμη σε θέση να ελέγχει διόδους, στην ουσία αποτελεί μία έκφραση συγγνώμης εκ μέρους της Δύσης. Και πάλι, κατά τρόπο απολύτως ειρωνικό, διαμέσου των πολιτικών εκπροσώπων τριών πρώην «ανατολικών» κρατών.

Ό,τι ήταν δυνατόν να διατυπωθεί από την ασφάλεια μία δυτικής πρωτεύουσας, για την ενθάρρυνση μίας πρώην «ανατολικής χώρας» και δη τμήματος της πάλαι ποτέ κραταιάς ΕΣΣΔ, ώστε αυτή να ενταχθεί στις τάξεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, βρήκε τον στόχο του στο Κίεβο, καθιστώντας όμως έτσι και το ίδιο στόχο της Ρωσίας του Πούτιν.

Δικαίως ή αδίκως, είναι πλέον παντελώς αδιάφορο υπό το φως των ζωών που έχουν χαθεί, των οικογενειών που έχουν διαλυθεί και του δράματος που διέρχεται μία ολόκληρη χώρα.

Προφανώς, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση είναι αναφαίρετο για κάθε λαό της υδρογείου. Προφανώς το διεθνές δίκαιο πρέπει να κυριαρχεί και σαφώς δεν είναι δυνατόν να επικρατεί το δίκαιο του ισχυροτέρου. Όλα αυτά τα προφανή, όμως, έρχεται η στιγμή που αναμετρώνται με την πραγματικότητα. Και τότε, σημασία έχει -μόνον- κατά πόσο μπορούν να υποστηριχθούν στην πράξη. Κάτι που οφείλουμε να μην ξεχνάμε και στην πατρίδα μας.