Θυσία τα εθνικά στην κομματική αρένα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ποιο ήταν το μήνυμα που απηύθυνε χθες η Ελλάδα προς εχθρούς και φίλους, από τη συζήτηση για τα εξοπλιστικά στην Βουλή;

Όσα ελέχθησαν, συνιστούν διαβεβαίωση προς πάσα κατεύθυνση ως προς την ύπαρξη ενός αρραγούς εθνικού μετώπου εκ μέρους των πολιτικών εκπροσώπων της ή περάσαμε για ακόμη μία φορά, τόσο ως χώρα όσο και σε επίπεδο πολιτικού προσωπικού, κάτω από τον πήχη των προσδοκιών;

Ακόμη και σήμερα, που η Τουρκία απειλεί ευθέως την κυριαρχία της Ελλάδας στο Βόρειο και το Ανατολικό Αιγαίο, όπως και τα κυριαρχικά της δικαιώματα, μέσω του εφευρήματος της «γαλάζιας πατρίδας», η Ελλάδα και οι κυριότεροι των πολιτικών της εκπροσώπων δεν κατόρθωσαν να αρθρώσουν ενιαία φωνή. Δεν κατόρθωσαν να εμφανιστούν ενωμένοι, ακόμη και μπροστά σε αυτή την προφανή εθνική απειλή.

Όταν το κυβερνών κόμμα «σφραγίζει» τηλεοπτικό του spot με τα νεοαποκτηθέντα Rafale και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης διατείνεται ότι η άμυνα της χώρας δεν είναι αυτοσκοπός, και μάλιστα από του βήματος της ελληνικής Βουλής, τότε σε τι μπορεί να ελπίζει το εκλογικό σώμα αυτού του τόπου; Σε τι;

Μολονότι τα εθνικά ζητήματα έχουν αποτελέσει επανειλημμένως βατήρα ανέλιξης για πολιτικά πρόσωπα και κόμματα σε αυτή τη χώρα, με βαρύ κόστος για την ίδια και τα συμφέροντά της, όσα διαδραματίστηκαν χθες στη Βουλή κατέδειξαν ότι ελάχιστα έχουν αλλάξει.

Κραδαίνοντας το «εθνικό χαρτί» ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης απευθύνθηκε τόσο στο παραδοσιακό κοινό της Νέας Δημοκρατίας όσο και δεξιότερα αυτού, σε μία μάλλον εμφανή προσπάθεια αποκλεισμού άλλων πολιτικών δυνάμεων από τον συγκεκριμένο χώρο. Η επανάληψη δε του «ανήκομεν εις την Δύσιν» σφράγισε αυτή την προσπάθεια.  

Αντίστοιχα, προτάσσοντας την -προφανώς υπαρκτή- ακρίβεια και τα αυξημένα βάρη που καλείται να επωμιστεί το κάθε νοικοκυριό, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας αμφισβήτησε τη σκοπιμότητα της επιπρόσθετης παραγγελίας των 6 Rafale,  διολισθαίνοντας εμφανώς σε «αριστερή» επιχειρηματολογία, περί της αναγκαιότητας των συγκεκριμένων εξοπλισμών.

Κοντολογίς, οι δύο κυριότεροι πολιτικοί εκφραστές της χώρας, μολονότι αμφότεροι καυτηρίασαν πρακτικές πολιτικής εκμετάλλευσης των εθνικών θεμάτων, που ταλάνισαν τον τόπο κατά το παρελθόν, φάνηκαν «πρόθυμοι» να διολισθήσουν σε αυτόν ακριβώς  τον δρόμο και οι ίδιοι.

Το επαμφοτερίζον, δε, μήνυμα υποστήριξης ορισμένων αλλά όχι όλων των αμυντικών προμηθειών που απηύθυνε ο ΣΥΡΙΖΑ, προσέφερε άπλετο έδαφος διατύπωσης ρητορειών όπως το «παρών» είναι «απών» εκ μέρους του πρωθυπουργού, επαναβεβαιώνοντας ότι η συζήτηση αφορά μία ευκαιρία πολιτικής αντιπαράθεσης παρά διατύπωσης ενός μηνύματος ενότητας προς εχθρούς και φίλους της χώρας.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, τι κι αν ο κ. Τσίπρας επικαλείται ρήσεις του Διονυσίου Σολωμού, ότι το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό και ο κ. Μητσοτάκης υποστηρίζει ότι «το μήνυμα που καλείται να εκπέμψει σήμερα το ελληνικό κοινοβούλιο είναι μήνυμα ενότητας και εθνικής ευθύνης»;

Στην πράξη, αμφότεροι κατέδειξαν ότι οι κυριότεροι εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου της χώρας είναι πρόθυμοι να «αξιοποιήσουν» τα εθνικά θέματα ώστε να προτάξουν τις πολιτικές τους  προτεραιότητες, επαναλαμβάνοντας έτσι πρακτικές που ταλάνισαν και δίχασαν τον τόπο κατά το παρελθόν.

Δηλαδή, ακριβώς το μήνυμα που αμφότεροι θα όφειλαν να καταβάλουν κάθε προσπάθεια ώστε να αποφύγουν να διατυπώσουν, ενώπιον του εγχώριου και του διεθνούς ακροατηρίου.