Το ορφανοτροφείο και η κατάντια μας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν μέτρο για το επίπεδο πολιτισμού μιας κοινωνίας είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει όσους δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, τότε οι αποκαλύψεις που έκανε πρόσφατα η υφυπουργός Εργασίας Δόμνα Μιχαηλίδου για όσα συνέβαιναν σε ορφανοτροφείο της Αθήνας καταδεικνύουν το μέγεθος της ηθικής κατάπτωσης που μας περιστοιχίζει.

Όχι μόνον, όπως καταγγέλλεται, διότι άνθρωποι οι οποίοι ήσαν υπεύθυνοι για την επιμέλεια μικρών παιδιών επιδίδονταν σε κάθε λογής βιαιοπραγίες εναντίον τους και παρέμεναν απαθείς έναντι περιστατικών σεξουαλικής κακοποίησής τους, αλλά -και ενδεχομένως κυριότερα- επειδή εκείνοι οι οποίοι ήσαν εκ του νόμου αρμόδιοι με την εποπτεία τους, η διοίκηση του συγκεκριμένου ιδρύματος, γνώριζαν και παρέμεναν άπραγοι.

Υπό τις περιστάσεις, τα προσχήματα διέσωσε η Δόμνα Μιχαηλίδου, η οποία έσπευσε να πράξει τα δέοντα ενώπιον της δικαιοσύνης, υποβάλλοντας μηνύσεις και θέτοντας υπόψη της την καταγγελία νηπιαγωγού, η οποία απασχολήθηκε για σύντομο χρονικό διάστημα στο συγκεκριμένο ορφανοτροφείο.

Ποιες όμως είναι οι δικλίδες ασφαλείας, ούτως ώστε να αποφύγουμε τυχόν επανάληψη αντίστοιχων φαινομένων στο μέλλον, στο ίδιο ή σε άλλα ορφανοτροφεία της χώρας; Πώς είναι, δηλαδή, δυνατόν να υπάρξει εκ νέου εμπιστοσύνη προς ιδρύματα του συγκεκριμένου είδους, στα οποία βρίσκονται παιδιά τα οποία -ούτως ή άλλως- έχουν ξεκινήσει τη ζωή τους υπό σκληρές συνθήκες και αναζητούν ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο;

Αντίστοιχα, πώς είναι δυνατόν να παραμείνει αλώβητο το αίσθημα εμπιστοσύνης που περιβάλλει ιδρύματα τα οποία περιθάλπουν υπερήλικες ή ανθρώπους ανήμπορους, που πάσχουν από ανίατες ασθένειες και εντέλει όλους όσοι δεν είναι σε θέση να φροντίσουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους;

Ποιοι ήσαν, άραγε, οι λόγοι για την αδράνεια, επί μήνες, των υπευθύνων του ιδρύματος έναντι αυτών των καταγγελιών; Τι ήταν αυτό που τους εμπόδισε να θέσουν τέλος στις συγκεκριμένες δραστηριότητες και να θέσουν ενώπιον των ευθυνών τους όσους εμπλέκονταν σε αυτές;

Πέραν της νηπιαγωγού, η οποία τηρούσε μάλιστα και ημερολόγιο των συγκεκριμένων περιστατικών, ακόμη δύο εργαζόμενοι, η κοινωνική λειτουργός και ο ψυχολόγος, όφειλαν να γνωρίζουν και παρέμειναν άπραγοι.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το «φρένο» τέθηκε με την πρωτοβουλία της Μιχαηλίδου να οδηγήσει τις συγκεκριμένες καταγγελίες στη Δικαιοσύνη και να «παγώσει» τη χρηματοδότηση του ιδρύματος, το οποίο -ούτως ή άλλως- ελέγχεται και για παλαιότερες περιπτώσεις παράνομης υιοθεσίας.

Όσο απουσιάζει, όμως, μία θεσμοθετημένη διαδικασία ελέγχου και διακρίβωσης των συνθηκών λειτουργίας κάθε ιδρύματος αυτού του είδους, ο δρόμος για την επανάληψη αντίστοιχων φαινομένων θα είναι ορθάνοιχτος.

Όσο η κοινωνία μας παραμένει αδρανής έναντι φαινομένων όπως αυτά και δεν ζητά την παραδειγματική τιμωρία όσων τυχόν εμπλέκονται σε πράξεις του είδους, τόσο θα παραμένει ανοικτός ο συγκεκριμένος δρόμος.

Είναι ένας δρόμος, δε, που μας οδηγεί κατευθείαν σε μαύρες σελίδες του παρελθόντος, τις οποίες πασχίσαμε να κλείσουμε. Σε εποχές οι οποίες ουδεμία τιμή περιποιούν στην κοινωνία μας και από τις οποίες πρέπει να τηρήσουμε κάθε δυνατή απόσταση.

Είναι αδιανόητο να υφίστανται περιστατικά παιδικής κακοποίησης και να επιδεικνύεται έστω και η πλέον αμυδρή ανοχή έναντι αυτών. Συνιστά εκδήλωση ηθικής κατάπτωσης, καταδεικνύει ένδεια αρχών και αξιών και καθιστά υποχρεωτικό τον αναστοχασμό μας έναντι του τρόπου με τον οποίο η ελληνική πολιτεία αντιμετωπίζει φαινόμενα αυτού του είδους.