Τα «γυμνάσια» Μακρόν σε Ερντογάν

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η αιφνίδια υπαναχώρηση της Τουρκίας χθες και η απόφασή της να συμμετάσχει τελικώς στη Διάσκεψη για τη Λιβύη που διοργανώνεται σήμερα στο Παρίσι, σηματοδοτεί όχι απλώς μία σαφή προσωπική ήττα του προέδρου Ρ. Τ. Ερντογάν έναντι του Γάλλου προέδρου Εμ. Μακρόν αλλά και μέτρο του εκνευρισμού της Άγκυρας, ως προς τον ρόλο που διαδραματίζει πλέον η Ελλάδα στη Μεσόγειο.

Μόλις πρόσφατα, στον απόηχο της συνόδου των G20 στη Ρώμη, ο Τούρκος πρόεδρος διεμήνυε ότι η χώρα του δεν θα συμμετάσχει σε μια διάσκεψη για τη Λιβύη στο Παρίσι, εάν συμμετάσχουν σε αυτήν η Ελλάδα, η Κυπριακή Δημοκρατία και το Ισραήλ. Χθες, μόλις δέκα ημέρες αργότερα, η Τουρκία ανακοίνωσε, την παραμονή της διάσκεψης των Παρισίων, ότι τελικώς, παρά την ελληνική παρουσία, θα συμμετάσχει σε αυτήν, δια του υφυπουργού Εξωτερικών Σεντάτ Ονάλ.

Πρόκειται, βεβαίως, για την πρώτη διάσκεψη με αντικείμενο τη Λιβύη στην οποία συμμετέχει η χώρα μας, καθώς κατά τις προηγούμενες διοργανώσεις, που είχαν γίνει με ευθύνη της Γερμανίας, είχε αποκλειστεί κατόπιν τουρκικής επιμονής.

Αυτές οι εξελίξεις διαδραματίζονται, πρώτον, υπό το φως της αυξημένης στρατιωτικής παρουσίας που διατηρεί η Γαλλία στη Μεσόγειο και δη στο ανατολικό της τμήμα και δεύτερον, του διευρυμένου πλέγματος συμμαχιών το οποίο καλλιεργεί η Ελλάδα για την προάσπιση των εθνικών της συμφερόντων. Κεντρικό ρόλο στη διαδικασία αυτή, δε, διαδραματίζει η Γαλλία, διαμέσου της αμυντικής συμφωνίας που συνήψε με την Ελλάδα.

Με αυτή την πρώτη νίκη της χώρας μας, η οποία έχει ως στόχο την αποκατάσταση της δημοκρατικής ομαλότητας στη Λιβύη μέσω της διενέργειας εκλογών και της απόσυρσης των ξένων στρατευμάτων και μισθοφόρων από τα εδάφη της, ελπίζεται ότι ανοίγει ο δρόμος για την κατάργηση του, παρανόμου ούτως ή άλλως, τουρκο-λιβυκού μνημονίου.

Δεν πρόκειται, όμως, περί της μόνης θετικής εξέλιξης.

Την επόμενη Παρασκευή 19 τρέχοντος, διοργανώνεται τετραμερής διάσκεψη Ελλάδας, Κύπρου, Γαλλίας και Αιγύπτου, στην Αθήνα, σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών, με προφανές αντικείμενο τις εξελίξεις στην Αν. Μεσόγειο και αντιστοίχως προφανή απόντα την Τουρκία, η οποία, ως γνωστόν, προωθεί το δόγμα περί «γαλάζιας πατρίδας», σε ευθεία καταπάτηση του διεθνούς δικαίου αλλά και της ΑΟΖ Ελλάδας - Αιγύπτου.

Αντίστοιχα, η Ελλάδα εμφανίζεται να εξασφάλισε, παρά τις όποιες περί του αντιθέτου επιφυλάξεις είχαν διατυπωθεί, την υποστήριξη της Ιταλίας στην προσπάθεια ακύρωσης του τουρκολιβυκού μνημονίου αλλά και μια σταδιακή μετατόπιση της άποψης της ιταλικής κυβέρνησης όσον αφορά τη στάση της απέναντι στην Τουρκία, όπως διαφάνηκε κατά την πρόσφατη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών Ν. Δένδια και Λ. ντι Μάιο.

Όλα αυτά, δε, καθ’ ην ώρα η ΕΕ παρέτεινε για ακόμη ένα έτος τις κυρώσεις της κατά της Τουρκίας για τις παράνομες γεωτρήσεις που αυτή πραγματοποιεί στην Αν. Μεσόγειο.

Υπ’ αυτό το πρίσμα και στον βαθμό που προσμετρήσουμε -πέραν εκείνου της Γαλλίας- και τον ρόλο που διαδραματίζει το Ισραήλ στην περιοχή καθώς και την αμυντική συμφωνία με τις ΗΠΑ αλλά και συμφωνίες που περνούν «κάτω από τα ραντάρ» όπως αυτές που συζήτησε ο Α/ΓΕΕΘΑ Κ. Φλώρος, κατά το πρόσφατο ταξίδι του στην Ιορδανία,  η Ελλάδα εμφανίζεται να έχει εξασφαλίσει έναν κλοιό υποστήριξης των εθνικών της θέσεων στη Μεσόγειο, δίκην ασπίδας στις τουρκικές επιδιώξεις.

Θέση-κλειδί, δε, σε αυτή την ασπίδα εμφανίζεται να κατέχει η Γαλλία, για την εξυπηρέτηση, ευλόγως, και δικών της στόχων.

Προφανώς, δεν είναι το τέλος της προσπάθειας. Δεν είναι όμως και λίγο.