Η πανδημία, η στρουθοκάμηλος και το... ξεμάτιασμα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η τρέχουσα αντιπαράθεση κυβέρνησης - αξιωματικής αντιπολίτευσης σχετικά με τη συγκρότηση διακομματικής επιτροπής επιστημόνων αλλά και την κατάθεση τροπολογίας για την είσοδο ανεμβολίαστων πιστών τις εκκλησίες μόνον κατόπιν rapid test, πολιτικοποιεί κατά τρόπο αχρείαστο τη διαχείριση της πανδημίας.

Τα μέτρα εισηγούνται οι επιστήμονες και τις αποφάσεις λαμβάνει η κυβέρνηση, η οποία έχει και την ευθύνη για το τελικό αποτέλεσμα, επί του οποίου κρίνεται εξάλλου.  Τα υπόλοιπα έχουν προφανή  πολιτική σκοπιμότητα και ψηφοθηρική χροιά. Εκτός κι αν συνοδεύονται από συγκεκριμένες προτάσεις, τις οποίες η κυβέρνηση θα όφειλε να εξετάσει.

Η εξαίρεση των εκκλησιών από την πρόσφατη δέσμη μέτρων για τον περιορισμό της πανδημίας, για παράδειγμα, θα μπορούσε να αποτελέσει πεδίο δόξης λαμπρό, στο πλαίσιο αυτών των προτάσεων. Διότι στη συγκεκριμένη περίσταση, όσο διαβεβαιωτική κι αν είναι η θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου (απάντηση στην πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ να καταθέσει τροπολογία επί του θέματος) ότι η κυβέρνηση έλαβε μέτρα κατά το παρελθόν σε ό,τι αφορά στις εκκλησίες -και άρα μπορεί να το επαναλάβει εφόσον το κρίνει σκόπιμο- δεν παύει να θυμίζει τη γνωστή στάση της στρουθοκαμήλου.

Διότι όταν είναι πλήρως εκπεφρασμένη η εκτίμηση των ειδικών ότι στις εκκλησίες συρρέει και πλήθος ανεμβολίαστων δημιουργώντας δυνητικές εστίες υπερμετάδοσης της πανδημίας, η εξαίρεσή τους από μέτρα που ελήφθησαν για την αναχαίτιση του νέου κύματος της πανδημίας μόνον ως εθελοτυφλία μπορεί να χαρακτηριστεί. Τα ελατήριά της είναι, δε, τόσο προφανή όσο και εκείνα του ΣΥΡΙΖΑ όταν προτείνει η σύνθεση της επιτροπής των επιστημόνων που συμβουλεύουν την κυβέρνηση να προέρχεται από τα πολιτικά κόμματα.

Εκεί έχει όντως δίκιο ο φίλτατος κ. Γ. Οικονόμου: «... η επιστημοσύνη κρίνεται από την επιστημονική κοινότητα, όχι από κόμματα».

Τούτων λεχθέντων, πού ακριβώς βρισκόμαστε; Πρώτον και κυριότερο, σε μία νέα και ιδιαίτερα οξεία έξαρση της πανδημίας. Δεύτερον, σε μία νέα πτυχή της αέναης πολιτικής αντιπαράθεσης κυβέρνησης - αξιωματικής και λοιπής αντιπολίτευσης, αυτή τη φορά αναφορικά με τη διαχείριση της πανδημίας.

Υπό τις περιστάσεις, ίσως όλα αυτά να έπρεπε να είναι αναμενόμενα. Όπως υποστηρίχθηκε και πρόσφατα από αυτό εδώ το μετερίζι, προς τι τα νέα μέτρα όταν δεν εφαρμόζονταν τα παλιά;

Ωστόσο, όπως λένε οι Βρετανοί φίλοι μας, δεν έχει νόημα να κλαίμε για γάλα που έχει ήδη χυθεί. Αντίθετα, υπό περιστάσεις μάλλον πρωτόγνωρες για τη χώρα μας, αφενός, οι κυριότεροι πολιτικοί εκφραστές της θα μπορούσαν να επιδείξουν μία σπάνια στιγμή σύμπλευσης ώστε να καταβάλουν μία κοινή προσπάθεια για να πεισθεί ένας κατά το δυνατόν μεγαλύτερος αριθμός πολιτών να εμβολιαστεί.

Αντιστοίχως, δε, η Εκκλησία θα όφειλε να συμμαζέψει τα του οίκου της και όσους εκ των κληρικών ενθαρρύνουν το αντιεμβολιαστικό κίνημα, ώστε η εμβολιαστική προσπάθεια και μαζί της όλοι εμείς να έχουμε μία καλύτερη τύχη.

Φευ, όμως, όλα αυτά εντάσσονται μάλλον στις ευχές περί «επί γης ειρήνη», που διατυπώνονται ενίοτε σε διαγωνισμούς ομορφιάς. Διότι, στην πράξη, ελάχιστες είναι οι πιθανότητες αν όχι σύμπλευσης, τουλάχιστον συνεννοήσεως του πολιτικού κόσμου της χώρας, στην κοινή εμβολιαστική προσπάθεια και στην προσέλκυση πιστών τε και απίστων προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ίσως για αυτό να απαιτούνταν ένα «ξεμάτιασμα», το οποίο είναι τόσο δημοφιλές σε μερίδα της κοινωνίας μας. Ακόμη και για αυτό, όμως, ελάχιστες ελπίδες υπάρχουν.