Προφάσεις εν αμαρτίαις η αξιολόγηση στα σχολεία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ο κανόνας είναι ότι κάθε γονιός θέλει να προσφέρει στα παιδιά του ένα καλύτερο αύριο. Το κυριότερο εργαλείο για την επίτευξη αυτού του στόχου, δε, θεωρείται -ανά τους αιώνες- η εκπαίδευση.

Σε αυτήν προσβλέπει η κάθε οικογένεια που επιθυμεί τα τέκνα της να ατενίσουν το μέλλον με αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση και αυτή αποτελεί την κυριότερη οδό εξασφάλισης προόδου σε οποιονδήποτε τόπο.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, όσο καλύτερα λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα, τόσο αποτελεσματικότερο είναι στην επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου. Αρκεί να υπάρχει ένα μέτρο αξιολόγησης των επιδόσεών του, ούτως ώστε να είναι δυνατή η υπέρβαση των όποιων ατελειών του και άρα η βελτίωσή του.

Σε αυτό το πλαίσιο, ακριβώς, έγινε ευπρόσδεκτη από μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας η προσπάθεια που εμφανίστηκε να καταβάλλει το υπουργείο Παιδείας για την καθιέρωση μίας -αν μη τι άλλο, ήπιας μορφής- αξιολόγησης στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ιδίως υπό το φως αντίστοιχων προσπαθειών εκ μέρους προηγούμενων κυβερνήσεων, οι οποίες δεν ευδοκίμησαν, κυρίως, εξαιτίας των αντιδράσεων των εκπαιδευτικών και των συνδικαλιστικών τους εκπροσώπων.

Πρόσφατα, ο πρώην υπουργός Στέφανος Μάνος έθεσε στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου, με άρθρο του στην «Καθημερινή» υπό τον τίτλο «Η κα Κεραμέως και η δήθεν αξιολόγηση» την εντύπωσή του ότι η αρμόδια υπουργός κα Ν. Κεραμέως «παρά τις προφανώς καλές προθέσεις, προτιμά να μας παραπλανά σε ό,τι αφορά την αξιολόγηση».

Σύμφωνα με το σκεπτικό που ανέπτυξε ο παλαίμαχος πολιτικός, εάν η κυβέρνηση όντως επιθυμούσε να υιοθετήσει ένα μέτρο αξιολόγησης των επιδόσεων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, τότε θα μπορούσε να έχει προστρέξει στο πλέον πρόσφορο εργαλείο για αυτόν τον σκοπό: τα αποτελέσματα των ετήσιων Πανελλαδικών εξετάσεων.

Πρόκειται για εξετάσεις οι οποίες θεωρούνται -κατά τεκμήριο- ως αδιάβλητες και οι οποίες αφορούν περί τις 100.000 εξεταζόμενους ετησίως. Βάσει της κατάλληλης επεξεργασίας των στοιχείων των αποτελεσμάτων τους - ο κ. Μάνος παραθέτει, δε, συγκεκριμένη μεθοδολογία ως προς αυτό-, θα μπορούσαν να καταδειχθούν οι επιδόσεις στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δημόσια και ιδιωτική, σε επίπεδο όχι μόνο σχολικών μονάδων αλλά ακόμη και τμημάτων.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, όχι μόνο θα παρακάμπτονταν οι όποιες αντιδράσεις στις σημερινές προσπάθειες του υπουργείου Παιδείας αλλά θα υπήρχε και ένα απτό μέτρο αξιολόγησης των επιδόσεων ολόκληρου του «συστήματος», βάσει αποτελεσμάτων που έχουν εξαχθεί σε ανύποπτο χρόνο, διαμέσου μίας διαδικασίας η οποία θεωρείται αδιάβλητη.

Εάν δεν θέλουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, οφείλουμε να αποδεχθούμε την ορθότητα και το βάσιμο των επιχειρημάτων του φίλτατου κ. Μάνου. Όπως αντίστοιχα, οφείλουμε να αναρωτηθούμε -εκ του αποτελέσματος- και ως προς τις προθέσεις της εξίσου φιλτάτης κας Κεραμέως.

Διότι, εντέλει, κάποια στιγμή ο εμπαιγμός οφείλει να τερματιστεί.

Μόνον η γνώση μπορεί να μας οδηγήσει σε ένα καλύτερο αύριο. Όσο στερούμαστε αυτής της γνώσης, ναρκοθετούμε, εμείς οι ίδιοι, το μέλλον μας. Ο κάθε συνεπής φορολογούμενος πολίτης αυτής της χώρας, ο οποίος βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να χρηματοδοτήσει τη λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος, δικαιούται να γνωρίζει σε ποιους εμπιστεύεται το μέλλον των παιδιών του.

Αυτή τη γνώση, δε, ουδείς δικαιούται να του τη στερήσει. Εκπαιδευτικός, πολιτικός ή άλλος...