Αν όχι τώρα, πότε;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Μετά από σχεδόν μία δεκαετία κρίσης και τη μεγαλύτερη ύφεση σε καιρό ειρήνης στην παγκόσμια οικονομική ιστορία, η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει ούτε μία στιγμή για την εφαρμογή ενός βιώσιμου και ολοκληρωμένου σχεδίου για την παραγωγική της ανασυγκρότηση και την ανάκαμψη της οικονομίας της.

Ούτε μέχρι τον Αύγουστο, εφέτος, οπότε λήγει η χρηματοδότησή της από εταίρους και δανειστές, ούτε καν μέχρι το Πάσχα, οπότε, όπως προανήγγειλε ο φίλτατος υπουργός των Οικονομικών Ευκλ. Τσακαλώτος, η κυβέρνηση θα παρουσιάσει αυτό το περίφημο πρόγραμμά της για τη μεταμνημονιακή εποχή.

Τι ακριβώς εμποδίζει το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης να παρουσιάσει εδώ και τώρα τα σχέδιά του για το πώς θα βγει η χώρα από το σημερινό της τέλμα;

Εντέλει, ακριβώς το ίδιο σχέδιο δεν μας υποσχόταν -προ διετίας και πλέον- ο φίλτατος κ. Γ. Σταθάκης από τη θέση του υπουργού Οικονομίας και ακριβώς το ίδιο σχέδιο δεν μας έχει τάξει και ο σημερινός κάτοχος αυτής της θέσης Δ. Παπαδημητρίου (επίσης φίλτατος) εδώ και τόσο καιρό;

Τι εμποδίζει, άραγε, την κυβέρνηση να παρουσιάσει άμεσα τις βασικές προβλέψεις του σχεδίου της και τις μεταρρυθμίσεις που αυτό θα περιέχει, ώστε να υπάρξει ο προσήκων διάλογος με τους παραγωγικούς φορείς  της οικονομίας;

Επί τρία -άντε δυόμισι- χρόνια που κρατά τα ηνία της χώρας, δεν έχει επιτέλους αντιληφθεί τι πρέπει να αλλάξει και τι όχι σε αυτόν τον τόπο, ώστε να σταθούμε στα πόδια μας, κάποια στιγμή;

Οι παραγωγικοί φορείς της χώρας και πρώτος και καλύτερος ο ΣΕΒ είναι βέβαιον ότι μπορούν να καταθέσουν άμεσα τις προτάσεις τους ως προς αυτά που παραμένουν κακώς κείμενα, μετά από οκτώ χρόνια μεταρρυθμίσεων ή ακριβέστερα, θεσμοθέτησης μεταρρυθμίσεων αλλά μη εφαρμογής τους.

Επί οκτώ χρόνια, η χώρα άγεται και φέρεται, όμηρος του πελατειακού της συστήματος, μεταξύ της εφαρμογής ή μη των μνημονιακών δεσμεύσεών της, με αποτέλεσμα, σήμερα, στην εκπνοή του μνημονιακού της βίου, να έχει ακόμη ανάγκη τουλάχιστον από μία… δεκαετία μεταρρυθμίσεων, όπως μας είπε χθες από τη Χάγη ο -καθ' όλα λαλίστατος αλλά εξακολουθητικά φίλτατος- Ντέκλαν Κοστέλο, της γνωστής τρόικας…

Από τα «ψηφίζω με βαριά καρδιά» του ΠΑΣΟΚ και τα «Ζάππεια» της ΝΔ, έως τα «σκίζω με ένα νόμο και ένα άρθρο» του ΣΥΡΙΖΑ, το πολιτικό προσωπικό της χώρας ουδέποτε πραγματικά ενστερνίστηκε την ανάγκη εφαρμογής ενός ολοκληρωμένου σχεδίου μεταρρυθμίσεων για την έξοδο από την κρίση.

Αντίθετα, αναγκασμένο από την «κόλαση» που θα σήμαινε μία άτακτη χρεοκοπία, αυτό το πολιτικό προσωπικό εφάρμοσε, με διάφορους βαθμούς επιτυχίας -με την παρούσα κυβέρνηση να φέρει ομολογημένα το υψηλότερο σκορ- μέτρα που θα του επέτρεπαν να πάρει την επόμενη «δόση».

Η δημοσιονομική προσαρμογή επιτεύχθηκε, αρχικά με τα οριζόντια μαχαίρια σε μισθούς και συντάξεις και στη συνέχεια με την υπερφορολόγηση, ενώ στο πεδίο των μεταρρυθμίσεων, ζέση υπήρξε μόνο κατά τον τελευταίο χρόνο…

Ως πότε, λοιπόν, θα περιμένουμε για αυτό το περίφημο «μεταμνημονιακό σχέδιο, του οποίου θα έχουμε -επιτέλους- την «ιδιοκτησία» και άρα τη βούληση για την πραγματική εφαρμογή του;

Μία χώρα με ένα εκατομμύριο ανέργους και πάνω από 4 εκατομμύρια φορολογουμένους με ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την Εφορία, έχει την πολυτέλεια να περιμένει έως το Πάσχα ή και παραπέρα για να κάνει «Ανάσταση»;