Υπάρχουν και όρια!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η σύλληψη δύο ανδρών στην περιοχή του Ζωγράφου, χθες, οι οποίοι φέρονται, κατά την αστυνομία, ότι συμμετείχαν σε ληστείες σε βάρος πεζών στην Πανεπιστημιούπολη, σημειώνεται στον απόηχο των βαρύτατων καταγγελιών για κλίμα βίας και ανομίας στον συγκεκριμένο πανεπιστημιακό χώρο, που διετύπωσε ο κ. Μάνος Στεφανίδης, αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ.

Στην επιστολή του προς τις πρυτανικές Αρχές, η οποία έλαβε ευρεία δημοσιότητα χθες από σειρά ειδησεογραφικών μέσων, ο κ. Στεφανίδης περιγράφει με τα μελανότερα χρώματα όσα διαδραματίζονται στην Πανεπιστημιούπολη, εξαιτίας της «…αυξημένης παραβατικότητας και των  εγκληματικών ομάδων που δρουν ανενόχλητες…».

Ο κ. Στεφανίδης, ο οποίος έχει πέσει και ο ίδιος θύμα ληστειών, επιθέσεων και προπηλακισμών, καταγγέλλει ότι αντίστοιχα περιστατικά σημειώνονται εξακολουθητικά κατά φοιτητών, διδασκόντων αλλά ακόμη και κατά φυλάκων της Πανεπιστημιούπολης.

Επισημαίνει, δε, απευθυνόμενος προς την πρυτανεία του ΕΚΠΑ, ότι «… η συγκάλυψη των αλλεπάλληλων κρουσμάτων βίας εξισούται με συνενοχή όλων ημών των εχόντων την ηθική αλλά και τη νομική ευθύνη».

Η μακροσκελής απάντηση που εξέδωσε χθες το ΕΚΠΑ προς τον κ. Στεφανίδη, αφού παραθέτει τα προβλήματα, κυρίως οικονομικά, που αφορούν στη φύλαξη του χώρου, καταλήγει στην εξής επισήμανση: «Η προάσπιση του χώρου του Πανεπιστημίου από παραβατικές ενέργειες δεν είναι ευθύνη των μελών ΔΕΠ, των εργαζομένων και των φοιτητών, αλλά ευθύνη και έργο της Πολιτείας…».

Όλα αυτά, δε, σε έναν πανεπιστημιακό χώρο, στον οποίο μπορεί να εισέλθει η αστυνομία μόνο κατόπιν «προσκλήσεως» της Πρυτανείας, ελέω του περίφημου «ασύλου». 

Τα όσα διαδραματίζονται στου Ζωγράφου, υπό άλλες περιστάσεις, ίσως να μην αποτελούσαν σημείο ενδιαφέροντος.

Συνιστούν, όμως, τμήμα ενός ευρύτερου παζλ, το οποίο εκτυλίσσεται στους χώρους των πανεπιστημίων ανά την Επικράτεια, εδώ και καιρό.

Από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, έως τις πανεπιστημιακές σχολές της Κρήτης και βεβαίως, στα ΑΕΙ της Αθήνας, η ύπαρξη του ασύλου προσφέρει στέγη σε κάθε λογής ανομίες, συμπεριλαμβανομένης βεβαίως και της διακίνησης ναρκωτικών ουσιών, που έχουν επανειλημμένως δει το φως της δημοσιότητας.

Στο δε Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο, αίθουσες τελούν υπό καθεστώς μόνιμης κατάληψης για την αποθήκευση «πυρομαχικών», όπως οι βόμβες μολότοφ και οι ξύλινοι λοστοί, που χρησιμοποιούνται, πλέον σχεδόν καθημερινά, στις αψιμαχίες μεταξύ «γνωστών-αγνώστων» και της αστυνομίας , πέριξ των Εξαρχείων. 

Επεισόδια στα Εξάρχεια, περιστατικά επιθέσεων κατά φοιτητών ή καθηγητών ή άλλες εκδηλώσεις παραβατικότητας «είχαμε» πάντα σε αυτόν τον τόπο.

Ήσαν, όμως, η εξαίρεση και κυριότερα δεν σημειώνονταν υπό καθεστώς ανοχής.

Πλέον, όμως, είναι ο κανόνας.

Η ύπαρξη αυτών των φαινομένων σταδιακά εμφανίζεται να έχει γίνει τμήμα της καθημερινότητάς μας και της σύγχρονης «κουλτούρας», η οποία μας περιβάλλει.

Αυτό είναι το πλέον επικίνδυνο.

Έχουμε «μάθει» να ζούμε σε μία πραγματικότητα, σε μία σύγχρονη ρουτίνα, η οποία απαρτίζεται από περιστατικά βίας και συνάμα ανοχής. 

Πρόκειται, σαφώς, για ένα στοιχείο εκφυλισμού. Μία ένδειξη παρακμής.

Είναι σαφές, δε, ότι αυτή η εικόνα δεν πρόκειται να απομακρυνθεί αλλά -κατά πάσα βεβαιότητα- να ενταθεί, ενόσω η Πολιτεία εμφανίζεται τόσο πρόθυμη να στρέψει αλλού το βλέμμα της, παρά να την αντιμετωπίσει.

Υπάρχουν όμως και όρια.

Το να οδηγηθεί η κοινωνία μας στα όριά της και επ’ αυτού του ζητήματος, ουδείς θα όφειλε να το επιδιώκει ή να το επιζητεί.