Στερνή μου γνώση…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ακόμη και τώρα, μία ανάσα πριν το τέλος του προγράμματος και τη λεγόμενη «αυτοδύναμη» (κατά την πλέον πρόσφατη ορολογία) έξοδο της χώρας από αυτό, μία απλή αλήθεια στέκει ως ογκόλιθος μπροστά στο όλο εγχείρημα.

Τα νούμερα -του χρέους- δεν βγαίνουν.

Το λέει εδώ και χρόνια το ΔΝΤ και για αυτόν τον λόγο -ακόμη έως και σήμερα- δεν έχει ενεργοποιήσει το πρόγραμμά του για την Ελλάδα και εσχάτως το ομολόγησε ο φίλτατος Βίζερ, λέγοντας ότι μία αναδιάρθρωση χρέους θα ήταν «η σωστή κίνηση» το 2009, αλλά ότι οι τότε συνθήκες δεν το επέτρεπαν καθώς «το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα πήγαινε σαν τρελό», ενώ πλέον το ομολογεί και η ίδια η Κομισιόν.

Σύμφωνα με το Bloomberg, έκθεση βιωσιμότητας που εκπόνησε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή διαπιστώνει ότι το ελληνικό χρέος, το οποίο σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ διαμορφώθηκε στα 313,524 δισ. ευρώ το Γ’ τρίμηνο του 2017, βρίσκεται σε τροχιά επιδείνωσης, καθώς η αναλογία χρέους προς ΑΕΠ αναμένεται να φτάσει στο 181,1% το 2017, στο 165% το 2020, στο 127,2% το 2030 και στο 96,4% το 2060, προβλέψεις που είναι ελαφρώς υψηλότερες από αυτές του περασμένου Ιουνίου.

Εάν, όμως, έχουν όντως έτσι τα πράγματα και εάν σχεδόν το σύνολο των εμπλεκόμενων φορέων συμφωνούν ότι πράγματι «τα νούμερα δεν βγαίνουν», τότε ποια άλλη λύση μένει, μετά από συνολικά οκτώ χρόνια «ελληνικού προγράμματος», παρά η απομείωση αυτού του χρέους, ούτως ώστε να… «βγουν τα νούμερα»;

Το ερώτημα θα είχε προφανή απάντηση, εάν δεν αναφυόταν -επίσης ως ογκόλιθος- μία έννοια που συνοδεύει το ελληνικό ζήτημα από την αρχή της κρίσης: η παράμετρος της εμπιστοσύνης.

Ακόμη κι αν υποθέσουμε -μολονότι δεν είναι η «πλήρης αλήθεια»- ότι η ελληνική διάσωση έγινε το 2010, παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις του Συμφώνου Σταθερότητας, χάριν της σωτηρίας των ευρωπαϊκών τραπεζών, οι δύο βασικοί λόγοι για τους οποίους ουδέποτε υπήρξε απομείωση των δανείων του «επίσημου τομέα» αφορούσαν, πρώτον, το εσωτερικό ακροατήριο των κρατών-μελών της Ευρωζώνης και δεύτερον, την πεποίθηση ότι η Ελλάδα ήταν «βαρέλι δίχως πάτο».

Με άλλα λόγια, αφορούσαν πολιτικές παραμέτρους. Το πώς θα μπορούσε να αιτιολογηθεί ενώπιον του ακροατηρίου των Ευρωπαίων φορολογουμένων-ψηφοφόρων ότι θα απομειώνονταν δάνεια προς τους Έλληνες, παρά τη συστηματική τάση τους να δημιουργούν ελλείμματα.

Υπό αυτό το πρίσμα και δεδομένης της δημοσιονομικής εξυγίανσης την οποία παρουσιάζει -επίσης συστηματικά- η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, η όλη υπόθεση αφορά κυρίως την απουσία εμπιστοσύνης, ότι η χώρα δεν θα επιστρέψει στις παλιές κακές συνήθειές της, χάριν του πελατειακού χαρακτήρα του πολιτικού συστήματός της.

Σε μεγάλο βαθμό, δε, αυτή η απουσία εμπιστοσύνης είναι αιτιολογημένη, υπό το φως πρόσφατων δειγμάτων διαχείρισης του λεγόμενου δημόσιου χρήματος, μέσω της επιδοματικής πολιτικής αλλά και των προσλήψεων στις οποίες έχει ήδη επιδοθεί, έως έναν βαθμό, η χώρα.

Μόνη δυνατή οδός, ούτως ώστε να παρακαμφθούν οι ενδοιασμοί που ακόμη υπάρχουν για την αναγκαία απομείωση του ελληνικού χρέους και άρα να καταστεί εφικτή η λεγόμενη «αυτοδύναμη» έξοδος στις αγορές, θα ήταν η ύπαρξη συμφωνίας για κάποιον αυξημένο βαθμό εποπτείας.

Το πώς ακριβώς θα λέγεται αυτός ο «βαθμός εποπτείας» ή ποια μορφή θα λάβει δεν είναι σαφές, αν και είναι βέβαιο ότι θα περιλαμβάνει τη λεγόμενη “conditionality” (αιρεσιμότητα), που περιελάμβαναν όλα τα έως τώρα μνημόνια. Αυτό που είναι επίσης απολύτως σαφές είναι ότι είναι αναγκαίος, εάν επιθυμούμε τη μακροπρόθεσμη εξασφάλιση όρων βιωσιμότητας για το δημόσιο χρέος.

Αυτό είναι και το τίμημα που καλούμεθα να καταβάλλουμε έναντι αυτής της διαβόητης «απουσίας εμπιστοσύνης», η οποία ούτως ή άλλως μας οδήγησε και στην κρίση…