Εξωτερική πολιτική και συλλαλητήρια

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Τα συλλαλητήρια, όπως αυτό το οποίο πραγματοποιήθηκε χθες στη Θεσσαλονίκη σχετικά με το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, ανεξαρτήτως της μαζικότητάς του ή του εάν ήταν ογκωδέστερο ή μη του αντιστοίχου του 1992, δεν μπορούν να είναι αποκλειστικός γνώμονας για τη διαμόρφωση εξωτερικής πολιτικής.

Το μήνυμα που εξέπεμψε το χθεσινό συλλαλητήριο πρέπει να προσμετρηθεί, όμως, η εξωτερική πολιτική επί ενός θέματος το οποίο έχει αναχθεί σε εθνικής σημασίας οφείλει να είναι αποτέλεσμα μίας διαδικασίας εθνικής συνεννόησης, η οποία μέχρι στιγμής απουσιάζει.

Ακριβέστερα, εκεί, το πολιτικό προσωπικό της χώρας προχωρά επιβεβαιώνοντας καθημερινά το μέγιστο έλλειμμα υπευθυνότητας που το χαρακτηρίζει.

Η κυβέρνηση, μόλις πρόσφατα και δια στόματος πρωθυπουργού Α. Τσίπρα, έκανε σαφή τη θέση της επί του ζητήματος της ονομασίας της γείτονος, για την οποία μόνον έμμεσες αναφορές είχαν γίνει έως τώρα, μέσω του αρμόδιου υπουργού των Εξωτερικών Ν. Κοτζιά.

Συνάμα, εξακολουθεί να βαρύνεται από την έως τώρα κάθετη αντίθεση του εταίρου της Π. Καμμένου και των ΑΝΕΛ, που δηλώνουν κατηγορηματικά αντίθετοι στη χρήση του όρου «Μακεδονία» στην ονομασία της γείτονος, ενώ ουδεμία πρωτοβουλία έχει αναλάβει έως τώρα για την ενημέρωση της αντιπολίτευσης περί των εξελίξεων επί αυτού του κρίσιμου ζητήματος.

Η αξιωματική αντιπολίτευση ορθώς προτάσσει την ενδοκυβερνητική αντίθεση επί του ζητήματος της ονομασίας της ΠΓΔΜ, ωστόσο είναι εκκωφαντική η απουσία διατύπωσης επίσημης θέσης εκ μέρους της επί του θέματος και σαφώς μη εποικοδομητική η άρνησή της να συμμετάσχει σε Συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, δίχως την πρότερη εξασφάλιση ενιαίας κυβερνητικής γραμμής επί του θέματος.

Εντέλει, η ίδια εμμένει στη «γραμμή» της κυβέρνησης Καραμανλή του 2008 ή υπερακοντίζει υπό το βάρος της πολιτικής πίεσης που υφίσταται προς αυτή την κατεύθυνση;

Το δε ΠΑΣΟΚ ορθά ζητά σύγκληση του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής, αν μη τι άλλο για την εξασφάλιση επίσημης ενημέρωσης επί του ζητήματος αλλά και πάλι το ίδιο δεν εμφανίζει επαρκή διαύγεια ως προς τις θέσεις του στο ονοματολογικό ζήτημα.

Συνολικά, δε, και ιδίως μετά το χθεσινό συλλαλητήριο, αναβιώνουν στη χώρα φωνές «υπερπατριωτισμού» και λαϊκισμού και επιχειρείται εκ νέου η πολιτική καπηλεία ενός «εθνικού ζητήματος», με στόχο είτε προσωπικά, είτε κομματικά συμφέροντα.

Ως αποτέλεσμα, η χώρα σύρεται εκ νέου σε δύο στρατόπεδα, εν μέσω ιδιαίτερης έντασης, σχετικά με το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, ενώ μόλις πρόσφατα εξήλθε ενός ακόμη διχασμού, ο οποίος αφορούσε το μνημόνιο.

Πρόκειται για ασφαλή συνταγή καταστροφής.

Όχι τόσο σε ό,τι αφορά στην τελική έκβαση του ζητήματος της ονομασίας της γείτονος, όσο κυριότερα του επιπέδου πολιτικής σταθερότητας του τόπου και του «ανοίγματος» ή της δημιουργίας νέων πληγών γύρω από ένα εθνικό ζήτημα.

Ενώ η προσοχή μας, δε, είναι στραμμένη -δίχως άλλο και για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας- στους εκ βορρά γείτονές μας, οι εξ ανατολών εμφανίζονται σε κρεσέντο επιθετικότητας σε όλα τα μέτωπα.

Ακόμη χειρότερα, δε, όλα αυτά συμβαίνουν ενώ η χώρα δεν έχει ακόμη επουλώσει τα τραύματά της από τη δεκαετή κρίση που ακόμη διανύει και παραμένει δίχως σχέδιο δικής της έμπνευσης και ιδιοκτησίας για την «επόμενη ημέρα».

Κοντολογίς, υπάρχει περίσσεια μυωπικού καιροσκοπισμού και ανεπάρκεια σοβαρότητας και υπευθυνότητας.

Εάν όλα αυτά δεν αποτελούν ασφαλή συνταγή αποτυχίας, τότε τι είναι και εντέλει υπό τις σημερινές συνθήκες πόσα ακόμη μπορεί να «αντέξει» η χώρα μας;