Φοβάται ο Γιάννης το θεριό;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Επιστροφή στην κανονικότητα δίχως άρση των κεφαλαιακών περιορισμών, δεν νοείται.

Για την ακρίβεια, δίχως άρση και όχι απλώς χαλάρωση των περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων, δεν νοείται ούτε ταχεία αναθέρμανση της οικονομικής δραστηριότητας, ούτε φυσικά υλοποίηση σημαντικών ιδιωτικών επενδύσεων.

Εντέλει, εάν θέλουμε να ανακτήσουμε το πλήρες μέγεθος των ωφελημάτων που συνοδεύουν το ευρώ, οφείλουμε να αποκαταστήσουμε την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων.

Δίχως αυτήν, είμαστε μόνο με το «ένα πόδι» στο ενιαίο νόμισμα.

Η επικείμενη ολοκλήρωση της Γ’ αξιολόγησης του προγράμματος προσαρμογής, με την επικύρωση των αποτελεσμάτων της από το Eurogroup, εμφανίζεται ως μία πρόσφορη ευκαιρία περαιτέρω χαλάρωσης των κεφαλαιακών περιορισμών, οι οποίοι μας συνοδεύουν από το καλοκαίρι του 2015.

Η λήξη του προγράμματος εφέτος τον Αύγουστο, ωστόσο, οφείλει να είναι και η λήξη της περιόδου ισχύος κάθε περιορισμού στην κίνηση κεφαλαίων, καθώς θα καταδειχθεί έτσι η εμπιστοσύνη που έχει η ίδια η χώρα προς την οικονομική της σταθερότητα και την περαιτέρω πορεία της εντός του ευρώ. 

Η εμπιστοσύνη δεν είναι μονόδρομος. Είναι δρόμος διπλής κατεύθυνσης.

Εάν η ίδια η χώρα και όσοι είναι υπεύθυνοι για τη χάραξη της οικονομικής της πολιτικής δεν δείξουν -έμπρακτα- ότι εμπιστεύονται τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος, γιατί θα έπρεπε να περιμένουμε να πράξουν το ίδιο, τρίτοι.

Εάν η χώρα συνεχίσει να πορεύεται στην παρούσα πορεία της, η ανάκληση των κεφαλαιακών περιορισμών θα τονώσει παρά θα μειώσει τις καταθέσεις.

Ήδη, το 2017 επέστρεψαν στα γκισέ των τραπεζών καταθέσεις ύψους 4 δισ. ευρώ, οδηγώντας το συνολικό αποταμίευμα στα 123 δισ. ευρώ.

Πρόκειται για μία εξέλιξη η οποία κατέστη δυνατή μόνο χάρη στην εκπλήρωση των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει η Ελλάδα έναντι των εταίρων και δανειστών της, καθώς οδήγησε στην ανάκτηση μέρους της χαμένης εμπιστοσύνης του καταθετικού κοινού στην οικονομική και νομισματική πορεία του τόπου.

Εμπιστοσύνης η οποία είχε διαρραγεί κατά τρόπο σαφή από την αρχή του μνημονιακού βίου της χώρας και έλαβε δραματικές διαστάσεις κατά το πρώτο εξάμηνο διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το 2015, οδηγώντας το αποταμίευμα από τα 160 δισ. ευρώ το 2014 σε σημαντικά χαμηλότερα επίπεδα, περίπου αντίστοιχα του επιπέδου των τότε χορηγήσεων.

Πλέον, η κατάσταση είναι διαφορετική.

Οι συστημικές τράπεζες περιόρισαν σημαντικά την εξάρτησή τους από τον ELA -η δε Πειραιώς ανακοίνωσε δια στόματος Χ. Μεγάλου ότι θα απεξαρτηθεί εφέτος εντελώς από τη χρηματοδότηση του είδους αυτού-, ενώ το αποταμίευμα αυξάνεται αντί να μειώνεται.

Στο μέτωπο των κόκκινων δανείων, οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί βοηθούν στο να ξεχωρίσει «η ήρα από το στάρι» και από την πλευρά του ο τραπεζικός τομέας εμφανίζεται διατεθειμένος να προχωρήσει σε περισσότερο βιώσιμες και μακροπρόθεσμες ρυθμίσεις δανείων.

Η ολοκλήρωση των stress tests, μετά την Άνοιξη, αναμένεται να καταδείξει εκ νέου την υγεία του όλου συστήματος, αποτρέποντας το ενδεχόμενο ακόμη μίας ανακεφαλαιοποίησης.

Υπό το πρίσμα αυτό, η κυβέρνηση οφείλει να επιδείξει εμπιστοσύνη προς την ελληνική οικονομία και το τραπεζικό της σύστημα, τουλάχιστον αντίστοιχη εκείνης που ζητά από το διεθνές επενδυτικό κοινό.

Ο μόνος τρόπος για να επιτύχει τον σκοπό αυτό, δε, είναι να «βάλει τα λεφτά της» στο «μαγαζί», αίροντας πλήρως τους εναπομείναντες κεφαλαιακούς περιορισμούς.

Πλέον, το «θεριό» και ο «Γιάννης» οφείλουν να πορεύονται μαζί και να μη φοβούνται ο ένας τον άλλον…