Η αβάσταχτη κρατική ελαφρότητα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ο δημόσιος υπάλληλος που δεν πρόσεξε, ή δεν ήξερε ή δεν ήθελε να ξέρει. Το πελατειακό κράτος και οι «εξυπηρετήσεις» μεταξύ υπηρεσιών του Δημοσίου. Η τυπολατρία και η αδιαφορία για την ουσία.

Δεν υπάρχουν εκπλήξεις στο πόρισμα της Γενικής Επιθεωρήτριας Δημόσιας Διοίκησης, Μαρίας Παπασπύρου, για όσα οδήγησαν στην πρόσφατη πολύνεκρη τραγωδία στη Μάνδρα Αττικής, που έφερε χθες στη δημοσιότητα η «Εφ.Συν.».

Έκπληξη θα υπήρχε εάν απουσίαζαν όλοι αυτοί οι παράγοντες, οι οποίοι οδήγησαν στην κατασκευή δημοτικών αμαξοστασίων σε μπαζωμένα ρέματα, όπως και ενός μεγάλου τμήματος του οικιστικού ιστού της περιοχής.

Διότι αυτός είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση στο ελληνικό κράτος.

Οι «εμμονές και αγκυλώσεις επί τυπικών θεμάτων και όχι επί της ουσίας» που διαπιστώνει η συγκεκριμένη έρευνα αλλά και τα φαινόμενα διαφθοράς, αδιαφάνειας και αναποτελεσματικότητας που πιστοποιούν πλέον σε ετήσια βάση οι εκθέσεις  του Σώματος Επιθεωρητών - Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης (Σ.Ε.Ε.Δ.Δ.) επιβεβαιώνουν την κοινή πεποίθηση για την ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχει το ελληνικό κράτος.

Κορυφαίος έλληνας επιχειρηματίας, αυτοδημιούργητος, ο οποίος συνεχίζει να διαπρέπει στον χώρο της μεταποίησης και του εμπορίου παρά την κρίση, συνηθίζει να μέμφεται το ελληνικό δημόσιο, όχι για το μέγεθός του ή τις δαπάνες του, αλλά για την αποτελεσματικότητά του.

Για το τελικό αποτέλεσμα που παράγει, ξοδεύοντας τα χρήματα τα οποία με τόσο κόπο του δίνει ο κάθε φορολογούμενος πολίτης. Εντέλει, για την απουσία σεβασμού σε αυτό το χρήμα.

Για το επίπεδο υπηρεσιών στον τομέα της υγείας, της παιδείας, της δημόσιας ασφάλειας και βεβαίως για τον τρόπο με τον οποίο διεκπεραιώνει τις εργασίες του έναντι πολιτών και επιχειρήσεων. Αυτό που ονομάζουμε καθημερινότητα.

Αυτό που τελικά οδήγησε στην χρεοκοπία της χώρας και συνεχίζει να στέκεται ως το κυριότερο εμπόδιο στην ανάκαμψή της.

Δεν είναι μόνον το πόσα δίνουμε στο κράτος. Κυριότερα, η υπόθεση αφορά στο τι υπηρεσίες ή έργο λαμβάνουμε για τα χρήματα αυτά. Την περίφημη ανταποδοτικότητα.

Οκτώ χρόνια μετά την υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς μνημονίου ακόμη συζητούμε για την ανάγκη αναδιοργάνωσης του ελληνικού δημόσιου τομέα. Η αξιολόγηση –σε μεγάλο βαθμό- εξακολουθεί να παραμένει κενό γράμμα και βεβαίως, το επίπεδο της παροχής υπηρεσιών παραμένει κατώτερο των προσδοκιών.

Δίχως καμία αμφιβολία, υπάρχουν άξιοι επαγγελματίες και λαμπρά στελέχη στην ελληνική δημόσια μηχανή. Ακόμη και αυτοί, όμως, συνθλίβονται τόσο υπό το βάρος μίας στρεβλής δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας, όσο και από τον τρόπο με τον οποίο είναι δομημένη αυτή η μηχανή.

Καθυστερήσεις στη λήψη αποφάσεων, επιτροπές επί επιτροπών, συχνά για την διαπίστωση του προφανούς, ευθυνοφοβία, πελατειακό καθεστώς αλλά και δικομανία και βεβαίως –και αυτός είναι ο κανόνας- η «ποινικοποίηση» του ιδιώτη και της επιχειρηματικότητας.

Έναντι, βεβαίως, όλων αυτών, πώς είναι δυνατόν να ανθίσει υγιής επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα;

Όταν ο χρόνος ωρίμανσης οποιουδήποτε επιχειρηματικού σχεδίου πρέπει να προσμετρήσει την αναποτελεσματικότητα, τις καθυστερήσεις της ελληνικής δημόσιας μηχανής και ενίοτε ακόμη και τις εκάστοτε πολιτικές προτεραιότητες των κυβερνώντων, πώς είναι δυνατόν να περιμένουμε έξοδο από την κρίση μέσω ιδιωτικών επενδύσεων;

Ακριβώς, όπως η υπερφορολόγηση αποτελεί κίνητρο φοροδιαφυγής, έτσι και ο στρεβλός τρόπος λειτουργίας του ελληνικού δημοσίου ενθαρρύνει την ύπαρξη φαινομένων διαφθοράς, διαιωνίζοντας τα προβλήματα της χώρας.

Εάν επιθυμούμε, όντως, να σταθούμε στα πόδια μας για ακόμη μία φορά, η ελληνική δημόσια μηχανή και ο τρόπος που αυτή λειτουργεί, πρέπει να στηθούν εκ νέου.

Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.