H καθαρή έξοδος και η πραγματική επιτροπεία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η τελική γραμμή αποτελεσμάτων. Το περίφημο «bottom line». Μόνον αυτό κοιτούν, μόνον αυτό τους ενδιαφέρει και αυτό «προεξοφλούν», καθιστώντας το κόστος δανεισμού της χώρας μας ακριβότερο ή φθηνότερο.

Διότι, εάν μιλάμε για ανοικτές, διεθνείς, αγορές και για «καθαρή έξοδο» σε αυτές, δίχως «δουλείες» του κάθε είδους, οφείλουμε να κινούμεθα κατά τον σκοπό που αυτές ορίζουν και όχι με οποιοδήποτε δικό μας «νταούλι».

Το επίσημο τέλος της μνημονιακής περιόδου της χώρας έχει οριστεί με την εκπνοή του τρέχοντος προγράμματος στήριξης, στις 20.08.2018.  Η «καθαρή έξοδος» που επιθυμεί η κυβέρνηση, απορρίπτοντας τις προτάσεις Στουρνάρα περί προληπτικής πιστωτικής γραμμής, ευλόγως συνεπάγεται απόλυτη εξάρτηση από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίου για την αναχρηματοδότηση του ελληνικού χρέους. Κάτι που εκλαμβάνεται διεθνώς ως η «κανονικότητα», θα συνιστά για εμάς -μετά από μία οκταετία αποκλεισμού- τη νέα πραγματικότητα, μόνον σύντομες γεύσεις της οποίας είχαμε δοκιμάσει έως τώρα.

Σε αυτή τη νέα πραγματικότητα, λοιπόν, δεν χωρούν «παρεμβάσεις» ή διαφορετικές αντιλήψεις εκείνων που διεθνώς υφίστανται στις αγορές. Για παράδειγμα, δεν νοούνται -ούτε χάριν αστεϊσμού- «τηλεφωνήματα» προς την Καγκελαρία ή το Μέγαρο των Ηλυσίων, με αιτήματα χαλάρωσης των μέτρων ή έγκρισης της τάδε ή της δείνα απόφασης από το Eurogroup.

Όπως αντίστοιχα δεν εμφιλοχωρούν πολιτικές προτεραιότητες στο σκεπτικό τους, όπως αυτή των εταίρων μας, οι οποίοι αρνούνται να προστρέξουν στα εθνικά τους κοινοβούλια με ένα νέο -τέταρτο κατά σειρά- αίτημα στήριξης της Ελλάδας, εάν αυτό τους ζητηθεί.

Δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα.

Μπορεί το τέλος του μνημονίου, το καλοκαίρι του 2018, να σημάνει και το τέλος των διαβόητων τριμηνιαίων αξιολογήσεων εκ μέρους της τρόικας, αλλά μαζί του έρχεται και μία σαφώς κυνικότερη και πολύ περισσότερο απρόσωπη επιτροπεία. Αυτή των διεθνών αγορών και των οίκων αξιολόγησης, ενώ θα έχουμε από… κοντά και τα όποια υπόλοιπα επιτροπείας ως κράτος μέλος της ευρωζώνης αλλά και μέχρι να αποπληρώσουμε το 75% των δανείων μας από αυτήν.

Σύμφωνα με το κυβερνητικό αφήγημα αλλά και τις επιθυμίες των εταίρων μας και επισήμων δανειστών της χώρας, το τέλος των μνημονίων, το επόμενο καλοκαίρι, ανοίγει μία νέα σελίδα για την Ελλάδα.

Ασφαλώς. Αρκεί η χώρα να μπορέσει να την κρατήσει ανοικτή. Αρκεί, δηλαδή, να μπορέσει να βαδίσει στον ίδιο δρόμο δημοσιονομικής ευταξίας και μεταρρυθμίσεων -με στόχο τη μεγιστοποίηση της ανταγωνιστικότητάς της- που επιχείρησαν να τη βάλουν τα μνημόνια.

Στο διάβα αυτού του δρόμου, τον οποίο ούτε κατά διάνοια έχουμε ακόμη ολοκληρώσει -καθώς απέχουμε τουλάχιστον 6 βαθμίδες από την κατάκτηση της λεγόμενης «επενδυτικής διαβάθμισης» για τα ελληνικά ομόλογα (Investment grade bonds)-, ούτε παροχές υπάρχουν, ούτε κοινωνικά μερίσματα, ούτε πελατειακές προσλήψεις ή εάν υπάρχουν, κρίνονται καταλλήλως…

Αντίθετα, αυτό το οποίο προσδοκούν οι αγορές είναι αξιοπιστία, σταθερότητα και προοπτικές προόδου και ανάπτυξης και στη βάση αυτών είναι διατεθειμένες να καταβάλλουν το όποιο τίμημα για τα «χαρτιά» που εκδίδει η χώρα.

Έτσι, λοιπόν, εάν το 2018 αποδειχθεί εκλογική χρονιά, ενώ δεν προβλέπεται να είναι, το γεγονός αυτό θα προσμετρηθεί από τις αγορές. Εάν στη μεταμνημονιακή περίοδο ή όσο προσεγγίζουμε προς αυτήν, υπάρξουν υπαναχωρήσεις στις κάθε λογής δεσμεύσεις της χώρας και στις μεταρρυθμίσεις που έχουν ήδη υπάρξει, αντιστοίχως και αυτό θα προσμετρηθεί.

Θέλουμε, δεν θέλουμε, αυτό είναι το παιχνίδι και με αυτούς τους κανόνες οφείλουμε να παίξουμε, εάν επιθυμούμε την επιστροφή μας σε αυτό…