Εδώ δεν χωρούν παιχνίδια

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ένα θέμα το οποίο όφειλε να μην υφίσταται εδώ και χρόνια, αυτό της ονομασίας της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ), παραμένει ανεπίλυτο, εξαιτίας είτε των αλυτρωτικών και αδιάλλακτων θέσεων που -κατά καιρούς- υιοθετεί η γείτονα χώρα, είτε εξαιτίας της πολιτικής εκμετάλλευσής του εδώ στην Ελλάδα.

Η επικράτηση λαϊκιστικών και μαξιμαλιστικών θέσεων σε αμφότερες τις πλευρές των συνόρων οδήγησαν, δε, στην καλλιέργεια κλίματος διαχρονικής πόλωσης μεταξύ δύο όμορων κρατών, τα οποία υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να συμπορεύονται σε διεθνείς οργανισμούς καθώς ζωτικά εθνικά συμφέροντά τους στη Βαλκανική εμφανίζονται να συμπίπτουν.

Υπό το πρίσμα αυτό, η άκαμπτη θέση που επανέλαβε πρόσφατα ο υπουργός Άμυνας και κυβερνητικός εταίρος Π.Καμμένος, αρνούμενος κατηγορηματικά να συναινέσει σε σύνθετη ονομασία που θα περιλαμβάνει τον όρο «Μακεδονία», αφενός, κινδυνεύει να οδηγήσει σε ένα νέο αδιέξοδο τις -κατά πολλούς- ελπιδοφόρες συζητήσεις που διεξάγονται με τη διαμεσολάβηση του κ. Μάθιου Νίμιτς εκ μέρους του ΟΗΕ, εξαιτίας της διαφαινόμενης ενδοκυβερνητικής αντιπαράθεσης που προκαλεί και αφετέρου, αναδεικνύει την παράμετρο της διαρκούς πολιτικής εκμετάλλευσης του συγκεκριμένου θέματος.

Ο κ. Καμμένος όχι μόνον είχε συναινέσει κατά το παρελθόν, στη διάρκεια της διακυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, στη χρήση σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό, όπως θύμισε χθες η κα Ντ. Μπακογιάννη, αλλά επικαλείται για την τωρινή του άρνηση, απόφαση των πολιτικών αρχηγών επί προεδρίας του αειμνήστου Κ. Καραμανλή, το 1992, η οποία έκτοτε, αφενός, έχει αναθεωρηθεί στην πράξη από τη Βουλή -προ της Συνόδου του Βουκουρεστίου- και αφετέρου, θα μπορούσε να τεθεί εκ νέου υπόψη του Συμβουλίου πολιτικών αρχηγών, εάν η κυβέρνηση ζητούσε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να το συγκαλέσει.

Οδηγείται, δε -κατά πάσα βεβαιότητα- σε αυτή του τη στάση, με στόχο να διαφοροποιηθεί έναντι της κυβέρνησης, ενώπιον του δικού του πολιτικού ακροατηρίου αλλά και επιχειρώντας να εκθέσει το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, το οποίο έχει καταστήσει σαφή την άρνησή του να παράσχει κοινοβουλευτική στήριξη στην κυβέρνηση, όταν αυτή εμφανίζει «δύο πλειοψηφίες» και εσωτερική αντίθεση, όπως στο ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ.

Πρόκειται για «παιχνίδι» που πρέπει να λήξει.

Εάν η κυβέρνηση επιθυμεί, όντως, να θέσει τέλος σε ένα ζήτημα το οποίο ταλανίζει τη χώρα επί δεκαετίες, οφείλει να ζητήσει από τον κ. Π. Παυλόπουλο τη σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, με στόχο την εξεύρεση κοινού τόπου επί αυτού του εθνικής σημασίας ζητήματος.

Ούτως ή άλλως, έχει κυλήσει μία εικοσιπενταετία από την περίφημη συνεδρίαση υπό τον Κ. Καραμανλή και την απόφαση των τότε πολιτικών αρχηγών και όσοι κατέχουν σήμερα τις θέσεις των επικεφαλής των κοινοβουλευτικών κομμάτων οφείλουν να χαράξουν -έστω κατά ευρεία πλειοψηφία- (όπως και τότε) την εθνική θέση της χώρας, όταν παρατηρούνται ακόμη και ενδοκυβερνητικές αντιπαραθέσεις για αυτό το θέμα.

Εν πάση περιπτώσει, οφείλει να τερματιστεί η εκμετάλλευση ενός εθνικού ζητήματος για πολιτικές σκοπιμότητες και η διαιώνιση μίας χρονίζουσας αντιπαράθεσης με ένα όμορο κράτος, το οποίο υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να αναδειχθεί σε χρήσιμο σύμμαχο στη Βαλκανική.

Οι τρέχουσες συζητήσεις με τη γείτονα, με τη διαμεσολάβηση Νίμιτς, εμφανίζονται ελπιδοφόρες, όπως παραδέχθηκε πρόσφατα ο υπουργός των Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς και η χώρα οφείλει να βρει έναν βιώσιμο συμβιβασμό για το ζήτημα αυτό, αντί να παραμένει όμηρός του εσαεί.